ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 313

บทที่ 313

ซ่งหวั่นถิงขับรถโรลส์รอยซ์ของเธอ ไปส่งเย่เฉินที่ตลาดสด

รถโรลส์รอยซ์จอดอยู่ที่ประตูทางเข้าตลาดสด เย่เฉินกล่าวกับซ่งหวั่นถิงว่า “ขอบคุณที่มาส่งผมที่นี่ ผมขอตัวเข้าไปในตลาดก่อน”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ที่ซับซ้อนและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ เดินดี ๆ น่ะ ถ้าวันไหนว่างไม่มีธุระอะไร คุณสามารถไปผ่อนคลายที่คลับเฮาส์ฮุยหวงได้ ช่วงนี้ฉันจะอยู่ที่นั่นตลอด จะต้อนรับอาจารย์เย่ด้วยตัวเองแน่นอน”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “ได้ ถ้ามีเวลาผมจะไป ผมขอตัวไปก่อน”

ซ่งหวั่นถิงรีบพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “ได้ค่ะ อาจารย์เย่เดินดีๆนะคะ”

เมื่อได้บอกลาอาจารย์เย่อย่างเคารพแล้ว และเมื่อเห็นหลังของเย่เฉินเดินหายไปตรงทางเข้าตลาดแล้ว ซ่งหวั่นถิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ที่เห็นคนที่มีความสามารถเปรียบเป็นมังกรในโลกมนุษย์ แต่ต้องรีบทำอาหารให้เสร็จก่อนที่ภรรยาจะเลิกงานถึงบ้าน ทำให้ในใจของเธอรู้สึกไม่สมดุลเป็นอย่างมาก

เซียวชูหรันนั้นตนเองก็เคยเห็นมาก่อน รูปร่างหน้าตาของเธอก็จัดว่าสะสวย เมื่อเทียบกับตนเองยากที่จะบอกว่าใครสวยกว่ากัน แต่ว่าเมื่อกล่าวถึง ความสง่า การศึกษา ความสามารถ หรือแม้แต่ฐานะทางครอบครัว เธอไม่มีอะไรเทียบกับตนเองได้เลย

ตั้งแต่เล็กจนโตตนเองได้รับการศึกษาของชนชั้นสูงแบบตะวันตก หากแม้ว่าจะสื่อสารกับลูกหลานของราชวงศ์ยุโรป ในแง่ของความสง่าและมารยาทตนเองไม่แพ้ฝ่ายโน้นอย่างแน่นอน

และตนเองจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในสหรัฐอเมริกา เซียวชูหรันนั้นจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยจินหลิง ระดับของมหาวิทยาลัยก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้ตนเองเป็นคนดูแลกิจการครึ่งหนึ่งของตระกูลซ่ง ทุกกิจการก็มั่นคงขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนเซียวชูหรันล่ะ? ยังไม่สามารถตั้งรกรากในตระกูลเซียวที่เป็นตระกูลเล็ก ๆได้ ถูกยายและพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ไล่ออกจากตระกูล ก็ยังไม่มีความสามารถที่จะต่อสู้กับพวกเขาได้ ไม่มีความสามารถสักนิด

เมื่อเทียบฐานะครอบครัวกับตระกูลซ่ง เธอน้อยนิดจนไม่มีค่าพอที่จะพูดถึงด้วยซ้ำ!

ธุรกิจเล็ก ๆ ของตระกูลเซียว ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงใกล้ล้มละลายแล้ว และสำนักงานของเซียวชูหรันก็เพิ่งจะเปิดกิจการ เมื่อเทียบกับธุรกิจของตระกูลซ่งแล้ว มันต่างกันราวกับฟ้ากับเหว