ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 314
บทที่ 314
หลังจากที่เย่เฉินกลับไปถึงบ้านและทำกับข้าวเสร็จ พ่อตาเซียวฉางควนที่ออกไปข้างนอกทั้งวันเป็นคนกลับมาถึงบ้านก่อน
หลังจากนั้นก็ตามด้วยเซียวชูหรันที่งานยุ่งมาทั้งวัน
หลังจากที่เซียวชูหรันกลับมาแล้ว ข้าวและกับข้าวทั้งหมดก็วางอยู่บนโต๊ะแล้ว ถึงได้เห็น หม่าหลันที่กลับมาอย่างรีบเร่ง
เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน เริ่มอวดกับคนในบ้านว่า “วันนี้ฉันเล่นไพ่นกกระจอกได้มาเจ็ดพันกว่า!”
เซียวฉางควนกล่าวตามจิตใต้สำนึกว่า “โอ้ ภรรยาของผม ช่างเก่งกาจ วันหนึ่งได้เจ็ดพัน หนึ่งเดือนก็ได้สองแสนหนึ่งหมื่น! ”
เซียวชูหรันขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้และกล่าวว่า “แม่ หากแม่จะเล่นไพ่นกกระจอกเป็นครั้งคราว เพื่อเป็นการผ่อนคลายมันไม่เป็นปัญหา เล่นด้วยเงินเล็กน้อยฉันสามารถเข้าใจได้ แต่ถ้าชนะหรือแพ้วันละตั้งเจ็ดพัน แบบนี้มันเล่นใหญ่เกินไปใช่ไหม? ถ้าเกิดติดขึ้นมา มันมีความเสี่ยงมากน่ะ!”
หม่าหลันโบกมือ และกล่าวด้วยท่าทางเหยียดหยามว่า “อั้ยหยา แกไม่ต้องมาสั่งสอนแม่ แม่รู้อยู่แก่ใจ คนที่เล่นไพ่กับแม่เป็นมือใหม่ทั้งหมด ความสามารถห่างจากแม่มาก แม่หลับตาและเล่นไพ่กับพวกเขายังชนะได้! รู้หรือไม่ว่าแม่มีฉายาว่าอะไร? นกกระจอกเทพแห่งถนนไห่เหอ!”
เซียวชูหรันถอนหายใจอย่างจำใจ แล้วก็กดขมับ และไม่สนใจเธออีกต่อไป
ขณะที่ทานข้าว ทันใดนั้นเซียวชูหรันก็ได้รับข้อความทางวีแชท หลังจากเปิดดูแล้วถามเย่เฉินว่า “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คุณได้วางแผนอะไรไว้หรือเปล่า? ”
เย่เฉินตอบว่า “ผมจะวางแผนอะไรได้ล่ะ ซื้อผัก ทำอาหาร ซักผ้า และกวาดพื้น”
เซียวชูหรันกล่าวว่า “รั่งหลินได้บอกทางวีแชทกับฉันว่า เธอได้จองห้องแช่น้ำออนเซ็นในโรงแรมไว้หนึ่งห้อง ชวนพวกเราไปแช่น้ำออนเซ็น ถ้าหากคุณไม่ได้วางแผนอะไรเป็นพิเศษ ฉันจะตกลงไปกับเธอ”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ “แช่น้ำออนเซ็น ให้ผมไปด้วย? ”
เซียวชูหรันพยักหน้า “เพื่อเป็นการเชิญพวกเราสองคนไปด้วย ห้องที่เธอจองไว้เป็นห้องชุด เราสองคนแช่ห้องหนึ่ง เธอเองจะแช่อีกห้อง เธอบอกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ก็นานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสตอบแทนเราสองคนเลย”
หม่าหลันที่อยู่ข้าง ๆ รีบกล่าวขึ้นว่า “ชูหรัน แกไปแช่น้ำออนเซ็นกับรั่งหลิน จะให้เย่เฉินไปทำไมกัน? ไม่ให้เขาไป! ให้เขาอยู่บ้านทำงานบ้าน!”
“แก.........” หม่าหลันตกใจ
หากเซียวชูหรันบอกว่าจะย้ายออกจากบ้าน นี้ก็คือจุดอ่อนของหม่าหลัน
หม่าหลันนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดด้วยความโกรธว่า “ได้ ๆ ๆ ฉันไม่ยุ่งแล้ว พวกแกไปเถอะ ทางที่ดีต้องรู้จักควบคุมตนเองด้วย ไม่เช่นนั้นลูกจะเสียใจในอนาคต! ”
เมื่อพูดจบ เธอกลอกลูกตา แล้วยิ้มกริ่มมองไปที่เย่เฉินแล้วกล่าวว่า “ลูกเขยที่แสนดี พรุ่งนี้นายอย่าไปดีกว่า ไปเล่นไพ่นกกระจอกเป็นเพื่อนแม่ดีไหม? แม่ไม่ให้นายไปเปล่า จะให้ค่าเงินค่าขนมสองพัน! ”
หม่าหลันคิดรอบคอบมาก เมื่อพูดกล่อมเซียวชูหรันไม่ได้ ก็พูดกล่อมเย่เฉินแทน หากพูดกล่อมจนเย่เฉินไม่ไปแล้ว เซียวชูหรันก็โทษจนตนเองไม่ได้?
แต่ว่า ตอนนี้เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “แม่ ผมเล่นไพ่นกกระจอกไม่เป็น ผมไปแช่น้ำออนเซ็นกับชูหรันดีกว่า! ”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...