ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3120

เมื่อเฉินจงเหล่ยได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ตอนแรกเขาตกตะลึง หลังจากนั้นกล่าวเยาะเย้ยว่า “ความคิดของคุณนั้นไม่เลว แต่เขาไม่สามารถฟื้นคืนมาได้หรอก!”

หลังจากกล่าวจบ เฉินจงเหล่ยกล่าวอีกครั้งว่า “ถึงแม้คุณจะเล่าเรื่องนี้........ให้ผู้บัญชาการระดับสูงสุดของกองทัพรัฐบาล.....พวกเขา...พวกเขาไม่เชื่อ......คำพูดเพียงฝ่ายเดียวของศัตรูหรอก!”

“คนเดียวที่สามารถทำให้.......ผู้บัญชาการระดับสูงสุดของกองทัพรัฐบาล.......เชื่อเรื่องนี้ มีเพียงเขาเท่านั้น!”

“แต่.......เขาตายไปแล้ว! คนตายนั้น.......ไม่สามารถพูดอะไรได้ตลอดไป!”

เย่เฉินมุ่ยปากและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไม่เป็นไร แค่เพียงไม่กี่นาที ร่างกายยังไม่แข็ง ยังมีโอกาสช่วยชีวิตได้”

“เป็นไปไม่ได้!” เฉินจงเหล่ยไม่สามารถซ่อนความหวาดกลัวและกล่าวโพล่งออกมา “ถึงแม้ผมจะไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด แต่หัวใจของเขาเสียหายอย่างหนัก เทพเซียนก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้หรอก!”

เย่เฉินถามเขาด้วยรอยยิ้มว่า “เหตุผลที่คุณไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดเมื่อสักครู่ เป็นเพราะคุณต้องการใส่ร้ายป้ายสีผมใช่ไหม?”

หลังจากนั้น เย่เฉินกล่าวพึมพำว่า “เมื่อสักครู่ผมก็สงสัยอยู่ เพราะจะยังไงสุนัขชราอย่างคุณก็เป็นนักบู๊หกดาว ถ้าคุณใช้กำลังทั้งหมดชกออกไป เกรงว่าเลือดคงทะลักออกมาจากหัวใจของเขาทันที และเหตุผลที่คุณเจตนาออมกำลัง เพื่อลดความสงสัยของคนอื่นในตัวคุณ และเพื่อที่จะให้ผมเป็นแพะรับปากใช่ไหม”

เฉินจงเหล่ยกล่าวอย่างดื้อรั้น “ถูกต้อง ผม.....ผมอยากใส่ร้ายป้ายสีคุณ! ให้คุณและฮามิดกลายเป็นแพะรับบาป! ถ้าคุณฆ่าผมแล้ว คุณจะกลายเป็นแพะรับบาปหนักขึ้นกว่านี้!”

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ยและกล่าวว่า “คุณคิดมากเกินไปแล้ว ยังไม่เคยมีใครที่สามารถทำให้ผมเย่เฉินเป็นแพะรับบาปได้!”

หลังจากกล่าวจบ เย่เฉินก็กล่าวอีกครั้งว่า “คุณวางใจ ผมไม่ฆ่าคุณแน่นอน เพราะคุณยังมีประโยชน์กับผมมาก!”

เฉินจงเหล่ยกล่าวเย้ยหยัน “ฮึ่ม! คุณไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า.....ไม่ได้มีอะไรมากกว่าการพยายามจับผมเป็นตัวประกัน แล้วหนีออกไปจากที่นี่ ท้ายที่สุด คุณก็เป็นหนูขี้ขลาดเช่นกัน!”