เมื่อเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่มารายงานมีสีหน้าที่ประหม่าและรีบร้อน ว่านพั่วจวินถามทันทีว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ตื่นตระหนกเช่นนี้!”
ผู้ใต้บังคับบัญชาเกือบจะร้องไห้ออกมาและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ประมุข! เมื่อสักครู่กองกำลังของรัฐบาลประกาศข่าวสำคัญไปทั่วโลก ทหาร 15,000 คนของสำนักว่านหลงถูกจับกุมในข้อหาก่ออาชญากรรมที่เป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของชาติ!”
ความคิดแรกของว่านพั่วจวินคือเป็นไปไม่ได้
กองทัพหัวกะทิที่แข็งแกร่งขนาดนั้น และยังเฉินจงเหล่ยพญาหมาป่าเนตรเขียวควบคุมดูแล จะถูกกองทัพของรัฐบาลที่ขาดแคลนอาวุธปืนจับได้อย่างไร?
ใครเคยได้ยินว่าชาวนานับหมื่นสามารถจับทหารประจำการ 15,000 คนได้?
นี่มันเป็นเรื่องตลกที่สุดใช่ไหม?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามว่า “วันนี้เป็นวันที่ 1 เมษายน วันเอพริลฟูลเดย์ คุณพูดล้อกับผมเล่นใช่ไหม?”
ผู้ใต้บังคับบัญชาส่ายศีรษะอย่างต่อเนื่องและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ประมุข ผมจะกล้าพูดเล่นเช่นนี้ได้อย่างไร! อีกฝ่ายได้ปล่อยวิดีโอออกมาแล้ว คนของพวกเราทั้งหมด 15,000 คนถูกจับแล้ว ไม่มีใครสามารถหนีรอดได้แม้แต่คนเดียว!”
ว่านพั่วจวินรู้สึกเหมือนถูกโจมตีอย่างหนัก! เขารู้สึกเหมือนฝันร้ายในวัยเด็ก และเขาแทบรอไม่ไหวที่จะตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และจบทุกอย่างในความฝัน
เมื่อเห็นว่าเฉินจงเหล่ยทรยศต่อองค์กรอย่างสมบูรณ์ ว่านพั่วจวินคว้าโทรศัพท์ดาวเทียมบนโต๊ะ แล้วบีบจนแตกออกเป็นชิ้น ๆ และตะโกนด้วยความโมโหว่า “เฉินจงเหล่ยเป็นหนึ่งในสี่ราชันสงครามของสำนักว่านหลง แต่กลับถูกจับเช่นกัน เขาเป็นนักบู๊หกดาวที่ไร้ความสามารถจริง ๆ กระทั่งหลังจากถูกจับแล้วยังเปิดเผยแผนยุทธศาสตร์ของพวกเราอีก เขาไม่รู้หรือว่านี่เป็นการละเมิดกฎของสำนักว่านหลง และมีโทษประหารชีวิต!”
ลู่เห้าเทียนรู้สึกสับสนและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ประมุข ตามที่ผมรู้จักพญาหมาป่าเนตรเขียว เขาจะไม่มีวันทรยศสำนักว่านหลงแน่นอน ในนั้นมีความลับอะไรหรือไม่?”
“ความลับ?” ว่านพั่วจวินด่าสาปแช่งด้วยความโมโหว่า “คุณไม่เห็นคลิปวิดีโอเมื่อสักครู่หรือ? เขาบอกเนื้อหาเหล่านั้นให้แก่อีกฝ่าย และอีกฝ่ายได้ประกาศให้ทั่วโลกรู้แล้ว ไม่นานสำนักว่านหลงจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกทุกคนโจมตี! ต่อไปประเทศในตะวันออกกลางเหล่านี้ จะมีใครร่วมมือทำงานกับพวกเราอีก?!”
หลังจากนั้น เขากำหมัดไว้แน่น และกัดฟันกล่าวว่า “ยิ่งไปกว่านั้น! ทหาร 15,000 คนที่ถูกจับ ซึ่งถือเป็นการสูญเสียอย่างใหญ่หลวงต่อสำนักว่านหลง!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...