ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 316

บทที่ 316

ก่อนออกจากบ้าน ในใจของเย่เฉินรู้สึกลังเลเล็กน้อย

สำหรับต่งรั่งหลินซึ่งเป็นคนที่เร่าร้อนและใจกล้า เขาไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี

อีกด้านหนึ่งเขาก็ไม่อยากทำร้ายต่งรั่งหลิน แต่อีกด้านหนึ่ง เขาก็ไม่อยากผิดต่อเซียวชูหรัน

ฉะนั้น ตอนนี้เขาตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

การแช่น้ำออนเซ็นครั้งนี้เขากังวลว่า ต่งรั่งหลินจะถือโอกาสครั้งนี้สารภาพกับตนเอง หรือไม่ก็ทำอะไรที่โดดเด่นใจกล้า

แต่ว่า เมื่อเขารับปากภรรยาแล้ว ถ้าจะกลับคำตอนนี้ก็ไม่ได้ ฉะนั้นเขาทำได้แค่เพียงเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับภรรยา

เดินตามหลังเซียวชูหรันลงจากตึก เห็นต่งรั่งหลินยื่นศีรษะของเธอออกมาจากรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ และกล่าวว่า “เย่เฉิน เอากระเป๋าไปใส่ไว้ที่ท้ายรถ คุณนั่งเบาะหลัง ให้เซียวชูหรันนั่งเบาะหน้าจะได้เป็นเพื่อนคุยกับฉัน!”

“ได้ครับ” เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอากระเป๋าไปใส่ไว้ที่ท้ายรถ แล้วก็ไปนั่งที่เบาะหลัง

หลังจากที่เย่เฉินขึ้นรถแล้ว ต่งรั่งหลินก็หันหลังมอง และกะพริบตาให้เขาอย่างเขินอาย

เย่เฉินแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วก็บิดขี้เกียจ “ไอ้หยา เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ผมขอหลับสักครู่”

เมื่อพูดจบ ก็หลับตาลง แกล้งหลับอยู่ที่เบาะหลัง

ต่งรั่งหลินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ เธอรู้สาเหตุที่เย่เฉินแสดงอากัปกิริยาเช่นนี้ และเซียวชูหรันก็อยู่ที่นี่ด้วย เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

อีกอย่าง เธอก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าเย่เฉินจะเย็นชากับตัวเอง แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะเธอชอบเขาแล้ว เธอจึงพร้อมที่จะใช้เวลาในการตามตื๊อเขา

เพราะเธอรู้ดีว่าชีวิตคู่ของเซียวชูหรันกับเย่เฉินเป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่มีความรู้สึกผิด