เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3167

เย่เฟิงทำเสียงหึอย่างเย้ยหยัน แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธว่า“อะไรคือใจร้อน จะกินเต้าหู้ร้อนไม่ได้ นี่มันไร้สาระทั้งเพ เต้าหู้ก็ต้องกินตอนร้อนๆสิวะ แกเห็นใครปล่อยให้มันเย็นชืดแล้วค่อยกินกันล่ะ？”

พูดจบ เขาก็กล่าวอย่างเร่งเร้าว่า“ไวน์ล่ะ รีบเอามารินให้ฉันสิ”

เย่เห้ารีบกล่าว“พี่เฟิง ยังไม่หายแฮงค์เลย พี่รออีกหน่อยไหม？”

เย่เฟิงกล่าวอย่างหงุดหงิด“หายแฮงค์บ้าอะไร รอให้หายแฮงค์ได้ถึงที่พอดี รินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

“ได้ครับพี่เฟิง”เย่เห้าไม่กล้าชักช้า เขารีบจัดการรินไวน์แดงให้กับเย่เฟิงหนึ่งแก้ว

เย่เฟิงรับแก้วไวน์มา แล้วจัดการกระดกไปหนึ่งคำ หลังจากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไปเขาพลางแกะเนกไทออกด้วย ดวงตาดุจนกอีแร้ง จ้องมองไปที่นอกหน้าต่าง นัยน์ตามีความเยือกเย็นยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะตรวจพบ

เขารู้ดี ถึงแม้ว่าตนจะหลงใหลในรูปร่างและรูปลักษณ์ภายนอกของเฮเลน่า แต่เฮเลน่ากับตนเองความจริงแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน ทั้งสองฝ่ายแต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น

เฮเลน่าตอนนี้ไม่ให้ตัวเองแตะต้อง และหลังแต่งงานเธออาจไม่ยอมรับโชคชะตาก็เป็นได้

ไม่แน่ หลังแต่งงานกันไปเธอก็ยังคงทำเย็นชาใส่ตัวเอง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ๆเขาก็เปลี่ยนความคิด

เดิมที เขาอยากรอให้หลังแต่งงานเสร็จสิ้นได้เป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกับเฮเลน่า แต่ตอนนี้เขาคิดว่ารอหลังจากหมั้นหมายกันแล้ว ตนจะรีบทำให้ข้าวสารหุงเป็นข้าวสุก

สนใจเธอประลัย ทำแล้วค่อยว่ากัน！

เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุมปากของเย่เฟิงก็แสยะยิ้มชั่วร้าย แล้วกระดกไวน์ในแก้วจนหมด

……

สนามบินเย่นจิง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน