ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3172
เย่เฟิงมองรถวอลโว่ขับออกไป ถึงแม้จะรู้สึกโกรธ แต่กลับอดที่จะรู้สึกดีใจไม่ได้
โกรธ เพราะเย่เฉิน มันไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่นิดเดียว
“ไม่ไว้หน้าฉันเป็นแค่เรื่องรอง ประเด็นคือมันยังลูบคลำมือสวยๆของคู่หมั้นฉันอีก！”
“นี่มันมีอย่างที่ไหนกัน！”
แต่ว่า สิ่งที่เขาแอบดีใจก็คือ“คราวนี้เย่เฉินตอแหลเกินไปหน่อย เขากลับไปไม่จำเป็นต้องใส่สีตีไข่อะไร เอาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเล่าให้คุณปู่ฟังก็พอแล้ว คุณปู่จะต้องโกรธเพราะเรื่องนี้แน่”
“ก่อนหน้านี้สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดคือ คุณท่านลำเอียงเย่เฉิน แต่ครั้งนี้เย่เฉินไม่เพียงแต่ทำอะไรไม่ระวัง กระทั่งยังไม่เห็นคุณท่านอยู่ในสายตาอีก ครั้งนี้คุณท่านน่าจะไม่ลำเอียงเขาหรอกมั้ง？”
“ขอแค่คุณท่านไม่พอใจเย่เฉิน ฉันก็ชนะเลยน่ะสิ？”
แต่ทว่า เย่เห้าที่อยู่ข้างๆเขา ยังคงคิดไม่ถึงระดับนี้ เขาพูดอย่างหงุดหงิดว่า“พี่เฟิง เย่เฉินไอ้หมอนี่มันไม่เห็นใครในสายตาเลย！ถึงไม่ได้ไว้หน้าพี่เลย！”
เย่เฟิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน แล้วกล่าวว่า“ไอ้เด็กนอกคอกที่มาจากบ้านนอก ไม่มีใครสั่งสอน ในเมื่อชอบตอแหลขนาดนี้ งั้นก็ช่างเขาเถอะ”
พูดจบ เขาก็โบกมือไปมา แล้วกล่าวว่า“เรากลับกันเถอะ คุณปู่กำลังรออยู่！”
เย่เห้าพยักหน้า แล้วอดไม่ได้ที่จะถุยน้ำลาย แล้วสบถว่า“แม่งเอ้ย ทำไมกูถึงมีญาติแบบนี้เนี่ย ซวยจริงๆ！”
เย่เฟิงหันไปมองเฮเลน่า เห็นสีหน้าของเธอเสียเล็กน้อย จึงรีบถามอย่างอ่อนโยนว่า“เฮเลน่า คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
เฮเลน่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฟิงเธอถึงจากภวังค์ แล้วรีบโบกมือไปมาพลางพูดว่า“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย รบกวนคุณช่วยส่งฉันกลับโรงแรมด้วย”
เย่เฟิงรีบถาม“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วนะครับ คุณกลับไปโรงแรมก็ต้องทานอาหารอยู่ดี ไปทานที่บ้านผมกันเถอะนะครับ”
“ไม่ล่ะค่ะ”เฮเลน่ากล่าว“ขอโทษจริงๆนะคะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ฉันอยากกลับไปพักผ่อนหน่อยน่ะค่ะ”
เมื่อเย่เฟิงเห็นดังนั้น จึงไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป แต่พูดอย่างเป็นสุภาพบุรุษว่า“ก็ได้ครับ งั้นผมส่งคุณกลับโรงแรมแล้วกัน คุณไปพักผ่อนดีๆนะครับ ตอนเย็นถ้าคุณรู้สึกดีขึ้น ผมค่อยพาคุณออกไปเที่ยว”
ดังนั้นจึงมีความบกพร่องทางพันธุกรรมหลายอย่างในยีน รวมทั้งโรคฮีโมฟีเลียที่รู้จักกันดี และโรคที่มีมาแต่กำเนิดทางพันธุกรรมอื่นๆ
พ่อของเฮเลน่า รู้ว่าสุขภาพร่างกายของตัวเองไม่แข็งมาตั้งแต่เด็ก และรู้ว่าแม่ของตนเองสุขภาพร่างกายแข็งแรงดี ตนอาจจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่สืบทอดราชบัลลังก์ ดังนั้นเลยฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ลูกสาวของตัวเอง
แต่สิ่งที่ทำให้เขาสิ้นหวังก็คือ ในตอนที่เฮเลน่ากำเนิด ได้เป็นโรคหัวใจจากพันธุกรรม กระทั่งรุนแรงกว่าตัวเขาเอง
โรคของเฮเลน่า คือโรคTOFหัวใจพิการแต่กำเนิด
โรคแบบนี้ แสดงว่าระบบในหัวใจของเธอ มีความบกพร่องใหญ่ถึงสี่ประการ
คนที่เป็นโรคแบบนี้ มีแนวโน้มการตายภายในสามขวบ50% ผู้ป่วย90%ไม่สามารถมีชีวิตรอดไปถึงวัยผู้ใหญ่
ในตอนที่เฮเลน่าเกิด พ่อของเธออายุ25ปี และยายของเธอ ก็เป็นราชินีแห่งยุโรปเหนือวัย60ปี
ตอนนั้นเพราะว่าพ่อของเธอเป็นมกุฎราชกุมาร และเป็นรัชทายาทองค์แรกในลำดับ ดังนั้นเธอจึงได้รับการยอมรับว่าเป็นรัชทายาทลำดับที่สอง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...