ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 318

บทที่ 318

พูดจบ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นอำมหิต ด่าเย่เฉินว่า “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ทางที่ดี ก็รีบชดใช้เงินมา แล้วก็ขับรถไสหัวออกไป อย่ามาทำให้เสียเวลาที่กูกับแฟนจะไปแช่น้ำออนเซ็น”

เย่เฉินถามด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ถ้าหากผมไม่ชดใช้ล่ะ? ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วกล่าวว่า “ไอ้ยาจก แม่งชอบเสแสร้งฉิบหาย แกรอดู กูจะให้แกเห็นว่าการไม่ชดใช้เงินมีจุดจบยังไง”

เมื่อพูดจบ ก็ล้วงโทรศัพท์ และกดโทรออก

หลังจากนั้นไม่นาน ฝ่ายโน้นรับสาย ชายหนุ่มก็กล่าวว่า “ผู้จัดการเจิง ฉันมาเที่ยวที่นี่ รถเพิ่งจะถึงที่จอดรถก็ถูกพวกยาจกขูดเป็นรอย ไอ้พวกโง่ไม่อยากจะชดใช้เงินให้ผม แม่งฉิบหายยังเอะอะโวยวายกับผมอีก คุณรีบพาคนมาด้วย”

หลังจากกดวางสาย ชายหนุ่มมองไปที่เย่เฉินด้วยสายตาเย้ยหยันและกล่าวว่า “ไอ้ยาจก ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ชดใช้เงิน แล้วขอโทษกู มิฉะนั้น เมื่อผู้จัดการเจิงมาแล้ว แกจะได้เห็นดีกัน! ”

เมื่อต่งรั่งหลินเห็นฝ่ายตรงข้ามเรียกคนมา เธอกลัวว่าเย่เฉินจะต้องบาดเจ็บ ก็รีบกล่าวว่า “ได้ ๆ ๆ ถือว่าฉันยอมรับ แกบอกมาเลยว่าจะให้ชดใช้เป็นเงินเท่าไหร่? ”

ชายหนุ่มกล่าวเยาะเย้ยว่า “รถของฉันถูกคุณขูดเป็นรอย ถ้าจะพ่นให้เป็นสีเดิมมันเป็นไปไม่ได้ นี่คือความเจ็บในชั่วชีวิตของกู ยังไงแกก็ต้องจ่ายครึ่งหนึ่ง! กูจะลดให้มึงหน่อย ก็คิดราคาเป็นแปดแสนก็แล้วกัน! ”

อะไรนะ? แปดแสน!? ต่งรั่งลินกล่าวอย่างโมโห “แกนี่มันพูดพล่อย ๆ! รถของแก แม้ว่าจะไปที่โชว์รูมมาเซราติ 4S พ่นสีใหม่อย่างดีรอบคันก็ไม่น่าเกินสองสามพัน แล้วก็บวกแผ่นโลหะ แผ่นละสองพัน ฉันให้แกหนึ่งหมื่นก็ถือว่ามากพอแล้ว! ”

“หนึ่งหมื่น!” ชายหนุ่มถุยเสมหะลงบนพื้น เกือบจะถุยลงบนเท้าของต่งรั่งหลิน และตะโกนด่าว่า “มึงกล้าหาเรื่องกู? รู้ไหมว่ากูทำอาชีพอะไร? อยากให้เรื่องจบด้วยเงินแค่หมื่นเดียว? กูจะบอกมึง วันนี้ถ้าไม่ได้แปดแสนเรื่องไม่จบแน่นอน ถ้าหากเงินไม่พอ ก็เอาบัตรประจำตัวไว้เป็นประกัน แล้วก็ให้เขียนสัญญากู้ยืมเงิน ดอกเบี้ยวันล่ะแปดหมื่น ดอกทบดอก !”

“แก......มันขู่กรรโชกทรัพย์ชัด ๆ! ”