ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3247

เย่เฉินโบกไม้โบกมือ พูดอย่างจริงจังว่า : “เรื่องของวันพรุ่งนี้ อย่าลืมปิดข่าวเด็ดขาดเลยนะ อย่าให้สถานะของฉันแผ่แพร่สู่โลกภายนอก ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะปรากฏตัวออกมา”

ใบหน้าของถังซื่อไห่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ พูดถามว่า : “คุณชาย ถ้าหากคุณชนะสำนักว่านหลงแล้ว ทำไมถึงไม่ใช้โอกาสที่ดีแบบนี้ ประกาศตัวตนของตัวเองเลย ในขณะเดียวกันก็ประกาศเป็นผู้นำตระกูลเย่？”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า : “สำนักว่านหลงเล็กๆ นอกจากคนเยอะพละกำลังยิ่งใหญ่แล้ว ไม่ได้มีอิทธิพลที่แท้จริงเลยด้วยซ้ำ นายดูพวกตระกูลชาวยิวชนชั้นสูงที่วอลล์สตรีตในอเมริกานั่น สามารถควบคุมเศรษฐกิจได้มากกว่าครึ่งโลก สามารถใช้ประโยชน์จากกฎทางการเงินมาทำลายประเทศหนึ่งที่สร้างเศรษฐกิจมากว่า 20 ปีได้ สามารถใช้ประโยชน์จากรัฐสภา ระดมทหารกว่าหลายแสนนายและกองเรือบรรทุกเครื่องบินเข้าโจมตีประเทศหนึ่งได้ นี่ถึงจะเป็นกองกำลังที่แท้จริง ”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็ถอนหายใจ พูดว่า ： “ตระกูลรอธส์ไชลด์ในโลกตะวันตกที่ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสไหนหลุดมือ เป็นตระกูลที่ทรงอำนาจยิ่งใหญ่เช่นนี้ เพราะงั้นฉันอยากที่จะเก็บซ่อนตัวอยู่ในที่มืด สืบดูเบื้องหลังของพวกเขาก่อน ”

“เข้าใจครับ！” ถังซื่อไห่รีบพูดกล่าวทันทีว่า : “พรุ่งนี้ผมจะพาคนไปปิดภูเขาเย่หลิงซานไว้ล่วงหน้า นอกจากคนของตระกูลเย่และสำนักว่านหลงแล้ว คนอื่นๆไม่อนุญาตให้เข้าทั้งนั้น”

เย่เฉินถามเขาว่า ： “พ่อบ้านถัง ตอนนี้ที่เย่นจิง นายยังมีคนที่สามารถใช้การได้กี่คน？”

ถังซื่อไห่รีบพูดตอบว่า ： “ขอตอบคุณชาย ลูกน้องของผมยังมีคนที่เชื่อถือได้เกือบหนึ่งร้อยคนครับ รับฟังคำสั่งอยู่ทุกเมื่อ！”

เย่เฉินถามอย่างอยากรู้ว่า ： “ทำไมถึงเยอะแบบนี้？ครั้งนี้สำนักว่านหลงพูดข่มออกมา พวกเขาไม่หนีไปเหรอ？”

“ไม่ครับ” ถังซื่อไห่พูดด้วยความเคารพว่า: “คนของพวกเราเหล่านี้ ล้วนแต่เคยได้รับความกรุณาอันยิ่งใหญ่จากพ่อของคุณทั้งนั้น ทุกคนรวมตัวกัน ความคาดหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือแก้แค้นให้พ่อของคุณ！แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตก็ไม่คิดที่จะเสียดาย ตอนนี้มีบางคนคิดที่จะรบกวนความสงบชีวิตหลังความตายพ่อของคุณ พวกเราเตรียมพร้อมที่จะสู้ให้ถึงที่สุดตั้งนานแล้ว แล้วจะหลบหนีไปในเวลาจวนเจียนเช่นนี้ได้ยังไง！”

พูดแล้ว ถังซื่อไห่ก็พูดอีกว่า ： “หนึ่งในนี้ มีบางคนที่คุณรู้จัก มีบางครั้งที่ปีนั้นแอบซ่อนตัวในกลุ่มคนนั้นอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง ปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากที่พวกเขาถอนตัวออกจากจินหลิง ก็กลับเย่นจิงกันหมดแล้ว ในนี้ก็มีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่เหมือนกับผม อายุค่อนข้างมากแล้ว แต่ก็มีบางส่วนที่อายุน้อยเหมือนกับคุณ ถึงขั้นอาจจะอายุน้อยมากกว่าคุณอีก”

เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจว่า : “ในเมื่อเป็นหน่วยงานเก่าของพ่อแม่ฉัน ทำไมถึงยังมีคนที่อายุน้อยกว่าฉันอยู่อีกล่ะ？”

“ขอบคุณความห่วงใยของคุณชาย！”

หลังจากที่เย่เฉินบอกลากับถังซื่อไห่แล้ว เมื่อเข้ามายังตระกูลกู้ กู้ชิวอี๋ก็พุ่งตัวออกมา

เธอวิ่งมาตรงหน้าของเย่เฉินด้วยสายตาแดงก่ำ กอดเย่เฉินไว้ พูดสำลักอย่างน่าสงสารว่า : “พี่เย่เฉิน พรุ่งนี้ฉันจะไปภูเขาเย่หลิงซานกับคุณด้วย”

เย่เฉินเห็นเธอร้องไห้ตาแดงก่ำ อดไม่ได้ที่จะพูดถามว่า : “เป็นอะไร？แถมยังร้องไห้จนเป็นแบบนี้？”

กู้ชิวอี๋พูดอย่างสำลักว่า ： “พี่เย่เฉิน วันนี้ตอนนี้ที่คุณออกได้ไม่นาน พ่อก็ได้ยินมาว่าสำนักว่านหลงจะหาเรื่องคุณ ออกไปข้างนอก เพื่อวิงวินขอร้องทุกหนทุกแห่งทั้งวัน แต่ว่าไม่มีใครยอมที่จะช่วยเหลือเลย ตอนที่พ่อกลับมา โกรธจนความดันโลหิตสูง ทรงตัวไม่ได้แล้ว……”