ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3260

เย่เห้าไม่คิดว่าเย่เฟิงจะว่าดูถูกตัวเอง พูดอย่างโกรธเคืองว่า: “แม่งเอ๊ย แกบ้าหรือเปล่าวะ? จับใครได้ก็กัดคนนั้นเหมือนหมาบ้า!”

“ฉันโคตรมีความสุข!” เย่เฟิงพูดอย่างเย็นชา: “เย่เห้าแกรอฉันก่อน ถ้าหากเรื่องวันนี้ผ่านไปได้แล้ว ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่! แกอย่าลืมนะ ฉันต่างหากที่เป็นลูกชายคนโตและหลานชายคนโตของตระกูลเย่ แม้ว่าตระกูลเย่คุกเข่าลง ทรัพย์สินลดไปครึ่งหนึ่ง ฉันก็ยังเป็นลูกชายและหลานชายคนโต แกกับฉันยังมีเย่เฉินกั้นกลางอยู่ แกนับว่าเป็นอะไรกันล่ะ?”

เย่เห้าอยากจะหักล้าง แต่คิดดูแล้วรู้สึกว่าที่เย่เฟิงพูดก็เหมือนว่ามีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงเอียงคอโดยไม่ตั้งใจ

ในตอนนี้ รถบัส 8 คันขับมาถึงบนเขาแล้ว

ยังดีตอนที่สร้างที่ภูเขาเย่หลิงซานในตอนแรก ทำแท่นเปิดกว้างขนาดใหญ่บนไหล่เขาโดยเฉพาะ ทำให้จอดรถบัส 8 คันนี้ได้เหลือเฟือ

หลังจากที่รถหยุด คนแรกที่ลงจากรถด้านหน้าคือคุณท่านแห่งตระกูลซ่ง

ตามมาด้วย ซ่งหวั่นถิงในชุดสีดำ

การปรากฏตัวของซ่งหวั่นถิง ทำให้ทุกคนประหลาดใจอีกครั้ง

พวกเขาหลายคนรู้ว่าอิโตะ นานาโกะ ยังไงก่อนหน้านี้เคยแข่งขันภายในประเทศ ออกทีวี รวมถึงกลายเป็นที่นิยมในญี่ปุ่น

แต่ว่า สำหรับซ่งหวั่นถิง คนของตระกูลเย่เหล่านี้แทบจะไม่รู้จักใดๆเลย

ใครก็คิดไม่ถึง ผู้หญิงมาจากสถานที่เล็กๆในเมืองจินหลิง จะสวยได้ขนาดนี้ มีออร่า อย่างไร้ที่ติ

ต่อมาคนใช้หลายคนของตระกูลอิโตะก็ลงมาจากรถ

คนรับใช้สองคนแรกต่างถือเก้าอี้เข็นแบบพับได้ หลังจากที่ลงจากรถก็เปิดกางรถเข็นทันที

ต่อมา หลายคนช่วยนางาฮิโกะ อิโตะและทานากะ โคอิจิที่สูญเสียขาทั้งสองข้าง ลงมาจากรถ วางพวกเขาไว้บนรถเข็นอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงบนรถเข็นแล้ว ก็มีร่างหนึ่งออกมาจากรถ

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดกิโมโนสีดำลายดอกซากุระสีขาว ผมยาวม้วนอยู่บนศีรษะ ไม่เพียงแต่อารมณ์จะอ่อนโยนทำให้คนหวั่นไหว แต่ใบหน้ายังงดงามและไร้ที่ติ