ตามมาด้วยตระกูลของ เย่ฉางโคง เย่ฉางหยุน ทุกคนล้วนแต่มีชุดไว้ทุกข์คนละชุดทั้งนั้น และต่างก็ถือชุดไว้ทุกข์ไว้ในอ้อมแขน รอเวลาไม่ได้การแล้ว รีบสวมใส่และยอมแพ้ทันที
และตรงหน้า เย่เฉินไม่ได้พูดตอบคำพูดของว่านพั่วจวิน เพียงแค่มองว่านพั่วจวินตั้งแต่หัวจรดเท้าเท่านั้น ประเมินพละกำลังของคนๆนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอว่านพั่วจวิน
ต้องพูดว่า คนๆนี้กลับว่ามีเจตนาฆ่าทั้งตัวจริงๆ แค่มองก็ดูออกว่าฝึกฝนสนามรบจริงมากว่าหลายปีแล้ว
อีกอย่าง ผลการฝึกฝนของเขาแข็งแกร่งอย่างมาก เส้นลมปราณพิเศษ 8 เส้นล้วนแต่ทะลุถึงกันทั้งหมด
ในขอบเขตศิลปะต่อสู้ ตราบจนถึงวันนี้ว่านพั่วจวินเป็นคนที่มีพละกำลังแข็งแกร่งที่สุดที่เย่เฉินเคยเจอมา
แต่ว่า ในสายตาของเย่เฉิน แม้ว่าจะเป็นนักบู๊แปดดาวอย่างว่านพั่วจวิน ก็ยังคงไร้ความสามารถเช่นเคย
ไม่มีปราณทิพย์ เพียงแค่อาศัยกำลังภายใน ถึงแม้ว่าเส้นลมปราณพิเศษ 8 เส้นจะทะลุถึงกันทั้งหมด อีกอย่างทั้งหมดทะลุถึงกันได้100%แล้วจะยังไง?
ยังคงหนีไม่พ้นขอบเขตของคนธรรมดาทั่วไปเช่นเคย
ตามการบันทึกของ《ตำราเก้าเสวียนเทียน》 ศิลปะต่อสู้ จริงๆแล้วเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆของศิลปะการต่อสู้แบบโบราณของหัวเซี่ย
ศิลปะการต่อสู้แบบโบราณของหัวเซี่ย เป็นวิธีการฝึกฝนที่ลึกซึ้งอย่างมากอย่างหนึ่ง ในนั้นรวมไว้หลายระดับ
และว่านพั่วจวินก็ถือว่าเส้นลมปราณพิเศษ 8 เส้นสมบูรณ์100%ทั้งหมดแล้ว ก็เป็นเพียงขอบเขตของระดับต้นสุดของศิลปะการต่อสู้แบบโบราณ แดนสว่าง
ขอเพียงแค่ทะลุทลวงแดนใหญ่ ถึงสามารถเข้าสู่แดนมืดของศิลปะการต่อสู้แบบโบราณได้
เมื่อว่านพั่วจวินพูดคำนี้ออกมา สีหน้าของเหอหงเซิ่งและอิโตะ นานาโกะต่างก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เหอหงเซิ่งคิดไม่ถึงว่า แค่อีกฝ่ายมองแวบเดียวก็มองผลการฝึกตนของตัวเองออกแล้ว!
และอิโตะ นานาโกะก็ยิ่งไม่คาดคิดว่า ว่านพั่วจวินแค่ใช้สายตามองก็มองออกว่าคนที่ตัวเองพามาเป็นนินจา!
อีกอย่าง ยังมองออกว่าในบรรดาพวกเขา มีท่านนินจาที่มีพละกำลังชั้นยอดสองคน
เพราะเหตุนี้สามารถเห็นได้ว่า พละกำลังของว่านพั่วจวิน แข็งแกร่งกว่าพวกเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แต่ว่า ว่านพั่วจวินคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินในเวลานี้จะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย พูดอย่างราบเรียบว่า : “ขอโทษนะ แกเดาผิดแล้ว จัดการขยะที่ไร้ความสามารถอย่างแก ไม่จำเป็นต้องเชิญคนมาช่วยซะด้วยซ้ำ พวกเขาเป็นผู้ชมที่ฉันเชิญมา เพื่อให้รอดูว่าแกจะถูกทารุณอย่างไร!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...