ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3274

ใครจะไปนึกถึง เมื่อเย่เฉินบิดแขนของลู่เห้าเทียน มันจะไปตัดเส้นลมปราณทั้งหมดของเขาด้วย!

สามารถตัดเส้นลมปราณทั้งหมดของลู่เห้าเทียนได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีเสียง ทำลายการบำเพ็ญทั้งหมดของเขา นี่เป็นความต่างกันของความแข็งแกร่งระหว่างคนและมดเลย

ในเวลานี้ ทุกคนในสำนักว่านหลงต่างก็สิ้นหวัง

แต่คนข้างกายของเย่เฉิน ทุกคนต่างก็อดใจที่จะส่งเสียงเชียร์ดังกึกก้องไม่ไหว

ส่วนซูเฉิงเฟิงที่สวมชุดไว้ทุกข์ ทั้งตัวทรุดลง มือและเท้าของเขาสั่นโดยไม่ตั้งใจ

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ตระกูลเย่จะมีการเป็นอยู่ที่ทรงพลังเช่นนี้

สำนักว่านหลงที่ตัวเองพึ่งพิง ตัวเองคิดว่าสำนักว่านหลงจะสามารถบดขยี้เย่เฉินได้อย่างสมบูรณ์ ไม่คาดคิดว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินเลย!

จู่ๆเขาก็คิดได้ว่า หลานสาวสองคนของเขา และลูกสะใภ้คนโตมาช่วยเย่เฉิน ในใจเขาเต้นตึกตัก: “เป็นไปได้ไหม……เป็นไปได้ไหมที่เย่เฉินคนนี้จะเป็นยอดฝีมือระดับสูงที่แอบเล่นงานตัวเองอยู่?!”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของซูเฉิงเฟิง ยิ่งหมดหวัง

ในตอนนี้ เย่เฉินมองไปที่ลู่เห้าเทียนที่ทรุดตัวลง ถามด้วยรอยยิ้ม: “ทำไม? พญาเสือแพรขาวผู้สง่างาม ทำไมยอมรับว่าตัวเองแพ้แล้วล่ะ?”

เพื่อความอยู่รอด ลู่เห้าเทียนสูญเสียท่าทางที่เป็นยอดฝีมือไป เขาเริ่มคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้อย่างขมขื่น: “คุณเย่ แขนทั้งสองข้างของฉันก็ใช้งานไม่ได้แล้ว เส้นลมปราณก็ขาดหมดแล้ว ทั้งตัวของฉันตอนนี้ใช้งานอะไรไม่ได้อีกแล้ว ได้โปรดเมตตา ไว้ชีวิตสุนัขอย่างฉันด้วย!”

ลู่เห้าเทียนที่คุกเข่าลงขอความเมตตา ทำให้หัวใจของว่านพั่วจวิน กลายเป็นขี้เถ้า และทำให้ทหารคนอื่นๆในสำนักว่านหลงตื่นตะลึงอย่างมาก