ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3278

สรุปบท บทที่ 3278 ที่จริงตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

สรุปเนื้อหา บทที่ 3278 ที่จริงตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก – ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน โดย เมฆทอง

บท บทที่ 3278 ที่จริงตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก ของ ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมฆทอง อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

เย่เฉินบอกว่าสายเกินไปแล้ว ทำให้พญาเสือดาวหน้าดำตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ!

เขาแทบจะถอยหลังไปสองสามก้าวโดยที่ไม่รู้ จากนั้นก็หันหลังกลับ พยายามสุดชีวิตเพื่อวิ่งลงไปจากภูเขา

เขาเพิ่งเห็นวิธีการที่เย่เฉินใช้ตอนที่เขาฆ่าพญาราชสีห์ทองคำ

หินกรวดก้อนหนึ่ง สามารถฆ่านักบู๊หกดาวได้

ถ้าตัวเองไม่หนีอีก เกรงว่าจะต้องล้มเหลวพลาดซ้ำแบบพญาราชสีห์ทองคำ

แต่ว่า เขาเพิ่งจะหันหลังไป ยังวิ่งไม่ถึงสองก้าว รู้สึกปวดที่ศีรษะด้านหลัง ทันใดนั้นทั้งตัวก็หมดสติลง

พญาเสือดาวหน้าดำตายอย่างง่ายดาย แทบจะเป็นการตายแบบสายฟ้าฟาด ดังนั้นไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร

แต่ว่า ในสายตาทหารคนอื่นของสำนักว่านหลง สภาพการตายของพญาเสือดาวหน้าดำ มันน่าอนาถเกินไป!

เย่เฉินใช้ก้อนหิน โจมตีเข้าที่หัวของเขา

ที่น่าอนาถยิ่งกว่าคือ หินกรวดพุ่งทะลุศีรษะของเขา ระเบิดจากใบหน้าของเขา และรูเลือดขนาดเท่ากำปั้นก็ระเบิดตรงกลางใบหน้าของเขาทั้งหมด!

จมูกของเขาหายไป และลูกตาของเขาถูกบีบออกจากเบ้าด้วยพลังของก้อนหิน!

ในเวลานี้ ทุกคนในสำนักว่านหลงต่างถูกเย่เฉินทำให้ตกตะลึง!

ราชันสงครามของสำนักว่านหลง เดิมทีตายในตะวันออกกลางหนึ่งคน ตอนนี้ใช้งานไม่ได้หนึ่งคน ตายไปแล้วสองคน!

ณ จุดนี้ ราชันสงครามของสำนักว่านหลง ได้ล่มสลายไปหมดแล้ว

ท่ามกลางผู้คนที่เหลือ ยกเว้นว่านพั่วจวิน ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นไม่มีอะไรนอกจากนักบู๊ห้าดาว จะเป็นคู่ปรับกับเย่เฉินได้อย่างไร?

ในตอนนี้เย่เฉินมองไปที่ทหารที่ตื่นตระหนกของสำนักว่านหลง พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า: “พวกแกแต่ละคนก็ลำบากมาหลายปีแล้ว ถึงจะมีผลการฝึกฝนอย่างเช่นทุกวันนี้ ถ้าหากไม่อยากให้ความทุ่มเทหลายปีมันทลายลง ให้ถอยลงไปให้หมด!”

เย่เฉินพูดจบ เกือบร้อยคนถอยกลับแทบไม่ลังเล

ว่านพั่วจวินไม่รู้ว่าเย่เฉินหมายถึงอะไรในคำพูดเหล่านี้ เย่เฉินหันหน้าไปที่เหอหงเซิ่ง พูดว่า: “ท่านเหอ หมอนั่นที่คุกเข่าที่หลุมศพพ่อแม่ของฉัน พามาได้แล้ว”

“รับทราบ!” เหอหงเซิ่งรู้ว่าเย่อเฉินหมายถึงคนที่หนุ่มหน่อยๆ ก็คือเฉินจงเหล่ยที่เย่เฉินพามาจากตะวันออกกลาง

ครั้นแล้ว เขาไปหน้าดวงวิญญาณพ่อแม่ของเย่เฉินด้วยตัวเอง ลากตัวเฉินจงเหล่ยที่คุมผ้าสีดำไปที่ข้างๆเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพว่า: “คุณเย่ พาคนมาแล้วครับ”

เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่ว่านพั่วจวิน ยิ้มและถามเขาว่า: “ประมุขว่าน รู้ไหมว่านี่คือใคร?”

ว่านพั่วจวินตะลึง

เขาจะไปรู้ได้ยังไง ว่าคนที่คลุมผ้าสีดำบนหัวคือใคร?

เขาไม่ได้มีตาทิพย์สักหน่อย

ยิ่งไปกว่านั้น จิตสำนึกของเฉินจงเหล่ย ถูกเย่เฉินปิดผนึก ว่านพั่วจวินไม่สามารถรับรู้ถึงความสามารถในการฝึกฝนเลย

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน