เย่เฉินบอกว่าสายเกินไปแล้ว ทำให้พญาเสือดาวหน้าดำตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ!
เขาแทบจะถอยหลังไปสองสามก้าวโดยที่ไม่รู้ จากนั้นก็หันหลังกลับ พยายามสุดชีวิตเพื่อวิ่งลงไปจากภูเขา
เขาเพิ่งเห็นวิธีการที่เย่เฉินใช้ตอนที่เขาฆ่าพญาราชสีห์ทองคำ
หินกรวดก้อนหนึ่ง สามารถฆ่านักบู๊หกดาวได้
ถ้าตัวเองไม่หนีอีก เกรงว่าจะต้องล้มเหลวพลาดซ้ำแบบพญาราชสีห์ทองคำ
แต่ว่า เขาเพิ่งจะหันหลังไป ยังวิ่งไม่ถึงสองก้าว รู้สึกปวดที่ศีรษะด้านหลัง ทันใดนั้นทั้งตัวก็หมดสติลง
พญาเสือดาวหน้าดำตายอย่างง่ายดาย แทบจะเป็นการตายแบบสายฟ้าฟาด ดังนั้นไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร
แต่ว่า ในสายตาทหารคนอื่นของสำนักว่านหลง สภาพการตายของพญาเสือดาวหน้าดำ มันน่าอนาถเกินไป!
เย่เฉินใช้ก้อนหิน โจมตีเข้าที่หัวของเขา
ที่น่าอนาถยิ่งกว่าคือ หินกรวดพุ่งทะลุศีรษะของเขา ระเบิดจากใบหน้าของเขา และรูเลือดขนาดเท่ากำปั้นก็ระเบิดตรงกลางใบหน้าของเขาทั้งหมด!
จมูกของเขาหายไป และลูกตาของเขาถูกบีบออกจากเบ้าด้วยพลังของก้อนหิน!
ในเวลานี้ ทุกคนในสำนักว่านหลงต่างถูกเย่เฉินทำให้ตกตะลึง!
ราชันสงครามของสำนักว่านหลง เดิมทีตายในตะวันออกกลางหนึ่งคน ตอนนี้ใช้งานไม่ได้หนึ่งคน ตายไปแล้วสองคน!
ณ จุดนี้ ราชันสงครามของสำนักว่านหลง ได้ล่มสลายไปหมดแล้ว
ท่ามกลางผู้คนที่เหลือ ยกเว้นว่านพั่วจวิน ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นไม่มีอะไรนอกจากนักบู๊ห้าดาว จะเป็นคู่ปรับกับเย่เฉินได้อย่างไร?
ในตอนนี้เย่เฉินมองไปที่ทหารที่ตื่นตระหนกของสำนักว่านหลง พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า: “พวกแกแต่ละคนก็ลำบากมาหลายปีแล้ว ถึงจะมีผลการฝึกฝนอย่างเช่นทุกวันนี้ ถ้าหากไม่อยากให้ความทุ่มเทหลายปีมันทลายลง ให้ถอยลงไปให้หมด!”
เย่เฉินพูดจบ เกือบร้อยคนถอยกลับแทบไม่ลังเล
ว่านพั่วจวินไม่รู้ว่าเย่เฉินหมายถึงอะไรในคำพูดเหล่านี้ เย่เฉินหันหน้าไปที่เหอหงเซิ่ง พูดว่า: “ท่านเหอ หมอนั่นที่คุกเข่าที่หลุมศพพ่อแม่ของฉัน พามาได้แล้ว”
“รับทราบ!” เหอหงเซิ่งรู้ว่าเย่อเฉินหมายถึงคนที่หนุ่มหน่อยๆ ก็คือเฉินจงเหล่ยที่เย่เฉินพามาจากตะวันออกกลาง
ครั้นแล้ว เขาไปหน้าดวงวิญญาณพ่อแม่ของเย่เฉินด้วยตัวเอง ลากตัวเฉินจงเหล่ยที่คุมผ้าสีดำไปที่ข้างๆเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพว่า: “คุณเย่ พาคนมาแล้วครับ”
เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่ว่านพั่วจวิน ยิ้มและถามเขาว่า: “ประมุขว่าน รู้ไหมว่านี่คือใคร?”
ว่านพั่วจวินตะลึง
เขาจะไปรู้ได้ยังไง ว่าคนที่คลุมผ้าสีดำบนหัวคือใคร?
เขาไม่ได้มีตาทิพย์สักหน่อย
ยิ่งไปกว่านั้น จิตสำนึกของเฉินจงเหล่ย ถูกเย่เฉินปิดผนึก ว่านพั่วจวินไม่สามารถรับรู้ถึงความสามารถในการฝึกฝนเลย

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...