เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3279

ครั้นแล้ว เขามองไปที่เย่เฉิน และถามว่า: “คนนี้คือใครกัน?”

เย่เฉินยิ้มเย็นชา: “ทำไม? ลูกน้องคนที่เก่งที่สุดของตัวเอง คลุมหน้าหน่อยแกก็จำไม่ได้แล้วหรือ?”

ว่านพั่วจวินยิ่งสับสน

แม้ว่าเย่เฉินใบ้ว่าเป็นลูกน้องคนที่เก่งที่สุดของเขา แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นร่างของเฉินจงเหล่ย

เพราะว่า ในความเข้าใจของทหารสำนักว่านหลงทุกคน เฉินจงเหล่ยอยู่ที่ตะวันออกกลาง ไม่สามารถมาหัวเซี่ยได้

เย่เฉินเห็นเขามีหน้าตาที่ดูประหลาดใจ ก็ยิ้มเย็นชาและฉีกถุงผ้าสีดำออกจากบนหัวของเฉินจงเหล่ย

เมื่อว่านพั่วจวินและทหารคนอื่นๆ ในสำนักว่านหลง เห็นหน้า เฉินจงเหล่ย ทุกคนตกตะลึงอย่างมากในทันที

ไม่ว่าใครก็ไม่เชื่อว่า เฉินจงเหล่ยที่หายตัวไปหลายวัน ที่จริงแล้วอยู่ในเงื้อมมือของเย่เฉินนี่เอง

ว่านพั่วจวินถามโดยไม่รู้ตัวว่า: “จงเหล่ย……คุณ……คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!”

ในตอนนี้เฉินจงเหล่ยยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่นิ่งเงียบ เหมือนคนโง่ สายตาก็หลุดโฟกัส ดูราวกับว่าหูไม่ได้ยินเสียงของว่านพั่วจวิน

ว่านพั่วจวินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ เฉินจงเหล่ย แต่เมื่อเห็นว่าเขาเฉื่อยชา เขาจึงตระหนักว่าสิ่งต่างๆ นั้นอาจจะเหนือความคิดของเขา ดังนั้นเขาจึงถามอีกครั้งว่า: “จงเหล่ย! หรือว่าคุณไม่รู้จักฉัน?!”

เฉินจงเหล่ยยังคงไม่ตอบสนอง

ในตอนนี้เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูดว่า: “ลืมบอกแกไป จิตสำนึกของเฉินจงเหล่ย ถูกปิดผนึกไว้ภายในร่างกายของเขาโดยฉัน เขาในตอนนี้ ไม่ใช่คนที่แกคุ้นเคยอีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่ หุ่นเชิดของฉันเท่านั้นแหละ”

ว่านพั่วจวินและทหารสำนักว่านหลงคนอื่นๆต่างตกตะลึง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน