ยอดฝีมือคนที่สองคนของสำนักว่านหลง พญาหมาป่าเนตรเขียวเฉินจงเหล่ย ร้องไห้อย่างสิ้นหวังและน่าอนาถอย่างยิ่ง ราวกับว่ามีหมัดหนักเข้าใส่หัวใจของทุกคนในสำนักว่านหลง!
แม้ว่าพวกเขาไม่รู้ ถึงความรู้สึกที่จิตสำนึกถูกขังอยู่ในร่างกายเป็นเช่นไร
แต่ว่าเห็นเฉินจงเหล่ยเป็นแบบนี้ ทำให้ในใจลึกๆของพวกเขา กลัวความรู้สึกที่นิรนามแบบนี้อย่างมาก
ใครก็ไม่กล้าจินตนาการ ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง ตัวเองจะรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแค่ไหน ความรู้สึกที่ตายไปยังดีกว่ามีชีวิตอยู่
นั่นก็เป็นการ ตกที่นั่งลำบาก ไม่มีคนช่วยจริงๆ……
และในตอนนี้ ในใจลึกๆของพวกเขา เต็มไปด้วยความน่ากลัวเย่เฉิน
เดิมคิดว่า ราชันสงคราม สามคนถูกเย่เฉินโค่นทำลาย และอีกคนหนึ่งถูกโค่นในตะวันออกกลาง
แต่ใครจะคิด ว่าเดิมที 4 คนนี้ ทั้งหมดถูกทำลายด้วยน้ำมือของเย่เฉิน!!
ว่านพั่วจวินตื่นตระหนก เขาถามเย่เฉินโดยไม่รู้ตัวว่า: “เรื่องซีเรีย……เป็นฝีมือแกเรอะ?!”
เย่เฉินพยักหน้า พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน: “ถูกต้อง ฝีมือฉันเอง! เหตุผลที่จอมพลคามมิตสามารถทำลายล้างทหารหลายพันนายในสำนักว่านหลงของแก นั่นก็อาศัยคำแนะนำของฉัน เหตุผลที่กองทัพรัฐบาลสามารถจับทหารได้กว่า 10,000 นายของสำนักว่านหลง ก็อาศัยความช่วยเหลือจากฉัน!”
ในตอนนี้ ภูมิคุ้มกันในจิตใจของว่านพั่วจวินพังทลายลงอย่างสมบูรณ์
ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ตัวเองเตรียมตัวล้างแค้นกว่า 20 ปี แต่มันเป็นเรื่องที่ต้องประสบความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
เย่เฉินแข็งแกร่งมาก ซึ่งเหนือเกินกว่าขอบเขตที่เขารู้มาก!
ไม่ต้องพูดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉิน ทั้งสำนักว่านหลงรวมกัน ก็ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เฉินได้
ว่านพั่วจวินหันไปมองเฉินจงเหล่ยอีกครั้ง น้ำตาไหลบนใบหน้า เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ในใจรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
ว่านพั่วจวินถามอย่างระมัดระวัง: “เรื่องอะไร?”
เย่เฉินพูดเบาๆ: “ฉันได้ยินมาว่า พ่อของแกเป็นสมาชิกหลักของ 'พันธมิตรต่อต้านตระกูลเย่' ของเย่นจิงในตอนนั้น อยู่ข้างตระกูลซูอย่างสุดใจ พวกเขาตั้งเป้ามาที่พ่อของฉัน แต่พ่อของฉันไม่เคยทำอะไรพ่อแกก่อน ตรงนี้ แกยอมรับไหม?”
ว่านพั่วจวินพูดเสียงสูง “ตลาดซื้อขายสินค้าล่วงหน้าในปีนั้น พ่อแกล่อลวงพ่อฉันก่อน! ทำให้พ่อของฉันสูญเสียทรัพย์สมบัติของเขาไปทั้งหมด! เป็นเพราะสิ่งนี้ เขาจะเลือกฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก! และเป็นเพราะการฆ่าตัวตายของเขา แม่ฆ่าตัวตายด้วยการกินยา! ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของแก!”
การแสดงออกของเย่เฉิน เริ่มเย็นชาและเขาก็พูดว่า: “แกแม่งพูดจาไร้เหตุผลเอาซะเลย!”
“ในธุรกิจ ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปในเวลาอันสั้น! พ่อแกไร้ความสามารถ ความสามารถไม่ได้แถมยังไม่รู้จักประมาณตน!”
“เขาเข้าสู่ตลาดซื้อขายล่วงหน้าอย่างชอบธรรม คิดอยากที่จะแข่งขันกับพ่อของฉัน ผลสุดท้ายก็แพ้พ่อฉันอย่างสมเหตุสมผลไม่มีการโกง มันขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งล้วนๆ สูญเสียทรัพย์สินทั้งหมด นี่ต้องโทษใครกันแน่วะ?”
“เพราะความสามารถเขาไม่มี อยู่ในระดับที่จำกัด มันเกี่ยวอะไรกับพ่อฉันเหรอ?”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...