ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3283

พูดถึงนี่ ว่านพั่วจวินสองมือยึดอยู่กับพื้น น้ำตาน้ำมูกไหลริน พูดอย่างสิ้นหวังว่า “ผมไม่เข้าใจ！ผมไม่เข้าใจจริงๆ！ยี่สิบปีมานี้ผมพยายามต่อสู้อยู่ต่างประเทศ….มันเพื่ออะไรกันแน่….”

“ยี่สิบปีมานี้ผมไม่กล้ากลับประเทศ ไม่กล้ามาสักการะที่สุสานของพ่อแม่ผม ทุกๆวันไหว้บรรพบุรุษหรือวันครบรอบการเสียชีวิตของพวกเขา ผมทำได้เพียงแค่เผากระดาษเงินอยู่ที่ต่างประเทศ ร้องไห้อย่างหนักเพื่อเป็นการสักการะ….”

“ที่ผมไม่กล้ากลับมาประเทศนานขนาดนี้ ก็เพื่ออยากจะรอให้ตัวเองมีกำลังที่จะเอาชนะ เพื่อมาแก้แค้นให้กับพวกเขา….”

“แต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับกลายเป็นอย่างนี้….”

ว่านพั่วจวินพูดถึงนี่ ก็เงยหน้าขึ้น ใช้สายตาที่แดงก่ำรวมทั้งแววตาที่หมดหวังมองซูโสว่เต้า ร้องไห้อย่างสติแตก “ผมไม่เข้าใจ…ผมไม่เข้าใจจริงๆครับลุงซู….ความรู้สึกนี้ เหมือนกับว่ายี่สิบปีนี้ของผมนั้นมันไร้ประโยชน์….”

ซูโสว่เต้าในใจเศร้าโศก และก็อดร้องไห้น้ำตานองหน้าไม่ได้

เขาสามารถเข้าใจได้ถึงความเจ็บปวดซ้ำซ้อนของว่านพั่วจวินได้

ความแค้นในตอนนั้น ความพ่ายแพ้ในวันนี้ รวมทั้งความเข้าใจผิด ล้วนกำลังทรมานว่านพั่วจวินอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เขารู้สึกตายทั้งเป็น

ฉะนั้น ซูโสว่เต้าจึงเอ่ยปากปลอบใจ “พั่วจวิน…เปิดใจหน่อย การตายของพ่อแม่นาย เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ส่วนความพยายามยี่สิบปีมานี้ของนายก็ไม่ได้เสียเปล่า ชื่อเสียงของสำนักว่านหลงฉันเองก็เคยได้ยิน นายทำได้ดีมากแล้ว เพียงแค่นายสามารถลบล้างความเข้าใจผิดกับคุณเย่และตระกูลเย่ออกได้ แล้วได้รับการให้อภัยจากคุณเย่ อนาคตของนาย ก็ไม่สามารถจำกัดได้!”

ว่านพั่วจวินตกใจสะดุ้งตัวสั่น หันหลังไปมองโลงศพของพ่อแม่ตัวเอง จากนั้นก็มองเย่เฉิน ในใจนั้นมืดมนไปหมด

จากนั้นสักพัก จู่ๆเขาก็สองมือกำหมัดแน่น เรียกกำลังทั้งหมดในร่างกายออกมา

ในตอนที่คนอื่นๆคิดว่า เขาจะพุ่งไปต่อสู้กับเย่เฉิน แต่ว่านพั่วจวินกลับออกแรงตัดเส้นลมปราณทั้งแปดของตัวเองทิ้ง！

ตามมาด้วย ว่านพั่วจวินสำลักพ่นเลือดออกมา มองดูเย่เฉิน พูดอย่างอ่อนแรงว่า “คุณเย่ ผมได้ทำการตัดเส้นลมปราณทั้งหมดเองแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป เป็นได้แค่เพียงคนพิการที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้โปรดขอให้คุณเมตตา ปล่อยพ่อแม่ของผมไปเถอะครับ！”