ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3285

ในเวลานี้ ตู้ไห่ชิงที่อยู่ในกลุ่มผู้คนรู้สึกเศร้าใจ มองดูต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจริงๆ จึงรีบเดินออกจากกลุ่มผู้คน มองไปทางเย่เฉิน พูดอย่างขอร้องว่า “เฉินเอ๋อ เห็นแก่ที่พั่วจวินสำนึกผิดอย่างจริงใจแล้ว ครั้งนี้ก็ปล่อยเขาไปสักครั้งเถอะนะ….”

ว่านพั่วจวินเห็นตู้ไห่ชิง ก็จำเธอได้ในทันที และได้นิ่งอึ้งไป “น้า….น้าตู้…คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ….”

ตู้ไห่ชิงมองเขาด้วยสีหน้าเห็นใจ พูดอย่างสลดใจว่า “ก่อนหน้านี้เย่เฉินเคยช่วยฉันกับจือหยู พวกเราสองแม่ลูกได้ยินมาว่านายจะขึ้นมาที่ภูเขาเย่หลิงซาน เป็นห่วงว่าเย่เฉินจะมีอันตรายเลยรีบมา เดิมทีคือคิดจะแบกหน้ามาขอให้นายเมตตา แต่ไม่คิดเลยว่า…เฮ้อ….”

ว่านพั่วจวินห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่ พูดอย่างน่าอนาถว่า “ขอโทษครับน้าตู้….รบกวนคุณแล้ว….ผมไม่ขอให้คุณเย่ปล่อยผมไป ขอเพียงแค่ปล่อยพ่อแม่ผมไป ความผิดทั้งหมด ล้วนเป็นผมว่านพั่วจวินคนนี้เองครับ ผมไม่รู้จักคิดเอง ผมไม่ประมาณตนเอง และก็เป็นผมที่พูดอวดดีเอง ที่บอกจะนำเอากระดูกของพ่อแม่คุณเย่ไปเผาทิ้ง….”

พูดถึงนี่ ว่านพั่วจวินก้มหัวลง สะอื้นจนตัวสั่น พูดว่า “ผมเองก็รู้ ว่าคุณเย่จะทำยังไงกับผม ก็ล้วนเป็นสิ่งที่ผมสมควรได้รับ…..แม้ว่าเขาจะทำตามสิ่งที่ผมพูด มาลงที่ตัวผมเอง ก็เป็นผมที่หาเรื่องใส่ตัวเอง….”

“แต่ว่า…แต่ว่าผมละอายใจแทนพ่อแม่ผมจริงๆ….”

“หลายปีมานี้…หลายปีมานี้ผมไม่เคยกลับมาเคารพศพให้กับพวกเขาเลย….”

“ตอนนี้ในที่สุดก็กลับมาแล้ว ปรากฏว่าเพิ่งกลับมาก็ไปรบกวนวิญญาณของพวกท่าน นำพวกเขาออกมาจากหลุมศพ แล้วตอนนี้ก็ยังลำบากพวกเขา ที่พวกเขาตายไปแล้วยังต้องมาถูกนำกระดูกไปเผาทิ้ง…”

“ผม…ผมไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้จริงๆ…แม้ว่าจะตายไปแล้วก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้…”

ซูโสว่เต้าน้ำตาไหลริน หันหลังไปคุกเข่าตรงหน้าเย่เฉิน พูดขอร้องว่า “คุณเย่ครับ พั่วจวินได้รับผลกรรมในความอวดดีของเขาแล้ว ได้โปรดขอให้คุณเมตตา ให้อภัยเขาสักครั้งเถอะครับ!”

ในเวลานี้ซูจือหยูรู้สึกทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เอ่ยปากพูดว่า “พ่อคะ! แม่คะ! เรื่องในวันนี้ เป็นความแค้นส่วนตัวของผู้มีพระคุณกับว่านพั่วจวิน! อีกอย่างก็เป็นว่านพั่วจวินที่หาเรื่องก่อน ตอนนี้พวกคุณอย่ามาบีบบังคับกันแบบนี้สิคะ!”

ซูจือหยูแยกแยะได้อย่างชัดเจนมาเสมอ

ถูก ก็คือถูก!