ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3286

พลทหารพวกนี้ของสำนักว่านหลง ถึงแม้ต่างก็หวาดกลัวกำลังของเย่เฉิน แต่ในวินาทีนี้ ก็ทนดูท่าทางน่าเวทนาของว่านพั่วจวินไม่ได้

ยังไงซะ พวกเขาต่างก็ล้วนได้รับความเมตตาจากว่านพั่วจวินกันมาก่อน ไม่สามารถทนมองดูอย่างสบายใจได้

ยิ่งไปกว่านั้น หากว่าเย่เฉินยังเงียบอยู่ ไม่เพียงแต่ว่านพั่วจวินจะไม่สามารถรอดพ้นจากความตายแล้ว ลูกน้องอย่างพวกเขาเองก็คงรอดไปได้ยาก

ดังนั้น พวกเขาทุกคนต่างก็คุกเข่าลงพื้น หวงัว่าจะช่วยว่านพั่วจวินออกแรงได้สักหน่อย แล้วมาขอร้องให้เย่เฉินอภัยให้ด้วยกัน

เมื่อเห็นว่ามียอดฝีมือของสำนักว่านหลงมากมายขนาดนี้คุกเข่าลงอ้อนวอนขอร้องตรงหน้าเย่เฉิน เบื้องลึกหัวใจของเย่โจงฉวนนั้นตื่นเต้นอย่างมาก

จากภาพนี้ เขามองเห็นความหวังที่ตระกูลเย่จะลุกขึ้นได้อีกครั้ง อีกอย่าง การลุกขึ้นเช่นนี้ ไม่ได้หมายถึงว่าตระกูลเย่จะเป็นที่หนึ่งของประเทศ แต่สามารถนำพาตระกูลเย่ เป็นถึงที่หนึ่งของโลก

และตรงกันข้ามของเขา ซูเฉิงเฟิงที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เบื้องลึกหัวใจนั้นกังวลอย่างมากที่สุด

คนของสำนักว่านหลงล้วนคุกเข่าลงแล้ว ตอนนี้ ทางค่ายฝั่งนี้ มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังยืนอยู่

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะยังยืนอยู่อย่างนี้ต่อไป หรือว่ารีบคุกเข่าลงตามคนของสำนักว่านหลง

ยืนอยู่คงเดียว ไม่เหมาะสมแน่นอน

แต่ว่า ให้ตัวเองคุกเข่าให้กับเย่เฉิน นี่….นี่ดูเหมือนจะยิ่งไม่เหมาะสม

ยังไงซะ ตัวเองก็เป็นถึงผู้นำตระกูลของตระกูลซู เดิมทีที่ใส่ชุดไว้ทุกข์ให้กับพ่อแม่ของว่านพั่วจวินก็อับอายมากพอแล้ว แล้วตอนนี้ถ้ายังคุกเข่าให้กับเย่เฉินอีก นั่นก็จะยิ่งอับอายขึ้นไปอีกไม่ใช่หรือไง?