ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3287

เย่เฉินคิ้วขมวดเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปยังเหอหงเซิ่ง เอ่ยปากถามว่า “ท่านเหอครับ วันนี้ออกมา ได้พกมีดมามั้ยครับ?”

เหอหงเซิ่งพูดอย่างเคารพนับถือว่า “ตอบกลับคุณเย่ พกมาครับ！”

พูดจบ ก็ชักเอามีดสั้นที่คมเป็นอย่างมากออกมาจากข้างเอว สองมือยื่นไปตรงหน้าของเย่เฉิน

เย่เฉินรับมีดสั้นเล่มนั้นมา จากนั้นก็โยนไปที่ตรงหน้าของว่านพั่วจวิน พูดอย่างนิ่งเฉยว่า “เห็นแก่ที่นายเป็นลูกกตัญญู ฉันตอบตกลงนาย！หลังจากนายตาย ฉันเองก็จะไม่เอาศพของนาย หรือของพ่อแม่นายนำเอากระดูกไปเผาทิ้งหรือเอาศพไปทิ้งป่า กลับกัน ฉันจะใช้ความมีคุณธรรม นำศพของนายกับพ่อแม่นายฝังไว้ด้วยกัน นายไปสู่สุคติเถอะ！”

ว่านพั่วจวินได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดใบหน้าก็มีรอยยิ้มผ่อนคลายปรากฏขึ้น และในขณะเดียวกันกับที่เขามองไปทางเย่เฉิน สีหน้าก็เต็มไปด้วยความขอบคุณ

จากนั้น เขาก็โค้งตัวลงอีกครั้ง คำนับให้กับเย่เฉิน

ครั้งนี้ เขาโค้งตัวอยู่นานถึงได้เอนตัวขึ้นมา พูดด้วยความรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากว่า “ขอบคุณความมีเมตตาและคุณธรรมของคุณเย่ครับ บุญคคุณครั้งนี้ของคุณเย่ ชาตินี้ของว่านพั่วจวินไม่สามารถทดแทนให้ได้ ชาติหน้ายินดีที่จะเป็นขี้ข้าให้ เพื่อเป็นการทดแทนบุญคุณของคุณเย่ครับ！”

พูดจบ เขาก็ยื่นมือไปหยิบมีดสั้นเล่มนั้นมาไว้ในมือ

ในขณะที่เขากำลังจะใช้ปลายมีดแทงเข้าที่หัวใจของตัวเอง ในตอนที่ตัดสินใจออกแรงแทงเข้าไป พลทหารทั้งหมดของสำนักว่านหลงต่างก็แทบจะสติแตกกันไปหมด คนมากมายต่างก็ร้องไห้ตะโกนว่า “ท่านประมุข！ไม่นะครับประมุข！”

ว่านพั่วจวินหันหลังไป มองดูลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของตัวเอง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่น้องทั้งหลาย วันนี้ฉันว่านพั่วจวินคนนี้ทำให้ทุกท่านลำบาก ขอให้ทุกท่านอภัยให้ด้วย！”

“อีกอย่าง พวกนายจำไว้ หลังจากฉันตายไป สำนักว่านหลงแยกย้ายโดยอัตโนมัติ ทุกคนห้ามเป็นศัตรูต่อคุณเย่ หรือต่อตระกูลเย่เด็ดขาด ถ้าหากว่าพวกนายยังทำอาชีพเกี่ยวกับทหาร ชีวิตนี้ห้ามเข้าหัวเซี่ยอีก ห้ามมารบกวนความสงบของหัวเซี่ย พวกนายสามารถจำได้มั้ย?”

เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนี้ ก็ร้องไห้กันไปหมด