ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 329

บทที่ 329

เผื่อเผชิญหน้ากับคำสารภาพของต่งรั่งหลิน เย่เฉินก็พูดอย่างเฉยเมยกลับไปว่า “ไปพบคนเลวพอดิบพอดีน่ะ ก็แค่จัดการให้เป็นระเบียบ เธออย่าเก็บไปคิดเลย”

ต่งรั่งหลินกล่าวอย่างจริงจังว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รู้สึกขอบคุณนายเป็นมากๆเลย!”

ท้ายสุด ต่งรั่งหลินก็เขยิบไปนั่งข้างเย่เฉิน ยื่นมือออกมากอดแขนของเย่เฉินไว้ในอ้อมแขนของเธอ

ทั้งสองสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น แขนของเย่เฉินก็สัมผัสได้ถึงผิวอันเนียนนุ่มในทันที

ร่างกายของเย่เฉินรู้สึกตึงเครียดทันที รีบพูดออกไปว่า “รั่งหลิน อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวชูหรันเห็นเข้า”

ต่งรั่งหลินยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “งั้นถ้าชูหรันไม่เห็น ก็แปลว่าทำได้งั้นสิ?”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…...” เย่เฉินกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

ต่งรั่งหลินกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับพูดว่า “ก็ฉันอยากกอด ถ้าชูหรันเห็นก็จะดีมาก จากนั้นพวกนายก็จะหย่ากัน แบบนี้นายก็จะได้มาคบกับฉันได้ไง”

เย่เฉินถามอย่างชอบธรรมว่า “เธอทำแบบนี้ได้ยังไงกัน?เธอเป็นเพื่อนสนิทของชูหรันนะ!”

ต่งรั่งหลินก็ตอบอย่างจริงจังว่า “ฉันรู้ว่าคุณกับชูหรันไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก แต่แต่งเพราะปู่ของหล่อนให้ทำ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอยอมแต่งงานกับคุณและฉันก็รู้ด้วยว่าพวกคุณสองคนไม่ได้มีอะไรคืบหน้าทั้งนั้น ไม่มีความสัมพันธ์เชิงสามีภรรยากัน!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ต่งรั่งหลินก็อดพูดด้วยอารมณ์ไม่ได้ว่า “ไหนๆพวกคุณก็ไม่มีมีอะไรที่เป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้ว ทำไมถึงยังยื้ออีกฝ่ายอยู่ได้?รีบๆหย่าแล้วไปตามหารักแท้ของตัวเองกันได้แล้ว มันไม่ดีกว่าเหรอ?มันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาใครทั้งนั้น!”

เย่เฉินโบกมือไปมา “ความรู้สึกที่ฉันมีต่อชูหรัน เธอไม่เข้าใจหรอก”

ต่งรั่งหลินถาม “งั้นความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณล่ะ คุณเข้าใจไหม?”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันเข้าใจ แต่ฉันตอบรับเธอไม่ได้ ขอโทษ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน