ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3297

เดิมทีคิดว่าเย่เฉินให้ตัวเองไปมาดากัสการ์เพื่อใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก แต่ไม่คิดเลยว่า กลับอนุญาตให้ตัวเองได้เป็นเจ้าของสวน

ถ้าหากว่าเป็นอย่างนี้จริงๆ อย่างนั้นมันก็จะดีงามอย่างมากเลย

เขาคิดในใจ “ถึงแม้สภาพทางยุโรปจะยากจนยังไง แต่เพียงแค่เงินเยอะ ก็สามารถอยู่ได้อย่างสุขสบาย อย่างมากถ้าหากอยากได้อะไรก็ซื้อจากต่างประเทศก็ได้แล้ว! จากกำลังทรัพย์ตระกูลซูของฉันแล้ว ไม่พูดคำพูดที่อวดดีถึงขั้นว่าซื้อมาดากัสการ์ได้ แต่ถ้าจะให้พูดถึงว่าสร้างคฤหาสน์พื้นที่ขนาดหลายร้อยไร่ ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายนิดเดียวไม่ใช่หรือไง? เพียงแค่ไม่ให้ฉันทุกข์ยากลำบาก ให้ฉันใช้ชีวิตวัยแก่อย่างสุขสบาย ฉันก็พอใจแล้ว!”

เย่เฉินเห็นว่าในที่สุดซูเฉิงเฟิงก็ยอมอ่อนข้อลงแล้ว จึงหันไปทางซูจือหยู พูดว่า “คุณหนูซู รบกวนมานี่หน่อยครับ”

ซูจือหยูมองเย่เฉินอย่างประหม่า รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

ตอนเย่เฉินพูดกับซูเฉิงเฟิง ให้เขามอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้แก่ซูจือหยู ในใจของซูจือหยูกระสับกระส่ายมาก

อย่างแรกคือเธอไม่รู้ว่าทำไมเย่เฉินต้องช่วยตัวเองแบบนี้ อย่างที่สองก็คือไม่รู้ว่าตัวเองจะมีความสามารถนั้นมั้ย ที่จะสามารถบริหารตระกูลซูที่เป็นตระกูลใหญ่ขนาดนี้ให้ดีได้

แต่ว่า เห็นเย่เฉินเรียกตัวเองไปหา แม้ซูจือหยูจะประหม่า แต่ก็ยังเดินไปหาอย่างเชื่อฟัง

เธอก้าวเดินไปจนถึงตรงหน้าเย่เฉิน ถามอย่างเคารพว่า “ผู้มีพระคุณคะ.....คุณ....คุณมีอะไรจะรับสั่งคะ....”

เย่เฉินพูดนิ่งๆว่า “คุณปู่ของเธอจะมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับเธอ ต่อไปเธอก็คือผู้นำตระกูลซูแล้วนะ ยังไม่รีบขอบคุณเขาอีก”

ซูจือหยูนิ่งไป เธอรู้ดีว่าทั้งหมดนี้เย่เฉินแย่งมาให้เธอจากมือของคุณปู่ จึงรีบพูดว่า “ผู้มีพระคุณคะ....จือหยูขอบคุณต่อความรักของคุณ....แต่ว่า....แต่ว่าฉันไม่มีความมั่นใจจริงๆว่าสามารถดูแลธุรกิจที่ใหญ่ขนาดนี้ของตระกูลซูได้.....”