ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3299

ซูโสว่เต้ากลัวจนตัวสั่นไปหมด รีบพูดว่า “คุณเย่ครับ ผมผิดไปแล้ว! ผมยินดีถูกเฝ้าดูการพักอาศัยครับ! ถึงแม้จะกักบริเวณผมก็ไม่มีปัญหา แต่ได้โปรดอย่าให้ผมกลับไปที่ซีเรียอีกเด็ดขาด ที่แห่งนั้นผมทนไม่ไหวแล้วครับ.....”

เย่เฉินคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องยอม จึงพูดนิ่งๆว่า “ในเมื่อนายยินดีที่จะยอมรับ งั้นรองานไหว้บรรพบุรุษจบลงแล้ว นายก็กลับไปที่เมืองจินหลิงกับฉัน ฉันจะจัดการไว้ให้กับนายอย่างดี”

ซูโสว่เต้าได้ยินอย่างนี้ ก็รีบคุกเข่าลงพื้น อ้อนวอนขอร้องด้วยสีหน้าสลดใจ “คุณเย่ครับ ขอร้องได้โปรดอย่าส่งผมไปที่ลานเลี้ยงหมา....”

เย่เฉินไม่พูดอะไร แต่ใช้หางตาเหลือบมองเหออิงซิ่วที่ยืนอยู่กับซูรั่วหลี

เห็นว่าสีหน้าของเหออิงซิ่งในตอนนี้ร้อนรนมาก เย่เฉินก็รู้แล้วว่าเธอจะต้องยังเป็นห่วงซูโสว่เต้าอยู่แน่นอน

ยังไงซะ เธอก็สามารถเสียสละแขนข้างหนึ่งเพื่อซูโสว่เต้าได้ แล้วยังคลอดลูกสาวให้เขาคนหนึ่ง ในใจจะต้องรักเขาอย่างแท้จริงแน่นอน

คิดถึงนี่ เย่เฉินถอนหายใจเบาๆ พูดกับซูโสว่เต้าว่า “พอแล้ว ฉันไม่ส่งนายไปลานเลี้ยงหมาหรอก”

พูดจบ เขาก็มองไปทางเหอหงเซิ่ง เอ่ยปากพูดว่า “คุณท่านเหอครับ หลังจากที่ซูโสว่เต้าไปเมืองจินหลิงแล้ว ก็ให้ตระกูลเหอเป็นคนจัดส่งคนไปเฝ้าดูการพักอาศัยของเขาแล้วกันครับ”

เหอหงเซิ่งคาดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะมอบซูโสว่เต้าให้กับตัวเอง จึงรีบถามว่า “คุณเย่ครับ ไม่ทราบว่าคุณมีความต้องการอย่างไรบ้างครับ?”

เย่เฉินพูดนิ่งๆ “ยังไงซะเขาก็เป็นพ่อแท้ๆของซูจือหยูและซูรั่วหลี อีกอย่างเห็นแก่ที่เขาสำนึกผิด ฉันเองก็จะไม่จงใจทรมานเขา และก็จะไม่ส่งเขาไปลานเลี้ยงมหาด้วย”

ในตอนที่ซูโสว่เต้าได้ยินเย่เฉินพูดมาถึงนี่ ก็ถอนหายใจยาวทีหนึ่ง แทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่

ขณะนี้เย่เฉินพูดต่อ “ให้เขาพักอยู่ในคฤหาสน์ของพวกนายแล้วกัน! ให้ห้องพักใต้ดินกับเขาสักห้องก็พอแล้ว อาหารการกินของเขาก็ให้ตระกูลเหอของพวกนายรับผิดชอบ แต่ว่าฉันมีขีดจำกัดอยู่ไม่กี่ข้อ ห้ามล้ำเส้นเด็ดขาด”

เหอหงเซิ่งรีบกุมมือทำความเคารพ พูดว่า “คุณเย่รับสั่งมาได้เลยครับ กระผมจะทำตามอย่างแน่นอนครับ!”

เย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า “หนึ่ง ห้ามให้เขาออกจากคฤหาสน์แม้แต่ก้าวเดียว สอง ห้ามให้เขามีการติดต่อใดๆกับคนอื่นนอกเหนือจากคนตระกูลเหอเด็ดขาด รวมทั้งซูจือหยูและซูรั่วหลีด้วย”