ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3301

ถึงแม้เย่เฉินจะพูดอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่นำเถ้ากระดูกของบุพการีไปทำลาย แต่อย่างไรเสียเย่เฉินก็ได้ละเว้นชีวิตตนแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นการจะปล่อยให้ตนส่งบุพการีไปสู่สุคติหรือไม่ ยังคงกลายเป็นเรื่องที่เขากังวลใจที่สุด

พอเวลานี้ได้ยินคำพูดนี้ของเย่เฉิน ความหนักอึ้งในใจเขาก็หมดลง เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกซาบซึ้งอย่างหาที่สุดไม่ได้

โดยไม่รู้ตัว ความเย่อหยิ่ง ความมั่นใจในตัวเองรวมถึงนิสัยพยศทั้งหมดของเขา ก็ถูกเย่เฉินขัดเกลาจนราบเรียบได้ในที่สุด

เขาในตอนนี้ เห็นเย่เฉินเป็นเทพเจ้าที่ช่วยชีวิตตน รวมถึงช่วยชีวิตสรรพชีวิตทั้งหมดไปเสียแล้ว

เพียงแต่ภายในใจเขาพูดกับเย่เฉินอย่างละอายใจสุดแสนว่า “คุณเย่ บุญคุณอันใหญ่หลวงของคุณ ผมจะใช้ชีวิตที่เหลือและกำลังทั้งหมดที่มีตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน...”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ว่านพั่วจวินก็ถอนหายใจออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กล่าวอย่างตำหนิตนเองว่า “น่าเสียดายตอนนี้ผมเป็นคนพิการที่เส้นลมปราณขาดสะบั้นหมดแล้วคนหนึ่ง ถึงแม้เรื่องมากมายผมจะลงมือทำอย่างสุดกำลัง ก็เกรงว่าจะมีเรี่ยวแรงไม่พอ อนาคตหากไม่สามารถทำให้คุณพอใจได้อย่างแท้จริง ยังหวังว่าคุณจะให้อภัย!”

พอเย่เฉินได้ยินเช่นนี้ ก็กล่าวขึ้นอย่างไม่ถือสาว่า “ก็แค่เส้นลมปราณ ต่อให้ขาดสะบั้นหมดแล้วอย่างไร รักษาหายก็ใช้ได้แล้ว”

พอเย่เฉินพูดคำนี้ออกมา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึงไปหมด

เส้นลมปราณขาดสะบั้นหมดแล้วอย่างไรน่ะเหรอ

พึงรู้ไว้ว่าเส้นลมปราณก็คือพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ อีกทั้งผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ก็มีความรู้พื้นฐานข้อหนึ่งที่รู้กันดีว่า เส้นลมปราณที่ได้รับความเสียหายจะสามารถค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แต่เมื่อใดก็ตามที่เส้นลมปราณขาดสะบั้นจะไม่สามารถซ่อมแซมกลับมาเหมือนเดิมได้อีก

แต่เย่เฉินกลับพูดคำทั้งหมดนี้ออกมาอย่างสบายใจถึงเพียงนี้

นี่ สำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วพูดได้ว่าเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ

แม้แต่ตัวว่านพั่วจวินเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน

เขามองไปทางเย่เฉิน ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “คุณเย่ เส้นลมปราณของผม......สามารถฟื้นคืนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้จริงๆ เหรอ?”

เย่เฉินกล่าวเสียงราบเรียบว่า “ว่านพั่วจวิน ในฐานะลูกน้องของฉัน นายต้องจำเอาไว้ นับแต่นี้เป็นต้นไป ทุกคำที่ฉันพูด นายห้ามสงสัย! ต่อให้สิ่งที่ฉันพูด จะลบล้างประสบการณ์หรือความรู้ของนายก็ตาม นายก็ห้ามสงสัยด้วยเช่นกัน เพราะตราบใดที่ฉันพูดออกมา ฉันล้วนทำมันได้อย่างแน่นอน!”

ว่านพั่วจวินกล่าวขึ้นมาอย่างประหม่าและรีบร้อน “ผมสมควรตาย! ผมไม่ควรสงสัยคำที่คุณเย่พูด คุณเย่โปรดลงโทษ!”

ว่านพั่วจวินในเวลานี้ ในใจเคารพเย่เฉินอย่างหาที่สุดไม่ได้ไปเสียแล้ว

เย่เฉินเพียงยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็ยื่นมือออกไป ใช้ฝ่ามือกดไปที่ศีรษะว่านพั่วจวินที่กำลังคุกเข่าอยู่เบาๆ พูดอย่างจองหองเป็นอย่างยิ่งว่า “ในเมื่อเส้นลมปราณทั้งแปดเส้นของนายขาดสะบั้นหมดแล้ว อย่างนั้นฉันก็จะช่วยนายต่อเส้นลมปราณทั้งแปดเส้นนี้กลับมาใหม่ทั้งหมดเอง!”

พูดจบ เขาก็ใช้ปราณทิพย์อันแข็งแกร่ง ถ่ายเทจากจุดไป๋ฮุ่ยบนศีรษะของว่านพั่วจวินเข้าสู่ภายในร่างกายของเขา ไปยังตำแหน่งเส้นลมปราณของว่านพั่วจวินอย่างรวดเร็วในชั่วพริบตา!