ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3307

ทุกคนเองก็รู้ งานไหว้บรรพบุรุษตระกูลเย่สิบสองปีถึงจะจัดสักครั้ง เงียบและเคร่งขรึม อีกทั้งงานพิธีก็ไม่ได้เปิดเผยอะไรเช่นกัน ทุกคนรั้งอยู่ที่นี่ยืนดูอยู่ด้านข้างคงไม่สะดวกนักจริงๆ

ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงพากันมาอำลาเย่เฉินรวมถึงเย่โจงฉวน จากนั้นก็นั่งรถบัสที่ซ่งหวั่นถิงและอิโตะ นานาโกะจัดหามาไปจากภูเขาเย่หลิงซาน มุ่งหน้าไปยังโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงของเมืองเย่นจิง

หลังรถบัสหลายคันจากไปแล้ว ที่แห่งนี้นอกจากเหล่าหทารของสำนักว่านหลงที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น รวมถึงพ่อลูกตระกูลซูแล้ว ที่เหลือทั้งหมดก็คือคนตระกูลเย่และพ่อบ้านถังซื่อไห่

สำนักว่านหลงโดยมีว่านพั่วจวินเป็นหัวหน้า นำคนเกือบร้อยคนนั่งคุกเข่าท่าปิรามิดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย คนเหล่านี้นั่งทับขาสองข้าง งอแขนแล้วเอาศีรษะโขกกับพื้นพร้อมกัน

อย่างไรก็ล้วนเป็นนักบู๊ ดังนั้นยามที่แต่ละคนคุกเข่า จึงมีองศาและท่าทางที่เหมือนกัน มองดูพร้อมเพรียงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

อีกทั้งพวกเขาแต่ละคนคุกเข่าอยู่บนพื้น อากัปกิริยาดูเคร่งครัดเป็นอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะว่านพั่วจวินที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด แม้สีหน้าท่าทางจะซ่อนอยู่ภายในวงแขน แต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้า

ส่วนพ่อลูกตระกูลซู แม้จะไม่กล้าเพิกเฉย แต่อย่างไรสภาพร่างกายก็ทนไม่ไหว คุกเข่าได้ไม่นาน ร่างกายก็รับไม่ไหวแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงได้แต่ก้มตัวลงกับพื้นครึ่งหนึ่ง

ส่วนทางฝั่งตระกูลเย่ พวกเย่เฟิงและเย่ฉางโคง มองเย่เฉินอย่างหงุดหงิดไม่สบายใจ เกิดกลัวเขาจะคิดบัญชีในเวลานี้ขึ้นมา

เธอทางหนึ่งร้องไห้ ทางหนึ่งควักชุดไว้ทุกข์ที่ซ่อนอยู่ในอกเสื้อออกมาโยนทิ้งลงกับพื้น ร้องห่มร้องไห้อย่างเสียอกเสียใจ “เฉินเอ๋อ ขอร้องเห็นแก่ที่อายอมรับผิดเป็นคนแรก โปรดลงโทษอาสถานเบาด้วย ต่อไปอาจะไม่ทำผิดอีกแล้ว......”

พวกเย่ฉางโคง เย่ฉางหยุนพลันมองอย่างโง่งม

พวกเขายังงุนงงอยู่ว่า ทำไมเย่ฉางหมิ่นที่นิสัยดุร้ายที่สุดถึงยอมรับผิดเป็นคนแรก ที่แท้ก็อยากจะชิงที่หนึ่งเพื่อแย่งขอลดโทษสถานเบานี่เอง!

เย่ฉางโคงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคือง ลอบด่าอยู่ในใจว่า “สมองของฉางหมิ่นหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่?! ขนาดหญ้าบนสันกำแพงก็ยังตอบโต้ไม่เร็วเท่าเธอ!