ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3309

พอเย่เฟิงได้ยินเช่นนี้ ก็ตกใจจนเหงื่อเย็นเต็มแผ่นหลัง จึงรีบใช้แรงโขกศีรษะครั้งต่อไปมากขึ้นกว่าเดิม เจ็บเสียจนกัดฟันกรอด!

เย่เฉินหันมองไปทางเย่โจงฉวน ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “คุณปู่ครับ ปัจจุบันกิจการแต่ละอย่างของตระกูลเย่ แบ่งให้คนไหนรับผิดชอบบ้าง?”

เย่โจงฉวนกล่าวว่า “ธุรกิจที่เป็นหัวใจหลักของตระกูลเย่ โดยพื้นฐานล้วนอยู่ในความรับผิดชอบของทีมผู้จัดการ ตอนแรกพ่อเธอเป็นห่วงว่าสมาชิกในตระกูลจะไม่มีความรู้ความสามารถ ดังนั้นจึงยืนกรานจะก่อตั้งทีมผู้จัดการมืออาชีพระดับหัวกะทิขึ้นมาแผนกหนึ่ง ในบรรดาคนเหล่านี้ สมาชิกพื้นฐานที่ธรรมดาที่สุด ส่วนใหญ่แล้วล้วนมาจากโรงเรียนธุรกิจของโรงเรียนชั้นนำแต่ละแห่ง ส่วนสมาชิกในระดับกลางและสูงล้วนมาจากธุรกิจทำเงินห้าร้อยแห่งของโลก หรือสถาบันลงทุนชั้นนำ”

“นอกจากนี้ พวกเรายังมีทีมทนายความอัจฉริยะที่เป็นมืออาชีพอย่างมากอีกทีมหนึ่ง รับผิดชอบงานด้านกฎหมายทั้งหมดของตระกูลเย่”

“อ้อ จริงสิ นอกจากสองทีมนี้แล้ว ยังมีทีมไว้ใจได้อีกทีมหนึ่ง รับผิดชอบโดยนำเงินสดส่วนนั้นที่ตระกูลใช้ไม่ได้ปล่อยให้กับบุคคลที่ไว้ใจได้ของตระกูลทำการลงทุนและบริหารจัดการ”

เย่เฉินชี้ไปยังแถวคนเหล่านั้นที่โขกศีรษะอยู่บนพื้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “คนกลุ่มนี้ไม่ทำอะไรเลยเหรอ?”

เย่โจงฉวนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “หากตระกูลเย่มอบให้พวกเขารับผิดชอบจริง เกรงว่าคงจบเห่ไปนานแล้ว! พวกเขาแต่ละคนต่างนั่งอยู่ในตำแหน่งลอยๆ มีรองประธาน รองผู้จัดการ ผู้จัดการ แต่การบริหารและวางแผนงานในความเป็นจริงไม่จำเป็นต้องให้พวกเขารับผิดชอบ แผนงานเล็กมีภายในของทีมผู้จัดการเป็นผู้ตัดสินใจ แผนงานใหญ่โดยพื้นฐานแล้วจะเป็นฉันที่ตัดสินใจ แต่ต่อไปคงต้องให้เธอเป็นคนตัดสินใจเองแล้ว”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าวเรียบๆ ว่า “ในเมื่อคนกลุ่มนี้แท้จริงแล้วไม่ได้มีประโยชน์อะไร งั้นก็ย้ายออกไปจากเย่ซื่อกรุ๊ปเลยเถอะ เมื่อตาไม่เห็นก็ไม่รบกวนจิตใจ”

เย่ฉางโคงที่โขกศีรษะจนจวนจะสลบไปนั้นพอได้ยินเช่นนี้ ก็พลันลุกขึ้นถามโพล่งออกมาทันที “เย่เฉิน......เธอ......เธอต้องการย้ายพวกเราไปที่ไหน?!”

เย่เฉินกล่าวว่า “วางใจ ไม่มีทางให้พวกคุณไปไหนไกล”

พูดเสร็จ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “พวกคุณชอบสวมชุดไว้ทุกข์ไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อมีใจกตัญญูแบบนี้ งั้นผมก็จะบอกให้คนสร้างบ้านไม้ง่ายๆ สักสองสามหลังให้พวกคุณอยู่ที่ใต้เชิงเขาของภูเขาเย่หลิงซาน หนึ่งในพวกคุณ ทั้งหมดที่มีอายุสิบแปดปีขึ้นไป หรือไม่ได้เรียนหนังสืออีกแล้ว ไม่ว่าคนไหนก็ตามให้รั้งอยู่ที่นี่ไว้ทุกข์ให้กับบรรพบุรุษตระกูลเย่เป็นเวลาสามปี!”