ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3310

คนตระกูลเย่เหล่านี้ที่คุกเข่าอยู่ คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะถึงกับจิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้จริงๆ

ล้วนเป็นคนตระกูลเดียวกัน ล้วนเป็นลูกหลานแท้ๆ ของตระกูลเย่ เขาถึงกับจะขังคนไว้ในภูเขาเย่หลิงซาน บังคับให้ทุกคนไว้ทุกข์ให้บรรพบุรุษเป็นเวลาสามปี!

สำหรับคนมีเงินที่เสพสุขกับการกินดีอยู่ดีมีชีวิตที่สุขสบายจนเคยชินเหล่านี้แล้ว ต่อให้เป็นเวลาสามวันก็รับไม่ไหวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสามปีที่นานขนาดนี้!

ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงรีบมองไปทางเย่โจงฉวน มองเขาตาปริบๆ รอเขามาพูดประโยคดีๆ ให้กับทุกคน

เย่โจงฉวนมองคนเหล่านี้ด้วยแววตาสงสารสุดจะบรรยาย ในใจมากน้อยอย่างไรก็รู้สึกสงสารอยู่บ้าง

เขาสนับสนุนให้เย่เฉินลงโทษลูกหลานที่เหลาะแหละกลุ่มนี้ให้มากสักหน่อยก็จริงอยู่ แต่คิดไม่ถึงว่าพออยู่ในเย่เฉินจะเล่นอย่างโหดร้ายขนาดนี้

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกล่าวต่อเย่เฉินอดรนทนไม่ไหว “เฉินเอ๋อ ให้พวกเขาไว้ทุกข์ให้กับสุสานบรรพบุรุษ เป็นการลงโทษที่ดีมากจริงๆ แต่ใช้เวลาสามปี มันไม่นานไปหน่อยเหรอ?”

“นานเหรอ?” เย่เฉินกล่าวขึ้นอย่างจริงจัง “คุณอย่าลืมสิ ที่พวกเขาแต่ละคนหมายปองคืออะไร! พวกเขาไม่บอกคุณก็แอบซื้อชุดไว้ทุกข์มาเสร็จสรรพ ชัดเจนว่าคิดจะรอจนถึงวันนี้ตอนที่คุณกับว่านพั่วจวินเผชิญหน้ากันค่อยย้ายข้างชั่วคราว นี่คือเจตนาอะไร? นี่คือต้องการจะให้คุณถึงที่ตาย หลังมองดูคุณตายไปแล้ว ค่อยเหยียบศพคุณไปเข้ากับศัตรู! คนแบบนี้คุณรู้สึกว่าลงโทษให้ไว้ทุกข์สามปีมันนานเกินไปเหรอ?”

สีหน้าท่าทางของเย่โจงฉวนพลันเย็นวาบ

เหตุผลนี้เขาเองก็คิดได้เช่นกัน

เพียงแต่เขาพยายามจะไม่ไปคิดถึงมัน

แต่หากจะขุดรากก็ต้องขุดให้ถึงที่สุด อันที่จริงก็เป็นอย่างที่เย่เฉินพูดจริงๆ

เวลานี้เย่ฉางโคงร้องห่มร้องไห้พูดว่า “คุณพ่อ! พวกเราไม่มีความคิดแบบนี้จริงๆ คุณพ่ออย่าได้เข้าใจผิดเชียวนะ!”

คนอื่นๆ ก็พากันเอ่ยปากขอร้องเช่นกัน หวังให้คุณท่านไม่ถูกคำพูดของเย่เฉินชักจูง

เย่โจงฉวนกลับถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะโบกมือไปมา แล้วพูดพึมพำกับตัวเองว่า “ฉันแก่แล้ว จิตใจเองก็อ่อนแอไปด้วย ใจชักจะอ่อนเหมือนผู้หญิงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว......ช่างเถอะ ขอไม่ยุ่งแล้วกัน!”