ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3312

กล่าวถึงตรงนี้ เย่โจงฉวนก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะกุมมือกล่าวว่า “แต่ใครจะไปคิดถึงว่าสมาชิกสาขาเจ็ดร้อยกว่าคนของตระกูลเย่ในวันนี้ ถึงกับขาดสมาชิกทั้งหมด! ส่วนลูกหลานสายตรงของฉันเย่โจงฉวน ถึงกับใส่ชุดไว้ทุกข์เพื่อคนอื่น! ฉัน......ฉันละอายใจต่อบรรพบุรุษจริงๆ ถึงขนาดที่ว่าไม่มีหน้าจะอ่านบทกล่าวไว้อาลัยฉบับนี้ออกมา......”

“นอกจากนี้ ขั้นตอนการไหว้บรรพบุรุษที่เตรียมไว้แต่เดิม ตอนนี้แทบจะหยุดไว้หมดแล้ว และฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายให้กับบรรพบุรุษฟังอย่างไร......”

เย่โจงฉวนกล่าวจบ อารมณ์ก็พลันรู้สึกสั่นไหวเล็กน้อย เขาสะอึกสะอื้นอยู่หลายครั้ง ยากที่จะพูดต่อได้

เขาเป็นคนที่รักในตระกูลอย่างลึกซึ้งคนหนึ่ง อย่างน้อยก็แข็งแกร่งกว่าทายาทของตระกูลเย่ที่คุกเข่าอยู่ตรงที่เดิมเหล่านั้น

พอนึกถึงงานไหว้บรรพบุรุษที่สิบสองปีมีครั้ง ถึงขั้นซอมซ่อและหดหู่เช่นนี้ ในใจเขาจึงยากจะรับได้เป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเขานึกถึงบรรพบุรุษตระกูลเย่มากกว่าร้อยคนที่นอนอยู่ที่นี่ ความรู้สึกของเขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

เขาผ่านวัยล่วงรู้ชะตาไปนานแล้ว คนชราในวัยนี้ ทะนุถนอมชีวิตมากขึ้น และเกรงกลัวบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้วมากขึ้น

ในวัยเยาว์คนที่ไม่หวาดกลัวแค่ไหน ไม่มีความเชื่อเพียงใด พอถึงยามที่ไม้ไกล้ฝั่งเข้าจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงบิดามารดาของตนเอง นึกถึงบรรพบุรุษของตนเอง นึกถึงตนเองหลังตายไปจะได้พบกับพวกเขาในอีกโลกหนึ่งหรือไม่ หากได้พบพวกเขา ตนควรเผชิญกับพวกเขาอย่างไร

พอคนตระกูลเย่เห็นท่าทางที่คุณท่านสะอื้นไห้ ก็แทบจะก้มศีรษะด้วยความละอาย

จากนั้นเย่เฉินก็หยิบบทกล่าวไว้อาลัยที่เขาเขียนขึ้นมา ก่อนจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ แล้วเอ่ยปากพูดด้วยสีหน้ามั่นคง “คุณปู่ครับ ในเมื่อบทกล่าวไว้อาลัยไม่เหมาะสม อย่างนั้นฉีกมันทิ้งก็ใช้ได้แล้ว อย่าโทษตัวเองมากเกินไปนักเลย”