พอเย่เฉินกับคนตระกูลเย่กราบไหว้บรรพบุรุษอย่างง่ายๆ จบ ก็มาที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงพร้อมกับคุณปู่เย่โจงฉวน และอาเล็กเย่ฉางซิ่ว ตอนที่กำลังเตรียมจัดงานเลี้ยงรับรองญาติสนิทมิตรสหายทุกคนที่ขึ้นมายังภูเขาเย่หลิงซาน โลกภายนอกที่ให้ความสนใจความเคลื่อนไหวในเย่หลิงซานก็ได้รับข่าวกันแล้ว
พอทราบว่าตระกูลเย่ยอมลงให้กับสำนักว่านหลงในที่สุด คนที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง จึงไม่มีใครสักคนที่สงสัยเท็จจริงในข่าวนี้
อย่างไรเสียต่อให้ตระกูลเศรษฐีเหล่านี้ยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็ไม่มีทางสู้สำนักว่านหลงได้ นี่เป็นเรื่องพื้นฐานที่ทุกคนรู้กันดี
ยิ่งไปกว่านั้น ประมุขสำนักว่านหลง นั้นมีความแค้นลึกล้ำกับตระกูลเย่ จะต้องไม่มีทางปล่อยคนตระกูลเย่ไปง่ายๆแน่
ส่วนพวกสาขารองตระกูลเย่ที่หลบหนีไปกลางดึกเหล่านั้น หลังได้รับข่าวนี้ ภายในใจลึกๆ ของแต่ละคนต่างปีติยินดีเหลือจะกล่าว
ที่ปีติยินดีคือตนไหวตัวเร็ว แล้วก็หนีได้เร็ว ด้วยเหตุนี้จึงหลบภัยพิบัติพ้น
ทว่าพวกเขานอกจากปีติยินดีที่ตนหลบภัยพิบัติพ้นแล้ว ก็ยังกังวลถึงอนาคตอย่างไม่มีสิ้นสุดอีกด้วย
ตระกูลสายรองเหล่านี้ ล้วนพึ่งพาการคงอยู่ของตระกูลเย่ ผู้นำสาขาส่วนใหญ่ได้รับรายได้จากธุรกิจที่ตระกูลเย่มอบให้พวกเขา
อย่างไรเสียตระกูลสายรองแต่ละสาย ก็ต่างแยกออกไปจากในตระกูลหลักทีละก้าวๆ นี่ก็เหมือนกับว่าพอเย่โจงฉวนเป็นผู้นำตระกูล น้องชายของเขาเย่โจงจั่ว ก็ต้องรู้ตัวออกไปจากตระกูลเย่ ออกไปสร้างครอบครัวตัวเอง
ส่วนเย่โจงฉวนหลุดพ้นจากการชดเชยก็ดี ออกจากครอบครัวก็ช่าง ย่อมไม่อาจไม่สนใจไยดีไม่ถามไม่ไถ่น้องชายได้ กลับกันยังต้องมอบแหล่งทำมาหากินให้เขามากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ อย่างแรกเพื่อให้เขาไม่ต้องมีความคิดแย่งชิงผู้นำตระกูล อย่างที่สองเพื่อความรักใคร่ปรองดองกันในครอบครัว ขณะเดียวกันหากมีความจำเป็น ญาติห่างๆ เหล่านี้ก็สามารถรุดมาช่วยเหลือได้
ในบรรดาเหตุผลที่ว่ามานั้น ก็เหมือนอย่างสมัยโบราณยามที่รัชทายาทขึ้นครองราชย์ ก็จะจัดให้พี่น้องคนอื่นๆ ไปเป็นอ๋องดูแลหัวเมืองแต่ละแห่ง
อย่างเช่นนายคนนี้แซ่อะไรชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ลำดับที่เท่าไหร่ของตระกูล บ้านอยู่ที่ไหน บิดาเป็นใคร ปู่เป็นใคร จากนั้นบรรพบุรุษเป็นสายเลือดทางไหนของตระกูลเย่ที่แยกตัวออกไป เหล่านี้ล้วนต้องใช้พู่กันจุ่มหมึกเขียนลงไปอย่างชัดเจน
เพราะใบรายชื่อใบนี้ หลังจากงานไหว้บรรพบุรุษแล้ว จะต้องเผาทิ้งให้เหล่าบรรพบุรุษดูเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าหลอกลวงใดๆ ต่อเบื้องบนนี้
ตอนนี้ ใบรายชื่อฉบับนี้ถึงกับตกอยู่ในมือสำนักว่านหลง นั่นเท่ากับว่าอดีตของแต่ละคน ล้วนถูกสำนักว่านหลงยึดกุมไว้อย่างแน่นหนา ต่อให้หนีก็หนีไม่พ้น
อิทธิพลของสำนักว่านหลง คนเหล่านี้ต่างรู้ชัดเจนดี หากต้องการลอบฆ่าพวกเขาจริง นั่นก็ช่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าละเลยคำสั่งของสำนักว่านหลง
ด้วยเหตุนี้ คนกลุ่มนี้จึงได้แต่ดึงทึ้งหนังศีรษะ รีบเดินทางกลับไปอย่างไม่สบายใจอะไร

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...