ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3315

พอเย่เฉินกับคนตระกูลเย่กราบไหว้บรรพบุรุษอย่างง่ายๆ จบ ก็มาที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงพร้อมกับคุณปู่เย่โจงฉวน และอาเล็กเย่ฉางซิ่ว ตอนที่กำลังเตรียมจัดงานเลี้ยงรับรองญาติสนิทมิตรสหายทุกคนที่ขึ้นมายังภูเขาเย่หลิงซาน โลกภายนอกที่ให้ความสนใจความเคลื่อนไหวในเย่หลิงซานก็ได้รับข่าวกันแล้ว

พอทราบว่าตระกูลเย่ยอมลงให้กับสำนักว่านหลงในที่สุด คนที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง จึงไม่มีใครสักคนที่สงสัยเท็จจริงในข่าวนี้

อย่างไรเสียต่อให้ตระกูลเศรษฐีเหล่านี้ยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็ไม่มีทางสู้สำนักว่านหลงได้ นี่เป็นเรื่องพื้นฐานที่ทุกคนรู้กันดี

ยิ่งไปกว่านั้น ประมุขสำนักว่านหลง นั้นมีความแค้นลึกล้ำกับตระกูลเย่ จะต้องไม่มีทางปล่อยคนตระกูลเย่ไปง่ายๆแน่

ส่วนพวกสาขารองตระกูลเย่ที่หลบหนีไปกลางดึกเหล่านั้น หลังได้รับข่าวนี้ ภายในใจลึกๆ ของแต่ละคนต่างปีติยินดีเหลือจะกล่าว

ที่ปีติยินดีคือตนไหวตัวเร็ว แล้วก็หนีได้เร็ว ด้วยเหตุนี้จึงหลบภัยพิบัติพ้น

ทว่าพวกเขานอกจากปีติยินดีที่ตนหลบภัยพิบัติพ้นแล้ว ก็ยังกังวลถึงอนาคตอย่างไม่มีสิ้นสุดอีกด้วย

ตระกูลสายรองเหล่านี้ ล้วนพึ่งพาการคงอยู่ของตระกูลเย่ ผู้นำสาขาส่วนใหญ่ได้รับรายได้จากธุรกิจที่ตระกูลเย่มอบให้พวกเขา

อย่างไรเสียตระกูลสายรองแต่ละสาย ก็ต่างแยกออกไปจากในตระกูลหลักทีละก้าวๆ นี่ก็เหมือนกับว่าพอเย่โจงฉวนเป็นผู้นำตระกูล น้องชายของเขาเย่โจงจั่ว ก็ต้องรู้ตัวออกไปจากตระกูลเย่ ออกไปสร้างครอบครัวตัวเอง

ส่วนเย่โจงฉวนหลุดพ้นจากการชดเชยก็ดี ออกจากครอบครัวก็ช่าง ย่อมไม่อาจไม่สนใจไยดีไม่ถามไม่ไถ่น้องชายได้ กลับกันยังต้องมอบแหล่งทำมาหากินให้เขามากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ อย่างแรกเพื่อให้เขาไม่ต้องมีความคิดแย่งชิงผู้นำตระกูล อย่างที่สองเพื่อความรักใคร่ปรองดองกันในครอบครัว ขณะเดียวกันหากมีความจำเป็น ญาติห่างๆ เหล่านี้ก็สามารถรุดมาช่วยเหลือได้

ในบรรดาเหตุผลที่ว่ามานั้น ก็เหมือนอย่างสมัยโบราณยามที่รัชทายาทขึ้นครองราชย์ ก็จะจัดให้พี่น้องคนอื่นๆ ไปเป็นอ๋องดูแลหัวเมืองแต่ละแห่ง