บทที่ 332
ตำรวจจราจรกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เอาสิ คุณได้ทำการดูถูกเจ้าหน้าที่พนักงาน! คุณกำลังต่อต้านกฎหมายอย่างโจ่งแจ้ง อย่าหาว่าเราไม่สุภาพแล้วกัน!”
เมื่อพูดจบ เขาหยิบสเปรย์พริกไทยฉีดใส่หน้าของหลิวหมิงทันที
หลิวหมิงรู้สึกได้ทันทีว่าแสบตาเป็นอย่างมาก จึงยื่นมือไปถูตาโดยไม่รู้ตัว การถูนี้ไม่สำคัญ มันทำให้ตัวอักษรเปื้อนเลือดสีแดงที่หน้าผากนั้นถูกเปิดเผยออกมาในทันที
“ฉันไป...” ตำรวจจราจรคนหนึ่งถอนหายใจ “พวกนายมาดูที่หน้าผากของเขาสิ มันสักคำว่ายาจกเอาไว้!”
“นี่มันรอยสักแบบไหนกันเนี่ย?ทำไมมันโหดแบบนี้!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่แปลกใจเลยที่ชายหนุ่มคนนี้ชอบว่าคนอื่นว่าจน ที่แท้ก็เพราะว่าบนหัวของเขามีคำว่ายาจกติดอยู่นี่เอง!”
หลิวหมิงได้ยินเช่นนั้น จึงรีบเอามือปิดหน้าผาก แต่ว่าในเวลานี้ ดวงตาของเขาก็เจ็บปวดเหลือเกิน จึงไม่เห็นตำรวจสองสามคนยื่นมือออกมา
หลังจากนั้นหลิวหมิงก็ถูกลากออก แล้วถูกกดลงไปที่พื้น
ตำรวจเอามือของเขาไขว้ไว้ด้านหลังและใส่กุญแจมือ หากทำแบบนี้ เขาก็จะไม่มีวิธีที่จะทำให้มือกลับมาทางด้านหน้าได้ ยิ่งไปกว่าก็ไม่สามารถปกปิดคำว่าคนจนบนหน้าผากของเขาได้เช่นกัน
หลังจากนั้น ตำรวจจราจรก็จับหลิวหมิงและยัยหน้าปลอมมาไว้ที่ข้างถนน ให้พวกเขาหมอบเอาไว้ จากนั้นจึงโทรหาทีม ให้คนในทีมมาที่นี่แล้วเอาชายคนนี้ไปสอบสวน
นี่คือสี่แยกใจกลางเมือง ที่มีคนสัญจรไปมามากที่สุด
ขณะนี้เอง เขาโกรธจนอยากจะฆ่าคน!
เมื่อเขาเงยหน้ามองขึ้นมา ก็รู้สึกคุ้นตากับคนตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะถามว่า “แกเป็นใคร?”
ชายคนนั้นรีบอธิบายว่า “ฉันคือไห่หลงไง!เซียวไห่หลงจากตระกูลเซียว แต่ก่อนพวกเราเคยทานข้าวด้วยกัน กับหวังเหวินเฟยจากตระกูลหวังไง คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ?”
หลิวหมิงกัดฟันแล้วมองไปที่เขา จากนั้นก็พ่นเลือดใส่หน้าของเขา สาปแช่งอย่างโกรธแค้นว่า “แม่งไสหัวไปซะไอคนจนตระกูลเซียว กล้ามากนะที่มาหัวเราะเยาะฉัน เชื่อไหมล่ะว่าฉันจะฆ่าแก!”
----------

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...