ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 336

บทที่ 336

เช้ารุ่งขึ้นวันที่สอง ซือเทียนฉีมารับเย่เฉินไปงานมหกรรมการแพทย์แผนจีน

สิ่งที่เย่เฉินนั้นไม่ได้คาดคิดก็คือ สถานที่จัดงานนั้นจะเป็นศูนย์นิทรรศการจินหลิงของตระกูลเกา

ครั้งก่อนที่มา เกาจวิ้นเว่ยยังทำตัวหยิ่งผยองต่อหน้าเขาอยู่เลย แต่ในเวลานี้ เกาจวิ้นเว่ยและเกาเจี้ยนจูนลูกชายคนโตของเขาก็ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปเสียแล้ว ไม่มีร่องรอยเหลืออยู่บนโลกใบนี้

เปรียบกับวลีที่ว่า “วันนี้มาที่นี่อีกครั้ง แต่ไม่พบสาวงามคนนั้น มีแต่ดอกพีชเท่านั้นที่ไหวในสายลมในฤดูใบไม้ผลิ”

เมื่อก้าวเข้าไปในศูนยนิทรรศการ เย่เฉินก็พบกับฝาผนังบนห้องโถงที่ประกาศบุคคลสูญหายของเกาจวิ้นเว่ยและเกาเจี้ยน

ตระกูลเกาได้เพิ่มค่าหัวเป็นสามสิบล้าน แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสของสองพ่อลูกคู่นี้เลยแม้แต่น้อย

ความพยายามเหล่านี้ มันช่างไร้ความหมาย

เย่เฉินกับซือเทียนฉีนั้นเดินเข้ามาพร้อมกัน ฉินกางพาฉินเอ้าเสวี่ยนเข้ามาทักทาย

ตระกูลฉินนั้นทำธุรกิจเกี่ยวกับยา มหกรรมการแพทย์แผนจีนนี้ พวกเขาเองก็มาแสดงสินค้า จึงได้มาแต่เช้าตรู่

เมื่อเห็นเย่เฉิน ฉินกางเดินเข้าไปแล้วโค้งคำนับอย่างตื่นเต้น พร้อมกับกล่าวด้วยความเคารพ “ท่านอาจารย์เย่มาแล้ว！”

ฉินเอ้าเสวี่ยนที่อยู่ด้านข้างกลับดูเป็นกังวล ใบหน้าขาวซีด ไม่รู้ว่าสาเหตุนั้นคืออะไร

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเย่เฉิน อารมณ์ของฉินเอ้าเสวี่ยนก็ยังคงตื่นเต้นดีใจ เดินไปหาเย่เฉินด้วยท่าทีที่เขินอายเล็กน้อย โค้งคำนับอย่างเชื่อฟัง ยิ้มเบาๆแล้วกล่าวเบาๆว่า “ท่านอาจารย์เย่สวัสดีค่ะ”

เย่เฉินหยักหน้าเล็กน้อย เมื่อจ้องไปที่ฉินเอ้าเสวี่ยนชั่วครู่ ก็รู้สึกได้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีอะไรบางอย่างในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา เขาเองก็สะดวกที่จะถาม จึงพูดกับเธอไปว่า “เอ้าเสวี่ยน สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลย พักผ่อนเยอะๆนะ”

ทันทีที่ฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยิน แก้มทั้งสองข้างก็แดงระเรื่อ ไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะสนใจตนเอง ในใจของเธอนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก เธอพยักหน้าไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า