เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 339

บทที่ 339

เว่ยเลียงถูกเตะลงกับพื้น เขาปวดท้องอย่างแรง และใบหน้าแดงก่ำ

แต่ตัวเขาเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา ได้แต่ลุกขึ้นอย่างเงียบๆ ได้แต่ลุกขึ้นยืนอยู่ด้านหลังของเว่ยฉางหมิง ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

เย่เฉินเหลือบมองเว่ยเลี่ยงมากขึ้น

จากร่างของเขา มันทำให้เย่เฉินเหมือนเห็นตัวเองสมัยก่อน

ถูกคนอื่นดูหมิ่นและเหยียดหยาม แม้จะทำให้อับอายเพียงใด ก็ได้แต่ก้มหน้าทนไว้และรอขณะที่ไม่มีใครสังเกต เขาจะค่อยๆลุกฮือขึ้นอย่างเงียบๆ

ในตอนนั้นเอง เซียวเวยเวยพูดกับเว่ยฉางหมิงว่า “ที่รักคะ มันไม่คุ้มค่าหรอกนะที่ต้องมาโกรธไอ้คนไร้ประโยชน์กับลูกนอกสมรสนี่ เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ”

เว่ยฉางหมิงพยักหน้า

เย่เฉินคนไร้ประโยชน์กับเว่ยเลี่ยงลูกนอกสมรส ในสายตาของเขา ดูเป็นขยะทั้งนั้น แม้เขาจะต้องสูญเสียภายใต้เงื้อมมือของเย่เฉิน แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าเย่เฉินจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก่อน

ในทางตรงกันข้าม เขากับรอโอกาสเพื่อที่จะได้ตอบโต้ระบายความเกลียดชังกับเย่เฉิน

เย่เฉินเองก็ขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับคนกลุ่มนี้ เหตุผลที่มางานนิทรรศการนี้ก็เพื่อโสมม่วงชั้นเลิศที่อายุสามร้อยปี

สำหรับเซียวอี้เฉียนและเว่ยฉางหมิง หากพวกเขายังเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้ต่อไป นั่นก็จะทำให้เขามีโอกาสจัดการพวกนั้นอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นเซียวอี้เฉียน เว่ยฉางหมิงและคนอื่นๆไปแล้ว

ซือเทียนฉีได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจออกมา “เซียวอี้เฉียนคนนี้นี่มันทำร้ายตัวเองอยู่นะ ไม่น่ามีชีวิตอยู่เสียจริง！”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน