ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 340

บทที่ 340

โสมนั้นมีหลายชนิดด้วยกัน เช่นโสมทั่วไป โสมอเมริกัน โสมแดง โสมม่วง โสมป่า แต่ในบรรดาโสมทั้งหมดนี้ โสมม่วงเป็นโสมที่แพงและหายากมากที่สุด

แล้วโสมปกติก็จะมีอายุการใช้งานได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยปี ดังนั้นไม่ใช่ว่าโสมที่ไม่มีใครหยิบขึ้นมา จะกลายเป็นโสมที่มายุเป็นศตวรรษได้ ส่วนใหญ่หากไม่โดนเก็บมาใช้ ก็จะมีอายุแค่ร้อยกว่าปีและตายไป

โสมที่มีอายุถึงสองสามร้อยปีนั้น ล้วนเป็นโสมที่เลอค่า และโสมที่มีอายุกว่าห้าร้อยปีนั้น คนที่ทำงานเก็บโสมมาตลอดชีวิต ก็แทบจะไม่เคยเจอเลย

หากเป็นโสมที่มีอายุเป็นพันปี งั้นก็เป็นของที่ประเมินราคาไม่ได้ ได้ยินแต่อยู่ในตำนานเท่านั้น แทบจะไม่ีมีใครเคยเห็นในชีวิตจริงเลย

ดังนั้น โสมม่วงชั้นเลิศที่อายุสามร้อยปีจึงมีค่ามากนัก

ตอนนี้ในห้องประมูลนั้นมีคนหนาแน่นนัก คนส่วนใหญ่เป็นแพทย์แผนจีนที่มาจากทั่วประเทศ หรือแม้แต่บุคคลสำคัญที่มาจากอุตสาหกรรมยา นอกจากนี้ยังมีแพทย์จีนรุ่นเก่าหลายคนที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนอีกด้วย

ในหมู่คนเหล่านี้ มีหลายคนที่คุ้นเคยรู้จักกับซือเทียนฉี หลังจากที่เห็นซือเทียนฉีเดินเข้ามา พวกเขาก็เข้ามาแสดงความยินดีกับเขาทีละคน

การแสดงความยินดีนี้ ก็คือการแสดงความยินดีที่เขาสามารถรักษาโรคอัมพาตได้อย่างปาฏิหาริย์และเป็นประวัติศาสตร์ในวงการการแพทย์เลยทีเดียว แต่ในใจของซือเทียนฉีนั้นกลับรู้สึกละอายยิ่งนัก

ทุกคนคิดว่าการรักษาอัมพาตขั้นสูงนั้นเป็นของเขา แต่เขารู้ว่า ความสำเร็จทั้งหมดนั้นเป็นของเย่เฉินแต่เพียงผู้เดียว เนื่องจากท่านอาจารย์เย่นั้นชอบถ่อมตัว ดังนั้นจึงให้ตนรับหน้าไป

ทุกคนมายืนรายล้อมซือเทียนฉี และต่างถามซือเทียนฉีถึงการรักษาอัมพาต ซือเทียนฉีได้แต่กล่าวว่า “ในความเป็นจริงนั้นการรักษาโรคอัมพาตขั้นสูงนั้นไม่ได้มาจากความสามารถของเขา แต่เป็นความสามารถจากยาวิเศษ ที่ทำให้ผลการรักษานั้นดีมากๆ”

มีความว่า “ท่านผู้เฒ่าซือ ท่านสามารถบอกตัวยาที่ใช้ทำยาวิเศษนี้ได้หรือไม่ หากท่านบอก มันจะกลายเป็นประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติเลยนะ！”

“ใช่แล้ว！”มีเสียงคนสะท้อนออกมาแล้วพูดว่า “ท่านหมอซือ ถ้าท่านเปิดเผยยานี้ ท่านอาจจะได้รับรางวัลโนเบลสาขาการแพทย์ก็ได้นะ! ”