หวังตงเสวี่ยนเอ่ยด้วยความประหลาดใจ: “คุณชายคะ จะลงทุนครั้งเดียวสองแสนล้านเลยเหรอคะ? ราคานี้มันเยอะเกินไปหรือเปล่า...”
เย่เฉินอมยิ้ม เอ่ยว่า: “ในเมื่อต้องการไขว่คว้าโอกาสเอาไว้ก่อน ถ้างั้นเมื่อเงินทุนยิ่งเยอะก็จะยิ่งดีอยู่แล้ว ไม่งั้นก็คงกินเนื้อไม่ได้หรอกนะ อย่างมากสุดก็คงได้ซดซุปสองคำ”
สิ้นเสียง เย่เฉินเอ่ยขึ้นอีก: “ในอนาคต ฉันเตรียมที่จะค่อยๆ สร้างจินหลิงให้กลายเป็นเมืองอายุยืน นอกจากการประมูลยาอายุวัฒนะแล้ว ฉันยังวางแผนว่าจะสร้างชุมชนอายุยืนรวมทั้งกิจการบริการระดับไฮเอนด์อีกหลายแห่ง เกณฑ์มาตรฐานของชุมชนอายุยืนจะต้องกำหนดไว้สูงไร้ขีดจำกัด สูงจนเจ้าของกิจการทุกคนจะต้องมีชื่อเสียงเรียงนามเป็นเศรษฐีที่ขึ้นจัดลำดับในฟอบส์ถึงจะได้เท่านั้น ถึงตอนนั้นตราบใดที่พวกเขาอาศัยอยู่ในเขตชุมชนในเมืองฉัน ฉันก็สามารถมอบยาอายุวัฒนะตามสัดส่วนที่จำกัดกับพวกเขาเป็นล็อตๆ ได้ สำหรับคนเหล่านี้แล้ว ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดละลายในน้ำถังใหญ่ แล้วแบ่งให้พวกเขากินคนละหนึ่งแก้ว ก็เพียงพอแล้วที่จะให้พวกเขาแห่กันชิงสิ่งที่ไม่ถูกต้องหรือไม่ถูกทำนองคลองธรรม”
หวังตงเสวี่ยนเข้าใจความหมายของเย่เฉินทันที รีบเอ่ยขึ้นว่า: “คุณชาย ฉันมีแผนที่โดยละเอียดของที่ดินรอพัฒนาของจินหลิงทั้งหมดอยู่ คุณจะดูสักหน่อยไหมคะ ดูว่าที่ดินผืนไหนคุณสนใจเป็นพิเศษ”
“ดี!”
หวังตงเสวี่ยนเปิดจออัจฉริยะโต้ตอบภายในห้องทำงานทันที จากนั้นก็เปิดแผนที่จินหลิงสุดพิเศษขึ้นมา ในแผนที่นี้ เขตเมืองจินหลิงเต็มไปด้วยขนาดใหญ่และเล็กไม่เท่ากัน รวมทั้งพื้นที่สีเขียวที่ขนาดไม่สม่ำเสมอกันด้วย
หวังตงเสวี่ยนชี้ไปยังพื้นที่สีเขียวบนแผนที่ เอ่ยกับเย่เฉินว่า: “คุณชาย พื้นที่สีเขียวทั้งหมดบนแผนที่ ล้วนเป็นที่ดินรอการพัฒนาและใช้สำหรับการค้าขายได้ เมื่อเทียบกับในเมืองแล้วค่อนข้างน้อย ขอบเขตก็เล็กเหมือนกัน แต่ว่าเริ่มจากเขตพัฒนาใหม่ไปจนถึงเขตชานเมือง การอุปทานที่ดินดีขึ้นเยอะอย่างเห็นได้ชัด”
“นอกจากนี้ ยังจะสร้างห้างสรรพสินค้าสุดหรูขึ้นอีก ไม่ว่าจะเป็นชาเนล แอร์แม็ส หลุยส์วิตตองหรือแม้แต่ลัมโบร์กีนี เฟอร์รารี่ แบรนด์ชั้นนำเหล่านั้น ก็จะนำเข้ามาทั้งหมด ถ้าฉันดึงดูดเศรษฐีเหล่านั้นมาที่จินหลิงได้ ก็จะต้องให้พวกเขาเจอกับสถานที่ที่สามารถผลาญเงินเหมือนผลาญดิน จ่ายเงินก้อนใหญ่ในจินหลิงได้สิ”
“ข้อสาม ข้อสุดท้าย ขอเพียงดึงดูดคนมีเงินเหล่านั้นมาได้แล้ว โปรเจกต์ของเราก็ไม่มีทางขาดทุน ถึงขั้นว่าได้เงินเป็นกอบเป็นกำแทน!”
เอ่ยถึงตรงนี้ เย่เฉินจึงเอ่ยต่อด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม: “สิ่งที่เราต้องทำ ก็คือโปรเจกต์อสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่าเพิ่มสูงขึ้นมากที่สุดในโลก อีกทั้งเราไม่เอาเปรียบคนจน ไม่เอาเปรียบคนรวยธรรมดา แต่จะเอาเปรียบคนส่วนน้อยที่มีเงินมากที่สุดในโลกเหล่านั้น! ให้พวกเขายอมซื้ออสังหาในจินหลิงด้วยราคาที่สูงกว่าสิบเท่าหรือแม้แต่ร้อยเท่าจากใจ ยอมเป็นคนโง่อย่างเต็มใจ!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...