ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3446

เมื่อได้ยินแผนการนี้ของเย่เฉินแล้ว หวังตงเสวี่ยนพยักหน้าต่อเนื่อง: “คุณชายคะ ฉันเข้าใจความหมายของคุณแล้ว ถึงตอนนั้นฉันจะให้คนทำหนังสือแผนธุรกิจทางขึ้นมา และจะตามหาสตูดิโอออกแบบที่มีชื่อเสียงนานาชาติ เพื่อให้มาช่วยเราออกแบบภาพร่างให้เรา จะต้องเริ่มต้นด้วยทิศทางที่ยิ่งใหญ่แน่นอนค่ะ”

“อืม” เย่เฉินเอ่ย: “เรื่องนี้ยกให้เธอรับผิดชอบก็แล้วกันนะ ฉันเรียกร้องอยู่สามอย่าง ข้อแรกต้องรวดเร็ว ข้อสองต้องทำออกมาดี ข้อสามจะต้องทำครบรอบด้าน! ศูนย์การค้าดูไบ มอลล์เธอทำความเข้าใจหรือยัง? ที่ได้รับสมญานามว่าเป็นศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลก พวกเราต้องทำให้ได้ฟีลเหมือนพวกเขาเลย แต่จะต้องหรูกว่าของพวกเขา และปราณีตกว่า”

“เข้าใจแล้วค่ะ!” หวังตงเสวี่ยนรีบเอ่ยทันที: “เรื่องนี้ฉันจะไปจัดการทันที”

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เอ่ยขึ้นอีกว่า: “นอกจากนี้ ก็คือเรื่องชุมชนสุดหรูแล้วละ”

สิ้นเสียง เย่เฉินก็ขยายแผนที่ หาละแวกสนามบิน จากนั้นก็หาตำแหน่งที่อยู่ห่างจากสนามบินไม่ถึงสิบกิโล เขาเห็นที่ดินที่เชื่อมต่อกันหลายผืน

อีกทั้งที่ดินผืนนี้ก็อยู่แถวทางด่วนสนามบินพอดี ดังนั้นเขาจึงเอ่ยกับหวังตงเสวี่ยนว่า: “ฉันเห็นว่าเขตนี้ใช้ได้เลยนะ อยู่ใกล้สนามบิน แถมยังอยู่ใกล้กับทางด่วนอีก แม้ว่าจะไม่อยู่ทิศทางเดียวกับเขตเมือง แต่การจราจรน่าจะค่อนข้างสะดวก หลังจากที่เศรษฐีเหล่านั้นนั่งเครื่องบินมาแล้ว เมื่อลงเครื่องมาก็จะมาถึงโดยเร็ว สะดวกสบายมากๆ ”

หวังตงเสวี่ยนรีบเอ่ย: “ที่ดินแถบนี้ตอนนี้ยังไม่ค่อยพัฒนาเท่าไร น่าจะค่อนข้างถูกค่ะ สำหรับเรื่องการจราจร เนื่องจากรอบๆ ไม่ได้รับการพัฒนาโดยตลอด ดังนั้นเส้นทางด่วนตอนนี้ยังไม่ได้สร้างทางเข้าออกเลย แต่ว่าพวกเราสามารถไปเจรจากับฝ่ายการจราจรของเมืองได้ พยายามร้องขอให้พวกเขาสร้างทางเข้าออกเส้นทางด่วนตรงนี้ให้พวกเราใหม่ ถ้าไม่ได้พวกเราจะจ่ายเงินบริจาคให้สร้างก็ได้เหมือนกันค่ะ จะเป็นการก่อสร้างเล็กน้อยตามพื้นฐานเดิมของเส้นทางด่วนอยู่แล้ว น่าจะค่าใช้จ่ายไม่มากนัก”

เย่เฉินพยักหน้า ถามเธออีกครั้ง: “แล้วละแวกนั้นมีสถานที่เหมาะสมสำหรับสร้างสนามกอล์ฟอีกไหม? จะให้ดีสร้างสนามกอล์ฟและสนามม้าควบคู่ไปด้วยเลย ถึงตอนนั้นก็ให้ตั้งอยู่ข้างกับชุมชนสุดหรูของเราเลย”

หวังตงเสวี่ยนเอ่ยอย่างจริงจัง: “คุณชาย ที่ดินแถวนั้นว่างเปล่าเป็นจำนวนมาก ปกติแล้วก็ไม่มีใครหรือกิจการไหนไปพัฒนาที่นั่น ถ้าจะสร้างสนามกอล์ฟด้วยคงไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ”

“ถ้างั้นก็ดี” เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า: “ถ้างั้นตั้งแต่วันนี้ไป เธอก็ไปเจรจาเรื่องกู้เงินกับทางธนาคารซะ ทางฉันก็จะจัดการให้ทางตระกูลเย่โอนเงินให้ตี้เหากรุ๊ป เธอรีบเร่งระดมเงินทุนออกมาให้เร็ว ซื้อที่ดินที่สามารถซื้อได้มารวดเดียวก่อน!”

ขณะที่เย่เฉินออกจากตี้เหากรุ๊ป ด้านนอกมีแสงไฟสว่างระยิบระยับ เต็มไปด้วยรถบนท้องถนน ผู้คนเดินสัญจรไปมา บรรยากาศคึกคักเป็นอย่างยิ่ง

ทว่า คนที่เดินผ่านไปรอบๆ นั้น ไม่เหมือนที่เย่นจิง ที่ทุกคนต่างก็ดูยุ่งและเร่งรีบ

ที่จินหลิง เนื่องจากชีวิตความเป็นอยู่มีแรงกดดันสูง จังหวะชีวิตจึงไม่เร็วขนาดนั้น ดังนั้นบนใบหน้าผู้คนจึงมองออกถึงความสบายและผ่อนคลายอยู่บ้าง

เพียงแต่ว่า ผู้คนที่มาๆ ไปๆ เหล่านี้ นอกจากเย่เฉินแล้ว ก็ไม่มีใครทราบเลยว่า จินหลิงเมืองนี้ใกล้จะได้กลายเป็นเป้าที่ทั้งโลกจับตามองแล้ว

ถึงตอนนั้น เมืองที่เศรษฐกิจพัฒนาย่ำแย่มาโดยตลอด กระทั่งว่าในฐานะที่เป็นนครเอกของมณฑล แต่กลับไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนครเอกในมณฑลตัวเองแห่งนี้ จะได้รับการก้าวกระโดดแล้ว!