ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3447

เย่เฉินเห็นท้องฟ้ามืดลงแล้ว จึงถือโอกาสเดินเข้าร้านทองหัวเซี่ยละแวกนั้น พร้อมซื้อทองแท่งหนึ่งพันกรัมมาสิบก้อน

หลังจากซื้อทองแท่งเรียบร้อยแล้ว เย่เฉินก็ได้โบกรถแท็กซี่หน้าร้านทอง กลับไปยัง Tomson Riviera

เหตุผลที่เขาซื้อทองแท่ง เพราะว่าเย่เฉินทราบว่าแม่ยายของตนหม่าหลัน จะต้องเฝ้ารอหลังจากที่ตนกลับมาแล้วจะนำของขวัญกลับมาให้เธอบ้างแน่นอน

ทว่า ตอนนี้เย่เฉินไม่มีเวลาเหลือเฟือที่จะไปเลือกของขวัญแล้ว ดังนั้นจึงถือโอกาสซื้อทองแท่งสักไม่กี่แท่ง ถึงตอนนั้นก็บอกไปว่าลูกค้าให้ หม่าหลันจะต้องดีใจจนออกนอกหน้าแน่นอน

ถึงตอนนั้นก็หยิบให้เธอไปสักแท่งแล้วบอกว่าเป็นของขวัญ ให้เธอรับไปทำอะไรก็ตามใจ

แบบนี้ เขาก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าหม่าหลันจะนำทองแท่งไปขายแลกเป็นเงินสดแล้ว

หากเป็นหม่าหลันในเมื่อก่อน จะต้องไม่พูดพร่ำทำเพลง เช้าวันรุ่งขึ้นหอบทองแท่งออกไปขายแล้ว

อีกทั้งก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน เกรงว่าคงมายังห้องตนและชูหรัน พร้อมทั้งขโมยอีกเก้าแท่งที่เหลือไปขายด้วยเป็นแน่

ทว่าตอนนี้เธอซื่อสัตย์ขึ้นเยอะ อีกทั้งขาของเธอก็ไม่ได้สะดวกขนาดนั้นแล้ว คิดอยากจะออกไปขายทองแท่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจริง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังต้องป้องกันการที่ตนคิดจะมาตรวจสอบกะทันหันอีกด้วย ดังนั้นเมื่อได้ทองแท่งไปคงทำได้เพียงเก็บเอาไว้อย่างเที่ยงตรงเท่านั้น

มอบของขวัญที่มีค่ามาก ทว่าก็ไม่สามารถหยิบไปเปลี่ยนเป็นเงินสดได้ เป็นการควบคุมจิตใจของเธอไปพร้อมด้วยเลยพอดี

ขณะที่เย่เฉินนำทองแท่งทั้งสี่กลับมายัง Tomson Riviera เพิ่งเข้าประตูหน้าบ้าน ก็เห็นเซียวชูหรันผู้เป็นภรรยาเดินออกจากลานจอดรถในสวน

เมื่อครู่นี้เซียวชูหรันเพิ่งขับรถกลับมา จอดรถเสร็จสรรพ เห็นเย่เฉินผลักเปิดประตูเข้ามาในบ้าน จึงเอ่ยขึ้นอย่างดีอกดีใจทันที: “ที่รัก กลับมาแล้วเหรอ!”

เย่เฉินมองหน้าเธอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่รักใคร่เอ็นดู: “กลับมาแล้ว สองสามวันนี้คิดถึงผมหรือเปล่าเนี่ย?”

“ต้องคิดถึงสิคะ!” เซียวชูหรันไม่เขินอายแม้แต่น้อยอีกแล้ว เธอวิ่งกระโจนเข้าไปซุกในอ้อมแขนของเย่เฉินด้วยความดีใจอย่างยิ่ง จากนั้นเธอก็ได้เอ่ยด้วยสีหน้าที่ทั้งดีใจและทั้งเอ่ยตำหนิว่า: “ทำไมคุณกลับมาแล้วถึงไม่บอกฉันล่วงหน้าหน่อยล่ะ ฉันจะได้ไปรับคุณที่สนามบิน!”