ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3448

เซียวชูหรันเมื่อเห็นท่าทางที่ทั้งกระตือรือร้นทั้งประจบประแจงแม่ตน ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเอือมระอาทันที อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก เอ่ยว่า: “แม่คะ...ทำไมพอเย่เฉินกลับมา แม่ก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแล้วล่ะคะ?”

หม่าหลันรีบเอ่ย: “เหลวไหล! ไม่ใช่ว่าฉันกระปรี้กระเปร่า หลายวันมานี้ฉันไม่มีอะไรทำจนแทบบ้า ทั้งเนื้อทั้งตัวเลยเต็มไปด้วยพลัง รอลูกเขยสุดที่รักของฉันกลับมา จะได้ทำกับข้าวให้ดีๆ ยังไงล่ะ!”

เซียวชูหรันถอนหายใจ เอ่ยว่า: “ในห้องครัวไม่มีแม้แต่ไข่สักใบ แม่จะทำอะไรให้เย่เฉินล่ะคะ?”

“ฮะ? งั้นเหรอ?” หม่าหลันเอ่ยถามด้วยความสงสัย: “ในตู้เย็นก็ไม่มีผักแล้วเหรอ?”

เซียวชูหรันกลอกตา: “เหลือแค่ผักกาดหัวเล็กสองหัว เมื่อเช้าให้คุณพ่อใช้ทำบะหมี่แล้ว”

หม่าหลันเอ่ยด่าทอ: “เซียวฉางควนคนนี้เนี่ยนะ ผักกาดฉันซื้อมามีสิทธิ์อะไรมากิน ไม่เข้าท่าจริงๆ !”

เซียวชูหรันถูขมับ: “แม่...ผักกาดนั่นใกล้จะเน่าเปื่อยหมดแล้ว...พ่อบอกว่าถ้าไม่กินก็จะเน่าแล้ว...”

หม่าหลันรีบบ่ายเบี่ยงประเด็น: “ช่างเถอะ พวกเราสั่งอาหารเถอะ ชูหรันลูก ลูกรีบดูสิว่ามีอะไรน่ากินบ้าง สั่งมาเยอะๆ หน่อยนะ!”

สิ้นเสียง ก็หันไปพูดกับเย่เฉินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม: “เย่เฉินลูก นี่ลูกออกไปหลายวันนี้จะต้องเหนื่อยแย่เลยใช่ไหม มานี่ รีบมานั่งพักบนโซฟาก่อนเร็วเข้า!”

เซียวชูหรันสัมผัสได้ถึงความสองมาตรฐาน แม้ว่าในใจจะเอือมระอา ทว่าก็คร้านจะไปต่อล้อต่อเถียงกับแม่ ดังนั้นจึงควักโทรศัพท์ออกมา เปิดแอปเดลิเวอร์รี หาอาหาร

หม่าหลันรีบเรียกให้เย่เฉินมานั่งบนโซฟา ทั้งยกน้ำชามาเสิร์ฟทั้งรินน้ำให้ เย่เฉินบอกให้เธอไม่ต้องวุ่นวายแล้ว เธอก็ไม่ยอมใช้ไม้ค้ำเดินไปต้มชาให้เย่เฉิน

หลังจากที่เสิร์ฟชาที่ต้มเรียบร้อยแล้วให้เย่เฉิน เธอค่อยยิ้มตาหยีเอ่ยถามว่า: “เย่เฉิน ครั้งนี้ไปเย่นจิงเป็นยังไงบ้าง? ทุกอย่างราบรื่นดีไหม?”

“ราบรื่นดีครับ” เย่เฉินตอบกลับไป

หม่าหลันรีบถามทันที: “ตายจริง งั้นครั้งนี้คงได้เงินมาไม่น้อยเลยสินะ!”

เย่เฉินเอ่ย: “คนจ้างครั้งนี้ ไม่ได้ให้เงินเพราะว่าเงินในมือมีไม่เยอะน่ะครับ”

“อะไรนะ?” หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยด้วยความโมโห: “คนบ้าอะไรกัน?! ไม่มีเงินก็อย่างให้คนอื่นไปทำงานให้สิ! คนอื่นเขาทำงานให้เขาแล้วไม่ให้เงินเนี่ยนะ เกินไปแล้ว!”