ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3449

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยถามว่า: “ตอนแรกผมกะว่าจะเปลี่ยนเป็นเงินสดกลับมา แต่มาคิดดูดีๆ แล้วที่บ้านก็ไม่มีเงินสำรองที่มีค่าอะไรเลย ไม่งั้นเราก็นำทองแท่งสิบแท่งนี้เก็บเป็นเงินเก็บไว้ที่บ้านดีกว่า ยังรับมือกับเงินเฟ้อได้ด้วย”

หม่าหลันพยักหน้า เอ่ยเห็นด้วย: “ถูกต้องๆ ! ตอนนี้ราคาอสังหาก็ไม่เพิ่มขึ้นแล้ว ราคาหุ้นก็ลดลงไม่เหลือชิ้นดี มีแต่ราคาทองคำเท่านั้นที่มั่นคง!”

สิ้นเสียง หม่าหลันมองหน้าเย่เฉินอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ยิ้มเอ่ยว่า: “โถๆ ลูกเขยสุดที่รัก ทั้งชาตินี้แม่ยังไม่เคยเล่นทองแท่งมาก่อนเลย สิ่งนี้ทั้งแวววาวลื่นๆ แถมยังหนักอีก สัมผัสที่มือดีเลยทีเดียว ให้แม่สักแท่งดีไหมจ๊ะ ให้แม่ไขว่ห้างคำนวณเล่นตอนว่างๆ ไงดีไหมจ๊ะ?”

เซียวชูหรันได้ยินแล้วก็ยังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เอ่ยว่า: “แม่ แม่เคยเห็นใครว่างๆ แล้วคำนวณทองเล่นเหรอ...”

หม่าหลันเอ่ยด้วยสีหน้าปกติ เอ่ยว่า: “ไม่เคยได้ยินใครพูดเหรอ? ทุกสรรพสิ่งสามารถคำนวณได้! ทองแท่งก้อนใหญ่นี่ ตอนไม่มีอะไรทำก็ใช้มันเป็นดัมเบลถือในมือยังออกกำลังกายได้ด้วย!”

เย่เฉินยิ้ม เอ่ยว่า: “แม่พูดถูกครับ แม่ใช้มันถือเป็นดัมเบลก็แล้วกันครับ!”

หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็กอดทองแท่งที่อยู่ในมือด้วยท่าทางที่ดีใจสุดขีด เอ่ยด้วยความตื่นเต้นว่า: “ขอบคุณนะลูกเขยสุดที่รักของฉัน!”

เซียวชูหรันรีบเอ่ยว่า: “แม่คะ นี่มันค่าตอบแทนที่คนเขาให้เย่เฉินนะคะ แม่อย่าเอามาผสมกันมั่วได้ไหมคะ...”

หม่าหลันเบ้ปากอย่างไม่พอใจ: “ชูหรัน นี่คือของขวัญที่เย่เฉินให้แม่นะ เป็นน้ำใจของเย่เฉิน ทำไมลูกเอาแต่ทำลายบรรยากาศอยู่เรื่อยเลยล่ะ...”

เซียวชูหรันเอ่ยด้วยความจริงจัง: “หนูไม่ได้ทำลายบรรยากาศนะคะ หนูกลับว่าแม่จะทำเรื่องไม่ดีอะไรต่างหากล่ะ...”

เย่เฉินพูดโน้มน้าวอยู่ข้างๆ เซียวชูหรัน: “เอาละๆ ชูหรัน ในเมื่อแม่ชอบก็ให้แม่รับไปเล่นเถอะนะ คุณไม่ต้องสนหรอก”

หม่าหลันกอดทองแท่งเอาไว้ พูดกับเซียวชูหรัน: “ชูหรัน เย่เฉินยังไม่มีข้อโต้แย้งเลย แกเลิกบ่นได้แล้ว”