เย่เฉินได้ยินถึงตรงนี้ จึงสอบถามว่า: “เธอรู้จักบริษัทรักษาความปลอดภัยนานาชาติตอนนี้ไหม? ปกติแล้วฐานทัพของพวกเขาอยู่ที่ไหนเหรอ?”
เฮ่อจือชิวเอ่ย: “ตอนนี้บริษัทรักษาความปลอดภัยในตลาดขนส่งทั่วประเทศมีอยู่อย่างน้อยสามร้อยบริษัท และแน่นอนที่เขตอ่าวเอเดนมีความต้องการเรือติดอาวุธมากที่สุด ดังนั้นทุกคนจึงตั้งฐานทัพริมฝั่งชายทะเลมหาสมุทรอินเดียและทะเลอาหรับกัน และบางแห่งกระทั่งซื้อเรือเก่าแล้วมาซ่อมแซมใหม่ด้วย โดยซ่อมแซมเป็นฐานทัพบนทะเลที่สามารถจอดเฮลิคอปเตอร์ได้ ตอนนี้ทั้งตลาดส่วนมากจะอยู่ในเนื้อมือของชาวอังกฤษ รองลงมาคือคนอเมริกัน สำหรับชาวเอเชียนั้นค่อนข้างน้อย อีกทั้งด้านของราคา บริษัทดูแลความปลอดภัยเรือจะวันตกจะสูงกว่าทางตะวันออกหน่อย ระดับการยอมรับของพวกเขาก็ถือว่าสูงกว่า”
“ฉันเข้าใจแล้ว” เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า: “จือชิว เธอส่งข้อมูลเรือทุกลำในปัจจุบันนี้ของเราให้ฉันหน่อยนะ”
เย่เฉินในเวลานี้ ได้คิดไว้เรียบร้อย ว่าจะให้สำนักว่านหลงเข้าสู่ตลาดรักษาความปลอดภัยเรือติดอาวุธอย่างเข้มแข็ง ในเมื่อคนอังกฤษสามารถยึดครองส่วนเกินครึ่งไปได้ ถ้าเช่นนั้นหัวเซียก็ต้องทำได้เช่นกัน
ในเมื่อตั้งใจแล้วว่าจะทำ เช่นนั้นก็ต้องยึดครองทั้งภาคพื้นดินและทางทะเลทั้งสองอย่างนี้ด้วย ด้านหนึ่งอยากให้ว่านพั่วจวินคิดหาวิธีสร้างฐานใกล้ริมฝั่งทะเลประเทศเยเมน ซาอุดีอาระเบียและอื่นๆ ให้ได้ อีกด้านหนึ่งก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับฐานบนทะเลด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องการนำข้อมูลเรือทุกลำจากบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดให้ว่านพั่วจวิน ให้เขาเลือกลำที่เหมาะสมสำหรับดัดแปลงใหม่ที่สุด
หลังจากวางสายไป เย่เฉินก็ได้บอกกล่าวเรื่องที่คุยกับเฮ่อจือชิวให้กับว่านพั่วจวินฟัง
“ดี!” เย่เฉินเอ่ยด้วยความพึงพอใจ: “สำหรับเชลยหมื่นกว่ารายที่อยู่ซีเรีย ไว้ฉันจะคิดหาวิธีไกล่เกลี่ยให้ ให้พวกเขาปล่อยคนออกมา นอกจากนี้ ฉันยังวางแผนว่าจะช่วยพวกนายหาฐานกองหลังระดับหมื่นคนที่ซีเรียด้วย”
เมื่อว่านพั่วจวินได้ยินประโยคนี้ ก็ซาบซึ้งอย่างถึงที่สุด เขาถามด้วยความน่าเหลือเชื่อ พร้อมเสียงอันสั่นเครือเล็กน้อย: “คุณเย่...คุณ...คุณจะทำให้พวกเขาปล่อยเชลยออกมาได้ แล้วสามารถให้พวกเขาอนุญาตให้เราสร้างฐานกองหลังด้วยจริงๆ เหรอครับ?”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยอย่างจริงจัง: “พวกนายต้องการสถานที่ พวกเขาต้องการความคุ้มกันและการช่วยเหลือ เรื่องแบบนี้ ก็เป็นเรื่องที่ทั้งสองฝ่ายเลือกผลประโยชน์ที่ต้องการ ขอแค่เงื่อนไขเจรจากันได้ ก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...