ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 346

บทที่ 346

ถ้าหากว่าไม่ระวังเอาเสื้อผ้า ใส่ลงเครื่องซักผ้าแล้วซักกระดาษนั่นจะเป็นยังไง?

ใจใหญ่มากนะ! ใหญ่จนน่าตกใจ!

ในตอนนี้ตะคริวขึ้นหน้าของเซียวอี้เชียนไปหมด เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด เพราะอะไรไอ้เศษสวะนี่ถึงได้มีเงินเยอะขนาดนี้? เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านไม่ใช่หรอ?

ในเวลานี้เย่เฉินถามพิธีกรคนนั้น "ในเมื่อไม่มีใครแย่งผม ผมก็ต้องหยิบเงินหนึ่งร้อยล้านออกมา โสมม่วงชั้นเลิศ ควรที่จะเป็นกรรมสิทธิ์ของผมแล้วใช่ไหม?"

พิธีกรรีบพูด "ตอนนี้ฉันขอประกาศว่าโสมม่วงชั้นเลิศสามร้อยปี  เป็นกรรมสิทธิ์ของ... "

ยังไม่ทันพูดจบ เซียวอี้เชียนรีบพูดว่า "ไม่ต้องรีบ! ผมจะเสนอราคาเพิ่มอยู่นะ!"

ทุกคนในงานช็อคกันอีกรอบ!

การประมูลเริ่มต้นที่ห้าล้าน ประมูลจนถึงหนึ่งร้อยล้านแล้ว ยังจะเพิ่มราคาอีก? !

โสมสีม่วงชั้นเลิศนี้ไม่คุ้มกับเงินขนาดนี้เลยจริงๆ! สองคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า?

เว่ยฉางหมิงรีบเตือนว่า "โธ่เอ๋ยประธานเซียว หนึ่งร้อยล้านสูงเกินไปแล้วนะ มีเงินนี่ เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่านะ?”

เซียวอี้เชียนถาม "ถ้าประมูลไม่ได้ ยาตัวใหม่ของพวกคุณจะทำยังไง? อาการป่วยของผมทำยังไง?”

ขณะที่พูด พอดีมีชายวัยกลางคนหัวล้านวิ่งเข้ามา พูดกับเว่ยฉางหมิงว่า “ประธานเว่ยขอโทษด้วย เมื่อกี้รอผลจากห้องแล็บ เพราะฉะนั้นก็เลยมาสาย"

คนที่พูด คือหัวหน้าเภสัชกรของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อเขาเพิ่งมาจากโรงงานยา เพื่อมาช่วยเว่ยฉางหมิงดูแลควบคุมโสมม่วงต้นนี้

เว่ยฉางหมิงรีบพูดว่า "ศาสตราจารย์เคอคุณมาได้จังหวะพอดี คุณดูโสมม่วงในมือของพิธีกรสิ คุ้มกับเงินหนึ่งร้อยล้านไหม?”