ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3480

เย่เฉินไม่คาดคิดว่าเมื่อตนเองกล่าวถึงจี๋ชิ่งถังแล้ว ซ่งหวั่นถิงจะร้องไห้จนสะอึกสะอื้น

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เขาคิดว่าซ่งหวั่นถิงรู้สึกสะเทือนใจกับอุปสรรคและความทุกข์ทรมานในอดีต จึงรีบกล่าวปลอบโยนว่า “เรื่องเลวร้ายนั้นได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าตระกูลซ่ง คุณจะต้องเข้มแข็ง และมองไปข้างหน้า”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เช็ดน้ำตาและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์เย่ ขอโทษด้วย ฉันทำให้คุณเห็นเรื่องตลกแล้ว....... ”

เย่เฉินยิ้มด้วยความเข้าใจ “สำหรับผมแล้วไม่เป็นไร แต่เหล่าเฉินกำลังจะขึ้นมาแล้ว ถ้าเขาเห็นคุณอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอย่างไร?”

หลังจากนั้น เย่เฉินกล่าวพึมพำกับตนเองด้วยความประหลาดใจ “ทำไมไอ้หมอนี้จอดรถนานขนาดนั้น?”

เวลานี้ ณ.ชั้นล่างของตึกซ่งซื่อกรุ๊ป

เฉินจื๋อข่ายสูบบุหรี่ และเมื่อเห็นว่าบุหรี่ไหม้ถึงก้นบุหรี่แล้ว จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น มองดูนาฬิกาตรงข้อมือ และกล่าวพึมพำเบา ๆ “เกือบสิบนาทีแล้ว น่าจะพอประมาณแล้วมั้ง?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวพึมพำว่า “คุณชายและคุณซ่งต้องมีเรื่องส่วนตัวมากมายที่ไม่ต้องการให้ผมได้ยิน ถ้าให้เวลาพวกเขาสองคนอยู่ตามลำพังมากขึ้น มันคงเป็นเรื่องไม่เลว”

หลังจากกล่าวจบ เขาโยนก้นบุหรี่ทิ้งทันที หยิบบุหรี่อีกมวนออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วจุดไฟอีกครั้ง

หลังจากสูบบุหรี่มวนนั้นเสร็จ เฉินจื๋อข่ายก็เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้า ๆ และมายืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องทำงานของซ่งหวั่นถิง

เขายืนฟังเสียงด้วยความระมัดระวังอยู่ที่ประตูสองสามวินาที และหลังจากไม่พบการเคลื่อนไหวแปลก ๆ เขาก็เคาะประตู

“ไม่มีปัญหา” เฉินจื๋อข่ายรับปากทันที และกล่าวกับซ่งหวั่นถิงว่า “คุณซ่ง ผมไม่ค่อยรู้ข้อมูลเฉพาะในการประมูลวัตถุโบราณ ดังนั้นงานนี้อาจขึ้นอยู่กับคุณเป็นหลัก และเมื่อถึงเวลานั้นผมจะรับผิดชอบโปรโมตล่วงหน้า การพัฒนาโปรแกรมและเรื่องออนไลน์ และสนับสนุนสถานที่ทั้งหมดของการประมูล ส่วนกระบวนการเฉพาะและขั้นตอนการดำเนินของงานประมูล ยังคงให้คุณเป็นคนตรวจสอบ”

ซ่งหวั่นถิงรีบกล่าวว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน คุณไม่ต้องสุภาพกับฉันขนาดนั้น ทำให้ฉันรู้สึกละอายและไม่กล้ารับจริง ๆ”

หลังจากนั้น เธอกล่าวอีกว่า “ฉันจะไม่มีปัญหาอะไรเกี่ยวกับขั้นตอนเฉพาะและการดำเนินการของานประมูล แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดคือการเลือกรายการประมูล.......”

เย่เฉินถามว่า “การเลือกรายการประมูลนั้น มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ?”

ซ่งหวั่นถิงกล่าวด้วยท่าทางอึดอัดว่า “บอกตามตรง ถึงแม้ว่าจี๋ชิ่งถังจะมีชื่อเสียงในตลาดวัตถุโบราณเมืองจินหลิงไม่น้อย แต่ในระดับประเทศแล้ว เป็นเพียงอันดับสองหรือสามเท่านั้น ดังนั้นลูกค้าและของสะสมประมูลของพวกเรานั้นไม่ค่อยดีมากนัก และขอสะสมที่สามารถหาได้นั้นก็ค่อนข้างธรรมดา เมื่อถึงเวลานั้นการที่นำของสะสมพวกนั้นเป็นตัวเสริมสำหรับยาอายุวัฒนะ เกรงว่าอาจจะไม่คู่ควรแสดงออกสู่สาธารณชน......”