ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3504

ซัยยิตหยิบโทรศัพท์ผ่านดาวเทียมของตัวเอง ก้าวเดินออกจากห้องประชุมในภูเขา

ของฮามิด

เขาอยู่ในโทรศัพท์ และขอข้อคำชี้แนะต่อหัวหน้าของตัวเองตามสถานการณ์จริง

ร่วมกันในการป้องกันของสำนักว่านหลงช่วยเหลือในการฝึกฝนทหารและเงื่อนไขที่เป็นคนขออยู่อาศัยในเขตกันชนก่อน ทำให้หัวหน้าของซัยยิตพอใจเป็นอย่างมาก

เนื่องจากว่าสิ่งนี้สามารถที่จะเพิ่มระดับความปลอดภัยของพวกเขาได้ค่อนข้างดี ในเวลาเดียวกันก็สามารถบรรเทาความวิตกกังวลในปัจจุบันของพวกเขาได้อีกด้วย

แต่ค่าชดเชยหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์สหรัฐ และข้าวสาลีหนึ่งแสนตันต่อปี ก็ทำให้เขามีความยินดีมากยิ่งขึ้นไปอีก

ยิ่งไปกว่านั้น ในนั้นยังมีเงื่อนไขมอบของขวัญ นั่นก็คือฮามิดเป็นกลางอย่างแท้จริง ตอนนี้ฮามิดอยู่ในฝ่ายค้าน ความสามารถรวมหลายสิ่งแข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่ง ถ้าหากเขาสามารถทำได้ถึงขนาดไม่เป็นคนเริ่มโจมตีก่อน ถ้าอย่างนั้นความกดดันของกองกำลังรัฐบาลก็จะผ่อนคลายไม่น้อย

ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจทางโทรศัพท์ในทันที และยอมรับเงื่อนไขของเย่เฉิน

ซัยยิตได้รับการอนุมัติแล้ว กลับไปที่ห้องประชุมอย่างมีความสุข แล้วพูดกับเย่เฉินและว่านพั่วจวินในทันทีว่า: “คุณเย่ คุณว่าน หัวหน้าของพวกเราตกลงตามเงื่อนไขเมื่อกี้นี้แล้ว ถ้าหากไม่มีปัญหาอื่น ก็เชิญทั้งสองท่านตามผมไปเซ็นข้อตกลงด้วยกันที่ดามัสกัส!”

เย่เฉินมองดูเวลา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ฉันยังต้องรีบกลับไปที่หัวเซี่ยก็ไม่ไปด้วยกันกับนายแล้ว”

จากนั้น เขาก็พูดกับว่านพั่วจวินว่า: “พั่วจวิน นายไปกำหนดรายละเอียดเงื่อนไขและจ่ายเงินเมื่อไหร่ จ่ายเงินยังไง อีกอย่างก็คือปล่อยคนเมื่อไหร่ สำหรับปัญหาอาหารนายก็ไม่ต้องเป็นห่วง ให้พวกเขาดูว่าท่าเรือไหนเหมาะสมที่จะรับสินค้า ถึงเวลานั้นฉันจัดการให้ผู้ขนส่งสินค้าส่งข้าวสาลีไปโดยตรง”

ว่านพั่วจวินรีบพูดว่า: “คุณเย่ เรื่องของอาหารจะรบกวนคุณได้ยังไง ผมมาจัดการดีกว่า!”

ขณะที่ในใจของทั้งสองตกใจเป็นอย่างมาก เย่เฉินพูดกับว่านพั่วจวินว่า: “นายนั่งเครื่องบินตรงไปที่ดามัสกัสพร้อมกับซัยยิตนะ ฉันกับพี่ฮามิดคุยกันไม่กี่คำก็ตรงไปที่เบรุต”

ว่านพั่วจวินกล่าวอย่างเคารพ: “ได้ครับคุณเย่! งั้นผมก็ขอลาก่อน!”

ซัยยิตถึงได้ดึงสติกลับมา แม้ว่าในใจจะมีคำถามมากมายอยากถามเย่เฉิน แต่ในใจของเขาก็รู้ดี ตอนนี้ไม่ใช่เวลาถามคำถามเหล่านี้ ดังนั้นจึงเป็นคนพูดกับเย่เฉินก่อนว่า: “คุณเย่ งั้นผมไปที่ดามัสกัสก่อน ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมาโดยตลอด และหวังว่าจะได้เจอคุณครั้งหน้าอีก!”

เย่เฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม: “ได้ซัยยิต เจอกันครั้งหน้าใหม่!”

เย่เฉินกับฮามิดส่งทั้งสองไปที่ประตู และมองตามเฮลิคอปเตอร์ของทั้งสองคนบินขึ้นไป ฮามิดถึงได้อุทานว่า: “ศิษย์น้องเย่ นายทำให้คนแปลกใจมากเกินไปแล้ว……สำนักว่านหลงมีชื่อเสียงโด่งดัง ทำไมจู่ๆก็กลายเป็นลูกน้องของนายได้?”