ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3512

หลังจากที่พูดเหล่านี้จบ เว่ยเลี่ยงลากกระเป๋าเดินทาง และสาวเท้าก้าวเดินออกจากร้านอาหารแห่งนี้

และในเวลานี้ สมิธกลับรู้สึกราวกับว่าตัวเองถูกทำให้อับอาย

ขณะที่เขานิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เว่ยเลี่ยงได้ออกจากร้านอาหารไปแล้ว

เขาก้มหน้ามองดูยาเกิดใหม่เก้าเสวียนกล่องนั้นบนโต๊ะ และรู้สึกโกรธมากในใจ ยกมือโยนกล่องยานั้นลงในถังขยะ ราวกับว่ากำลังระบายความโกรธ: “ยาเกิดใหม่บ้าอะไรวะ แม่งเหี้ยทั้งนั้น! ฉันเพื่อรักษาโรคให้ลูกชาย ใช้เงินหลายล้านดอลลาร์สหรัฐไปลองใช้เทคโนโลยีล้ำสมัยทุกอย่าง! ต่อให้ประธานาธิบดีเป็นมะเร็ง ก็ไม่มีทางได้รับการรักษามากไปกว่าลูกชายของฉัน! ใช้ความพยายามมากมายขนาดนี้ก็รักษาเขาไม่หาย ยาจีนแปรรูปบ้าแบบนี้ จะรักษาหายได้ยังไง!”

ในเวลานี้ นักปฏิบัติการประชาสัมพันธ์ที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังไม่ได้ออกมารบกวนทั้งสองคนก็เร่งรีบออกมา และถามว่า: “คุณสมิธ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? คุณเว่ยกลับไปแล้วเหรอ?”

สมิธพูดอย่างโกรธเคือง: “เขาไสหัวออกไปแล้ว!”

นักปฏิบัติการประชาสัมพันธ์ถามอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า: “อาหารเตรียมใกล้เสร็จแล้ว ไม่งั้นผมเสิร์ฟของคุณก่อนมั้ย?”

“เสิร์ฟบ้าอะไร!”สมิธด่าอย่างฉุนเฉียว: “ฉันบอกแกมาตั้งนานแล้วว่า เชฟร้านของพวกแกทำอาหารออกมาได้ยังกินยากกว่าขี้ถึงหนึ่งหมื่นเท่า! ถ้าไม่ใช่เพื่อหาเงิน ฉันแม่งยัดอาหารที่เขาทำเข้าไปในตูดของเขาตั้งนานแล้ว!”

นักปฏิบัติการประชาสัมพันธ์นิ่งอึ้งในทันที ฝันก็คาดไม่ถึงว่า สมิธที่สุภาพบุรุษมาโดยตลอด จะบันดาลโทสะกลายเป็นแบบนี้

แต่เขาก็เข้าใจเป็นอย่างมาก สมิธคงจะอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมากแน่ๆ ในเวลานี้ตัวเองพูดอะไรก็ไม่สามารถทำให้เขาเจอกับเรื่องโชคร้าย

ดังนั้นเขาจึงรีบยิ้มแล้วพูดว่า: “คุณสมิธไม่ต้องเป็นห่วง ครั้งหน้าพวกเราจะต้องเปลี่ยนเชฟอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นพวกเราเชิญเชฟมิชลินสตาร์อาหารฝรั่งเศสท่านหนึ่งจากนิวยอร์กมาให้บริการคุณด้วยตัวเอง”

สมิธส่ายหน้า และพูดอย่างเยือกเย็น: “ไม่จำเป็น”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาทั้งคนก็หมดสภาพ และพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า: “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะร่วมมือกับพวกคุณ จากนี้ไปมีเรื่องแบบนี้อีก ไม่ต้องหาฉันอีก…….”

สมิธในเวลานี้ ภายในใจรู้ดีมากแล้วว่า ลูกชายของตัวเองหมดทางรักษาแล้ว