ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3513

แต่ว่า หลังจากที่เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดก่อนที่เว่ยเลี่ยงจะจากไป

ดังนั้น ในใจของเขาก็ถามตัวของเองว่า: “คนจีนคนนั้นดูเหมือนจะพูดถูก ทำไมเขาต้องใช้เวลามากมายบินข้ามครึ่งซีกโลกมาเสียเงินห้าหมื่นดอลลาร์สหรัฐมาพูดเรื่องไร้สาระกับฉันด้วย?”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รีบหันกลับมา

เมื่อเห็นว่านักปฏิบัติการประชาสัมพันธ์คนนั้นกำลังจะเอาถังขยะออกไป ก็รีบโพล่งออกมาว่า: “อย่าขยับ! วางถังขยะลง!”

นักปฏิบัติการประชาสัมพันธ์ถามด้วยความประหลาดใจ: “คุณสมิธ…….คุณ…….คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

สมิธก้าวใหญ่เดินไปตรงหน้าของเขา คว้าถังขยะจากมือของเขาทันที ต่อจากนั้นหยิบยาเกิดใหม่เก้าเสวียนกล่องนั้นออกมา และออกจากร้านอาหารไปพร้อมกับกล่องยานั้น

ในเวลานี้นอกร้านอาหาร ไม่เห็นเงาของเว่ยเลี่ยงแล้ว

หนึ่งนาทีก่อนหน้านี้ เว่ยเลี่ยงนั่งรถแท็กซี่ และมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่จองไว้ในตัวเมืองของวอนชิงตัน

ในใจของเขารู้ดีว่า คนดื้อรั้นอย่างสมิธ เป็นไปได้สูงว่าจะจัดการไม่ได้

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องรีบคิดหาทาง ไปใช้แผนการที่สองของเย่เฉิน

นั่นก็คือคิดหาทางตามหาดาราที่รู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองในสหรัฐอเมริกา ยิ่งไปกว่านั้นต้องเป็นดาราที่ป่วยเป็นมะเร็งแล้ว

ในรถแท็กซี่ที่ไปโรงแรม เขาเริ่มใช้โทรศัพท์ค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องแล้ว หวังว่าสามารถที่จะหาเป้าหมายทดสอบที่เหมาะสมที่สุดได้หนึ่งคน

เขาค้นหาไปด้วย ยังรู้สึกโกรธจัดกับท่าทีเมื่อกี้นี้ของสมิธไปด้วย และอดไม่ได้ที่จะบ่นด้วยเสียงต่ำๆว่า: “คนคนนี้มีตาหามีแววไม่จริงๆ ขนาดยาวิเศษของอาจารย์เย่ผลิตด้วยตัวเองก็ไม่เชื่อ ฉันบินมาหนึ่งหมื่นกิโลเมตร อยากจะนำโชคที่หลายคนใฝ่ฝันมาแสนนานมาให้แก แต่แกดันไม่เอา ไม่รู้จริงๆว่าแกจะเสียใจยังไงในอนาคต…….”

ในเวลาเดียวกัน เจมส์ สมิธก็นั่งอยู่ในรถของตัวเองแล้ว เขาไม่ได้เร่งรีบสตาร์ตรถในทันที แต่เอายาเกิดใหม่เก้าเสวียนมาไว้ในมือและตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีก