ไม่นาน ภายในห้องผู้ป่วยของจิมมี่ ก็ถูกอัดล้อมไปด้วยหมอในชุดกราวสีขาว
ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคมะเร็งของมาโยคลินิกต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่
คนที่สามารถเข้ามาในห้องผู้ป่วยได้ ต้องเป็นผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในแต่ละแผนกและผู้ชำนาญในห้องปฏิบัติการเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆที่ตำแหน่งค่อนข้างเล็ก ทำได้เพียงยืนมองผ่านกระจกใสด้านนอกห้องผู้ป่วย
ทุกคนต่างก็ได้ยินมาว่า มีปาฏิหาริย์ครั้งใหญ่เกิดขึ้นที่ห้องICU ลูกชายของสมิธผู้บริหารระดับสูงของFDA ได้รับการรักษาที่มีประสิทธิภาพเพราะยาดั้งเดิมชนิดหนึ่งที่มาจากหัวเซี่ย และยังได้ยินอีกว่าต้องควบคุมการทานยาของเขาตลอดกระบวนการ ดังนั้น จึงไม่มีใครอยากพลาดโอกาสได้เห็นกับตาตัวเองว่ามันเป็นปาฏิหาริย์หรือแค่ข่าวลือกันแน่
ในเวลานี้ จิมมี่กำลังพยายามกลืนแคปซูลยาในปากลงไปโดยมีแม่คอยช่วยเหลือ
เมื่อแคปซูลยาเข้ามาในปากก็ละลายไปในทันที
จิมมี่เอ่ยพูดอย่างตกใจ “แม่ฮะ ยานั้นเข้าปากมาได้ไม่ทันไรก็ละลายหมดแล้ว….ละลายเร็วกว่าสายไหมอีก!”
สมิธเอ่ยพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ “การละลายน้ำของยานี่ไม่น่าจะดีขนาดนั้นนะ เพิ่งกินเข้าไปไม่ทันไรทำไมละลายหมดแล้วล่ะ?”
เจนนี่ไม่สนใจที่เขาพูด เอ่ยถามลูกชายอย่างรีบร้อนว่า “จิมมี่ รู้สึกยังไงบ้าง?”
หมอเจ้าของไข้เองก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ใช่จิมมี่ นายรู้สึกยังไง พยายามอธิบายออกมาให้พวกฉันฟังให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ”
จิมมี่คิดอยู่สักพัก ก็พูดว่า “ผมรู้สึกว่าพอยาเข้าไปในท้องมันจะร้อนๆ หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดบนร่างกายมันทุเลาลงมาก ไม่ปวดหัวแล้วด้วย…..”
ในตอนนี้เอง ผู้ช่วยของหมอเจ้าของไข้ก็จ้องไปที่ข้อมูลและสัญลักษณ์บนจอเครื่องมือแพทย์ พร้อมกับอุทานออกมาอย่างตกใจว่า “ด๊อกเตอร์ครับ ข้อบ่งชี้ของร่างกายจิมมี่เพิ่มขึ้นเร็วมาก ปริมาณอ็อกซิเจนในเลือด ความดันเลือด และอัตราการเต้นของหัวใจก็เพิ่มขึ้นเหมือนกันครับ โดยภาพรวมเพิ่มขึ้นเร็วจนถึงความปกติขั้นต่ำของวัยเด็กแล้วครับ”
พวกเขานำวิธีรักษาและวิธีช่วยชีวิตเท่าที่จะนึกได้มาปรับใช้หมดแล้ว ซึ่งแต่ละวิธีก็ไม่ได้ลองแค่ครั้งเดียวด้วย
มันไม่มีฮอร์โมนตัวไหนสร้างประสิทธิภาพได้ดีขนาดนี้หรอก
สมิธเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า “ถ้าอย่างนั้นเป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะค้นพบฮอร์โมนชนิดที่เรายังไม่เคยเจอ?”
แมททิวเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “ตามหลักการแล้วไม่น่าจะได้ ถ้าหากพวกเขาค้นพบหรือสร้างฮอร์โมนชนิดใหม่ขึ้นมา แล้วยิ่งเป็นฮอร์โมนที่มีประสิทธิภาพดีขนาดนี้ พวกเขาคงจดทะเบียนกรรมสิทธิ์ และป่าวประกาศให้ทั่วโลกได้รู้จักฮอร์โมนชนิดนี้ไปแล้ว แบบนี้เพียงพอให้พวกเขาหาเงินได้หลายหมื่นล้านดอลล่าต่อปี คุณว่าพวกเขาจำเป็นต้องเสียเวลาซ่อนฮอร์โมนชนิดนี้ในยาด้วยเหรอ? มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย!”
“แม่งเอ้ย…..” สมิธขยี้หัว หลุดปากพูดออกไปว่า “ยอมรับเลยว่าไอ้ยานี้ทำผมสับสนไปหมด……”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...