ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3532

ซึ่งสมิธก็ทรมานจริงๆ

คำพูดดูถูกนัยๆของเว่ยเลี่ยงเมื่อสักครู่ มันเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาไม่มีเหลือ

ถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่ได้ยาเกิดใหม่เก้าเสวียนนั่นมาอยู่ดี

เรื่องศักดิ์ศรีมันไม่สำคัญต่อไปแล้ว ชีวิตลูกต่างหากล่ะที่สำคัญที่สุด

ดังนั้น สมิธจึงตัดสินใจในทันที เตรียมตัวออกเดินทางไปที่หัวเซี่ย ต่อให้ต้องโขกหัวกับพื้นต่อหน้าเว่ยเลี่ยงเขาก็ต้องได้ยากลับมาให้ได้

หลังจากนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นเดินออกไปจากโรงแรม ขณะเดียวกันก็ต่อสายหาภรรยาว่า “เจนนี่ เว่ยเลี่ยงกลับไปที่หัวเซี่ยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณดูแลจิมมี่ไปนะ ผมจะกลับไปเอาพลาสปอร์ตที่บ้านและไปเจอเขาที่หัวเซี่ย!”

เจนนี่เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณอย่าเพิ่งใจร้อน ที่เขากลับไปเมื่อคืน ต้องเป็นเพราะอยากหนีคุณแน่ๆ ถ้าคุณไปหาเขาถึงที่เร็วแบบนี้ เขาก็คงไม่ออกมาเจอคุณหรอก”

“งั้นต้องทำยังไง…..” สมิธกล่าวอย่างรู้สึกโทษตัวเองว่า “ถ้าผมไม่ไปขอร้องเขาล่ะก็ จิมมี่ก็จะไม่ได้ยามาใช้รักษาตัวหลังจากนี้…..”

เจนนี่เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ทำไมคุณโง่ขนาดนี้เนี่ย….คุณลองคิดดูดีๆนะ เขาถ่อมาหาคุณถึงอเมริกาด้วยระยะทางเป็นหมื่นๆกิโลไปทำไมกัน?”

สมิธเอ่ยขึ้นมาว่า “เขาอยากให้ผมช่วยเร่งเวลานำยามาวางขายในตลาดอเมริกา…..”

เจนนี่รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “งั้นคุณก็ช่วยจัดการให้เขาก่อน แล้วค่อยไปเจอเขา แบบนี้ค่อยดูจริงใจหน่อย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ถ้าฉันเป็นเขานะ ถูกคุณยั่วโมโหด้วยท่าทีหยิ่งๆขนาดนั้น คงไม่มาเจอหน้าคุณอีกหรอก!”

สมิธถึงได้รู้ตัวในตอนนี้ จึงตบหัวตัวเองแล้วพูดว่า “ผมเข้าใจที่คุณพูดแล้ว ผมจะไปที่FDAเดี๋ยวนี้ ต้องทำเรื่องอนุมัติยากระเพาะเก้าเสวียนให้พวกเขาก่อน!”

เจนนี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

สมิธเอ่ยถามเธอว่า “อาการของจิมมี่เป็นยังไงบ้าง?”

เจนนี่เอ่ยพูดว่า “อาการคงที่ แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นอีก หมอบอกว่า ถ้ายาไม่ออกฤทธิ์ต่อ เนื้องอกพวกนั้นก็มีโอกาสกลับมาจับตัวกันเป็นก้อนเหมือนเดิม”

สมิธเองก็รู้ดี ว่าการรักษาโรคมะเร็ง ไม่เหมือนการก่อสร้างตึกสูง ที่ต่อให้หยุดทำงานระหว่างทาง ความคืบหน้าก็จะหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่มีเดินหน้าหรือถอยหลัง

ซึ่งตรงกันข้ามกับการรักษาโรคมะเร็ง ที่เหมือนกระแสน้ำในอ่างเก็บน้ำ

ความเร็วของการกักเก็บน้ำต้องมีเท่าๆความเร็วของน้ำที่ไหลออกเท่านั้น ถึงจะสามารถมั่นใจได้ว่าน้ำจะไม่หมดไป