ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 360

บทที่ 360

การขับรถด้วยวิธีนี้เป็นระยะทางยี่สิบหรือสามสิบกิโลเมตร กลิ่นในรถคันนี้เปรียบได้กับถังบำบัดน้ำเสีย และสำหรับคนอื่น ๆ ทรมานเหมือนนรกบนโลก

เพิ่งลงจากรถและกำลังพยุงอู๋ฉีเดินเข้าไปในโรงพยาบาล จู่ๆอู๋ฉีก็รู้สึกผิดปกติขึ้นมาอีกครั้ง ...

ก่อนอื่นเขารู้สึกเวียนหัวและปวดหัวสักพัก ดังนั้นจึงมองไปที่คนรอบข้างด้วยความสิ้นหวังร้องไห้และพูดว่า "จบแล้ว ... ความรู้สึกนั้นกำลังจะกลับมาอีกครั้ง ... อีกสักพักถ้าหากฉันเสียสติอีกครั้ง พวกนายต้องดึงฉันไว้นะ! "

ทุกคนมีความกลัวที่ยังไม่หาย แต่ก็ตั้งสติแล้วพยักหน้า

สิ่งที่ในใจคิดกลับคือ ดึงนายไว้เป็นเรื่องที่ต้องดึงเต็มที่อยู่แล้ว แต่จะดึงอยู่หรือเปล่า นี่ก็ไม่สามารถพูดได้จริงๆ...

ทันใดนั้น อู๋ฉีก็เปลี่ยนสีหน้าและตะโกนอย่างตกใจ "ห้องน้ำอยู่ไหน! ห้องน้ำอยู่ไหน?!"

ทุกคนมองหน้ากัน หมดหวังในใจ ...

มันเริ่มต้นอีกครั้งจริงๆ!

ทำยังไง? !

ครูประจำชั้นตะโกนเสียงดัง "กดเขาไว้ตรงนั้น! ครั้งนี้อย่าปล่อยมือเด็ดขาด!"

ทุกคนจึงรีบกอดเอวเขาไว้ วางล้มลงกับพื้น จากนั้นก็กดแขนขาทั้งสี่ข้างไว้แน่น ครูประจำชั้นบอกว่า "พวกนายรออยู่ตรงนี้ ครูจะไปเรียกหมอมาช่วย!"

สามคนกดอู๋ฉีไว้อย่างสู้ตาย แต่อู๋ฉีก็ดิ้นรนสุดชีวิต หนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "โอ้เชี่ย ฉันจะกดเขาไว้ไม่ไหวแล้วทำไงดี!"

"กดไม่ไหวก็ต้องกด!" อีกคนพูดว่า "รอฉันปลดเข็มขัดก่อน มัดขาของเขาทั้งสองไว้!"

“ เป็นวิธีที่ดีที่สุด!”

ในขณะนี้อู๋ฉีถูกทับไว้กับพื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาตะโกนออกมาว่า "ปล่อยฉัน! พวกนายไอ้ลูกสำส่อนปล่อยฉันไป!"