ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3626

พูดจบ เธอใช้นิ้วจิ้มลงไปบนภาพเย่เฉินเบาๆ พูดพึมพำว่า “สวัสดีอาจารย์เย่ ในที่สุดก็เจอกันอีกแล้ว!”

จากนั้น เธอรีบอ่านประวัติทางการของเย่เฉิน แต่เมื่อกวาดตาอ่านแบบลวกๆ เธอพูดอย่างตกใจ “เย่เฉิน ไม่มีประวัติที่เกี่ยวกับครอบครัวเหรอ! ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีปู่ย่าตายาย แม้แต่ญาติก็ไม่มีสักคน เขาเด้งออกมาจากซอกหินหรือไง”

เฉินอิ่งซานพยักหน้า อธิบายว่า “คุณหนู ประวัติของเย่เฉินค่อนข้างน่าสงสาร ข้อมูลทางการแสดงให้เห็นว่า เขาโดนทิ้งตั้งแต่เพิ่งเกิด จากนั้นถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงรับไปเลี้ยง ตอนนั้นจัดการเรื่องทะเบียนบ้านวุ่นวายมาก ดังนั้นเขาอยู่แบบไม่มีชื่อปรากฏตามทะเบียนบ้านในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนถึงแปดขวบ หลังจากแปดขวบ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเห็นพ้องต้องกัน ทำทะเบียนบ้านรวมให้เด็กกำพร้ากลุ่มหนึ่ง เขาถึงมีทะเบียนบ้าน”

นี่เป็นจุดฉลาดหลักแหลมของถังซื่อไห่

อันที่จริงเย่เฉินเพิ่งเข้ามาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนแปดขวบ และทะเบียนบ้านของเขา ไม่ใช่คนเมืองจินหลิง

เพื่อความปลอดภัยอย่างสูงสุดของเย่เฉิน เขาต้องมอบตัวตนใหม่ให้เย่เฉินทั้งหมด การเป็นคนเมืองจินหลิง อีกทั้งยังต้องได้รับการตรวจสอบ รวมไปถึงในอนาคต ไม่มีทางโดนคนจับได้

ดังนั้น เขาจึงปลอมปูมหลังของเย่เฉินขึ้นมา ให้ข้อมูลที่แสดงอย่างเป็นทางการของเขา โดนพ่อแม่ทิ้งหลังจากเกิด หาพ่อแม่ที่แท้จริงไม่เจอ อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนถึงแปดขวบ จึงมาอยู่ในทะเบียนบ้านของตัวเอง

เมื่อเป็นเช่นนี้ โดยรวมถือว่าสมบูรณ์แบบแล้ว

เพราะเด็กที่โดนทอดทิ้ง หาพ่อแม่ไม่เจอเป็นจำนวนมาก สุดท้ายก็จะมีทะเบียนบ้านของตัวเอง ทำแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

เพราะการแต่งเข้าบ้านผู้หญิง เป็นสิ่งที่แสดงถึงการละทิ้งศักดิ์ศรีของผู้ชาย อีกทั้งยังละทิ้งครอบครัวเดิมที่ตัวเองเกิดมาด้วย

อีกทั้งเฟ่ยเข่อซินรู้จักตระกูลชาวจีนมาไม่น้อย เพราะไม่มีลูกชาย หรือไม่ก็อยากมีทายาทมากมาย จึงให้ลูกสาวหาลูกเขยแต่งเข้าบ้าน แม้ลูกเขยพวกนั้นอยู่ดีกินดี ได้รับการปรนเปรอ แต่ในสายตาของภรรยา รวมไปถึงคนฝั่งภรรยา แทบจะไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเลย มักโดนใช้งาน ดูหมิ่นต่างๆ นานา

ถึงขนาดลูกที่คลอดออกมา ก็ต้องใช้แซ่ของบ้านฝ่ายหญิง

เพราะมีความทรงจำเช่นนี้ เฟ่ยเข่อซินจึงแปลกใจมาก เธอไม่เข้าใจจริงๆ ถ้าเย่เฉินเก่งมาก ทำไมถึงต้องแต่งเข้าตระกูลเล็กๆ ที่ไม่อยู่ในสายตา เพื่อเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง