ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3626

พูดจบ เธอใช้นิ้วจิ้มลงไปบนภาพเย่เฉินเบาๆ พูดพึมพำว่า “สวัสดีอาจารย์เย่ ในที่สุดก็เจอกันอีกแล้ว!”

จากนั้น เธอรีบอ่านประวัติทางการของเย่เฉิน แต่เมื่อกวาดตาอ่านแบบลวกๆ เธอพูดอย่างตกใจ “เย่เฉิน ไม่มีประวัติที่เกี่ยวกับครอบครัวเหรอ! ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีปู่ย่าตายาย แม้แต่ญาติก็ไม่มีสักคน เขาเด้งออกมาจากซอกหินหรือไง”

เฉินอิ่งซานพยักหน้า อธิบายว่า “คุณหนู ประวัติของเย่เฉินค่อนข้างน่าสงสาร ข้อมูลทางการแสดงให้เห็นว่า เขาโดนทิ้งตั้งแต่เพิ่งเกิด จากนั้นถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงรับไปเลี้ยง ตอนนั้นจัดการเรื่องทะเบียนบ้านวุ่นวายมาก ดังนั้นเขาอยู่แบบไม่มีชื่อปรากฏตามทะเบียนบ้านในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนถึงแปดขวบ หลังจากแปดขวบ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเห็นพ้องต้องกัน ทำทะเบียนบ้านรวมให้เด็กกำพร้ากลุ่มหนึ่ง เขาถึงมีทะเบียนบ้าน”

นี่เป็นจุดฉลาดหลักแหลมของถังซื่อไห่

อันที่จริงเย่เฉินเพิ่งเข้ามาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนแปดขวบ และทะเบียนบ้านของเขา ไม่ใช่คนเมืองจินหลิง

เพื่อความปลอดภัยอย่างสูงสุดของเย่เฉิน เขาต้องมอบตัวตนใหม่ให้เย่เฉินทั้งหมด การเป็นคนเมืองจินหลิง อีกทั้งยังต้องได้รับการตรวจสอบ รวมไปถึงในอนาคต ไม่มีทางโดนคนจับได้

ดังนั้น เขาจึงปลอมปูมหลังของเย่เฉินขึ้นมา ให้ข้อมูลที่แสดงอย่างเป็นทางการของเขา โดนพ่อแม่ทิ้งหลังจากเกิด หาพ่อแม่ที่แท้จริงไม่เจอ อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนถึงแปดขวบ จึงมาอยู่ในทะเบียนบ้านของตัวเอง

เมื่อเป็นเช่นนี้ โดยรวมถือว่าสมบูรณ์แบบแล้ว

เพราะเด็กที่โดนทอดทิ้ง หาพ่อแม่ไม่เจอเป็นจำนวนมาก สุดท้ายก็จะมีทะเบียนบ้านของตัวเอง ทำแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ