บทที่ 363
คืนวันนี้ถูกกำหนดให้เป็นค่ำคืนแห่งความวุ่นวาย
อู๋ฉีทำให้ทุกคนได้พบกับสิ่งที่ไม่คาดคิด และอีกฟากหนึ่ง เซียวอี้เชียนกับเว่ยฉางหมิงกลับไปที่ตระกูลเว่ยพร้อมกับโสมม่วงสามต้นที่มีอายุร้อยปี
เซียวอี้เชียนทั้งรู้สึกเสียดายและรู้สึกโชคดีที่ไม่สามารถชนะการประมูลโสมม่วงสามร้อยปีได้ สิ่งที่เขาเสียดายก็คือโสมม่วงนั้นไม่มีทางเทียบได้กับโสมม่วงสามร้อยปีได้ และสิ่งที่เขารู้สึกโชคดีก็คือเขาสามารถประหยัดเงินได้มากกว่า 90 ล้านหยวน......
โสมม่วงสามต้นนั้นเว่ยฉางหมิงเป็นคนพาเขาไปซื้อกับเพื่อน ซึ่งใช้เงินทั้งหมดเพียงแค่ 3 ล้านหยวน ในขณะที่เย่เฉินใช้เงินไปกว่า 100 ล้านหยวนกับโสมม่วงสามร้อยปี
เมื่อเปรียบเทียบแล้วเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที
เขาในขณะนี้หวังแค่ว่าสูตรยาที่ตระกูลเว่ยปรุงแต่งจะสามารถรักษาเขาได้
เนื่องจากยาตัวนี้เป็นความหวังในอนาคตของตระกูลเว่ย ดังนั้นลูกๆ ของตระกูลเว่ยทั้งหมดก็มาถึงที่ แม้แต่เว่ยหย่งเจิ้งหัวหน้าครอบครัวของตระกูลเว่ยก็แบกร่างกายที่อ่อนแอมาดูสถานการณ์ถึงที่ด้วยเช่นกัน
เว่ยหย่งเจิ้งในปีนี้มีอายุมากกว่าหกสิบปีแล้ว เขาสวมชุดสูทจีน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นและเส้นผมสีขาวทั่วศีรษะ เดินเข้ามาอย่างโซเซและไม่สามารถยืดเอวให้ตรงได้ ซึ่งมองแวบแรกก็สามารถดูออกว่าเขาใช้ร่างกายในวัยหนุ่มกับสาวๆ อย่างฟุ่มเฟือยมากเกินไป จนนำไปสู่ความอ่อนแอในวัยชรา
ศาสตราจารย์เคอหัวหน้าเภสัชกรของตระกูลเว่ยในขณะนี้กำลังให้คำแนะนำกับผู้ช่วยของเขาในห้องรับแขกของบ้านตระกูลเว่ย พวกเขาติดตั้งเครื่อง Micro reactor เครื่องกลั่นและเครื่องหมุนเหวี่ยงเพื่อเตรียมปรับใช้ตามสูตรยาใหม่
แม้จะไม่มีโสมม่วงสามร้อยปี แต่ศาสตราจารย์เคอก็ตัดสินใจที่จะลองใช้โสมม่วงร้อยปี
เพราะถ้าต้องใช้โสมม่วงอายุสามร้อยปีจริงๆ อนาคตยาตัวนี้ต้องผลิตยากอย่างแน่นอน
เพราะท้ายที่สุดแล้ว ยานี้จะมีราคาที่สูงลิ่วและยากที่จะได้ครอบครอง
ดังนั้น ถ้าหากทำการพิสูจน์ได้ว่าโสมม่วงร้อยปีหรือเกรดต่ำกว่านั้นสามารถใช้การได้จริงๆ การผลิตก็จะไม่ใช่ปัญหาและในขณะเดียวกันก็สามารถลดต้นทุนได้มากมายอีกด้วย
เพราะช่วงที่ผ่านมาเขาอดอยากจนแทบตาย!
เขามองไปที่ศาสตราจารย์เคออย่างประหม่า ศาสตราจารย์เคอซึ่งกำลังชั่งน้ำหนักยาอันล้ำค่าอย่างระมัดระวัง เขาแยกส่วนผสมทีละอย่าง จากนั้นใส่ลงไปในเครื่องหมุนเหวี่ยงตามลำดับ
ศาสตราจารย์เคอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เชิงบูรณาการที่มีประสิทธิภาพในประเทศจีน แพทย์แผนจีนใช้วิธีต้ม จึงทำให้การใช้วัตถุดิบในการปรุงยาค่อนข้างสิ้นเปลืองและความบริสุทธิ์จะน้อยกว่า ดังนั้นถ้าใช้เครื่องปฏิกรณ์สำหรับการเตรียมยาของชาวตะวันตก ไม่ว่าจะเป็นเครื่องหมุนเหวี่ยงและอุปกรณ์อื่นๆ มันจะทำให้มีประสิทธิภาพในการคัดแยกส่วนผสมของสมุนไพรจีนและจะทำให้บริสุทธิ์กว่าอย่างแน่นอน
เมื่อเว่ยหย่งเจิ้งเห็นสีหน้าของเซียวอี้เชียนเริ่มประหม่า เขาก็ยิ้มพูดกับเซียวอี้เชียน “ประธานเซียวครับ นี่เป็นความลับสุดยอดในการปรุงแต่งยาของตระกูลเว่ยของเรานะครับ เรามีการปรับปรุงสูตรใหม่ จากการคำนวณของศาสตราจารย์เคอ เราได้ขจัดผลข้างเคียงทั้งหมดไปอย่างสมบูรณ์แบบแล้วนะครับ มันจะกลายเป็นยาวิเศษ และผมก็มั่นใจว่า หลังจากท่านได้ลองใช้มัน ท่านต้องหายดีอย่างแน่นอนครับ!”
เมื่อเซียวอี้เชียนได้ยินเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างตื่นเต้น “เยี่ยมมาก ผมก็หวังว่ายาตัวนี้จะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”
เว่ยหย่งเจิ้งรีบตบหน้าอกของเขาแล้วพูดต่อ “ประธานเซียววางใจเถอะครับ ยาตัวนี้สามารถรักษาอาการของคุณให้หายได้อย่างแน่นอน ก่อนที่จะมีการปรับปรุงสูตรนี้ ผมเดินทางไปทั่วทุกมุมโลกและอาศัยยาวิเศษตัวนี้เผชิญกับสาวๆ นับสิบคนมานัดต่อนัดแล้วครับ”
............

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...