ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3630

“เจิ้งหยู่เหรอ” เซียวฉางควนถามทันที “คนนี้มีชื่อเสียงมากเหรอ”

เมื่อประธานเพ๋ยได้ยิน จู่ๆ เขาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี พูดขึ้นมาว่า “ฉางควน......ฉันบอกกับนายตั้งนานแล้ว นายเป็นรองประธาน สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด นายไม่ต้องเครียด ที่ไม่มีพรสวรรค์ด้านการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด แต่ยังไงก็ต้องมีความรู้บ้าง ดังนั้นเมื่อมีเวลาว่าง ต้องดูคอลเลกชั่นการเขียนพู่กันและภาพวาดโบราณและสมัยใหม่ แต่นายไม่ฟัง ขนาดเจิ้งหยู่ นายยังไม่รู้จัก ถ้าต่อไปนายออกไปคนเดียว คงต้องอึ้งกับคำถามของคนอื่นแน่นอน!”

พูดพลาง เขารีบอธิบายว่า “เจิ้งหยู่ เป็นหนึ่งในนักเขียนพู่กันจีน ที่มีชื่อเสียงอย่างมาก ในประวัติศาสตร์ของเมืองจินหลิง มีสมญานามเป็นคนแรกของอักษรลี่ซู ราชวงศ์ชิง ถึงในบรรดาปรมาจารย์นักเขียนพู่กันจีนอันดับต้นๆ ในประวัติศาสตร์ เจิ้งหยู่จะไม่ได้มีชื่อเสียงสักเท่าไร แต่เขาเป็นนักเขียนพู่กันจีนของเมืองจินหลิง มีคุณค่ากับสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดเมืองจินหลิงของเราเป็นอย่างมาก!”

เซียวฉางควนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน จากนั้นจึงพูดว่า “อ๋อๆๆๆ ผมจำได้แล้ว......เมื่อกี้คุณพูดเร็ว ผมเลยนึกไม่ออก......”

เซียวฉางควนพูดเช่นนี้ อันที่จริงเขาไม่รู้จักเจิ้งหยู่สักนิด

ประธานเพ๋ยไม่ได้สนใจอะไรเขา พูดอย่างตื้นตันว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ คนจีนโพ้นทะเลท่านนั้นยังพูดว่า เธออยากเผยแพร่ความรู้ทางด้านพู่กันจีนและภาพวาดของเมืองจินหลิง ที่สั่งสมมาในประวัติศาสตร์ ดังนั้นจึงอยากให้เงินทุนเรา เพื่อจัดนิทรรศการขนาดใหญ่ เกี่ยวกับพู่กันจีนและภาพวาดทางประวัติศาตร์ของเมืองจินหลิง! เอาผลงานของผู้มีชื่อด้านพู่กันจีนและภาพวาดของเมืองจินหลิงแต่ละยุคออกมา จัดเป็นนิทรรศการ อีกทั้งเธอยังสัญญาว่าจะช่วยหาผลงานของผู้มีชื่อเสียง ในประวัติศาสตร์ของเมืองจินหลิงด้วย!”

พูดพลาง เขาตบไหล่เซียวฉางควน แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “ถ้าจัดนิทรรศการนี้สำเร็จ สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของเราต้องมีชื่อเสียงแน่! ไป เรากลับสมาคมไปเจอชาวจีนโพ้นทะเลท่านนี้กันเถอะ”

เพราะเซียวฉางควนอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นจึงไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้มากเท่าไร คนจีนโพ้นทะเล นิทรรศการอะไร ไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา เขาคิดเพียงว่าจะได้อยู่กับหานเหม่ยฉิงในเร็ววัน และตัดความคิดของผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะเฮ่อหยวนเจียง!

แต่ตอนนี้เขาเป็นอันดับสองในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ประธานเพ๋ยพูดขนาดนี้แล้ว เขาจะทำพลาดไม่ได้ จึงเอ่ยปากตกลง แล้วพูดว่า “ได้ งั้นเราไปกันเถอะครับ!”