ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3724

เมื่อเย่เฉินฟังที่เซียวฉางควานพูดจบ ก็ไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เขาทำได้เพียงอธิบายกับเซียวฉางควานอย่างใจเย็นว่า “พ่อ ดูโหงวเฮ้งจากรูปมันยากมากเลยนะ เพราะมันไม่ใช่แค่ดูอวัยวะทั้งห้ากับหน้าตาอย่างเดียว แต่ต้องดูทุกมิติบนใบหน้า ถึงจะสามารถดูได้ว่าโหงวเฮ้งของคนคนหนึ่งบ่งบอกถึงอะไร”

เซียวฉางควานเอ่ยถามอย่างข้องใจ “การดูโหงวเฮ้ง แค่ดูหน้าตาของฝ่ายตรงข้าม มันก็สามารถรู้ถึงชะตาได้อย่างคร่าวๆแล้วไม่ใช่เหรอ? แกลองดูรูปภาพนี้ให้ดีๆ นี่เป็นรูปหน้าตรงที่ทางการลงประกาศไว้เลยนะ”

เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างจนใจ “พ่อ เราจะยังไม่พูดถึงเรื่องอื่น พ่อเองก็เคยได้ยินคำพูดที่ว่าใครมีจุดยิ้นถางสีดำ เท่ากับคนนั้นเป็นตัวกาลกิณี แต่พ่อลองดูรูปภาพพวกนี้ แสงส่องหน้าขาวจนไม่รู้จะขาวยังไง ต่อให้มีจุดยิ้นถางสีดำก็แทบจะมองไม่เห็น ดังนั้นถ้าจะดูโหงวเฮ้งจากรูปยังไงก็ไม่น่าเชื่อถือหรอก”

เซียวฉางควานเอ่ยพูดอย่างฟึดฟัด “ฉันได้ยินมาว่าหมอนี้เก่งมาก ก็เลยอยากโชว์ฝีมือให้หมอนี้ดูสักหน่อย พอเห็นอย่างนี้แล้วหมดสนุกเลย”

พูดจบ เขาก็รีบพูดต่อ “ลูกเขย งั้นแกดูให้หน่อยว่าแบบแปลนของศูนย์จัดงานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้าดูโหงวเฮ้งไม่ได้ อย่างน้อยก็น่าจะดูฮวงจุ้ยของศูนย์จัดงานได้ใช่ไหม?”

เย่เฉินหมดคำจะพูด จึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ ผมขอไปศึกษาก่อน”

ในตอนนี้เองเซียวชูหรันก็เอ่ยถามว่า “พ่อ แม่ได้บอกไหมว่าจะกลับมาตอนไหน แล้วข้าวเย็นเราจะทานอะไร?”

เซียวฉางควานพูดขึ้น “แม่แกไม่ได้บอกว่าจะกลับมาตอนไหน ถ้างั้นเราสั่งเดลิเวอรี่มากินกันไหมล่ะ?”

ขณะที่พูด เขาก็บ่นว่า “ยัยมนุษย์ป้าหม่าหลันนี่ก็จริงๆเลย ออกไปข้างนอกไม่เท่าไหร่ แต่นี่ถึงขนาดไม่กลับบ้านกลับช่องมาทำข้าวปลาอาหาร มันจะมากเกินไปแล้ว……”